zondag 31 december 2017

De rekening van 2017 is gemaakt.

Ok, hier ben ik ook, de zoveelste in de rij, met een terugblik en cijfertjes over het op enkele uren na afgelopen jaar en een blik op de toekomst.

Hier is het in elk geval een bewogen jaar geweest. Een met weinig ups maar veel downs, een beangstigend down jaar zelfs. Het begon allemaal de eerste helft van de eerste maand. Een bom ontplofte, er bleek iets fout met mij te zijn, al heel mijn leven. Maar pas nu, het jaar dat ik 50 wordt, blijkt de rek er zover uit dat het niet meer verder kan, dat ik tegen het maximum van mijn eigen kunnen aanloop. De eerste onderzoeken werden gedaan en nog voor de officiële diagnosestelling donderde in finaal de diepte in. Een depressie ("nee, het is een burn-out" verbeterde een zorgverlener me steeds weer) zoals ik ze nog niet heb meegemaakt.

Het zwaartepunt zat in de zomer, ik deed toen nog 2 dingen:
- in bed liggen naar het plafond kijken.
- op een fiets liggen naar mijn voeten staren.

Geen van beide stond me aan, geen van beide kon ik missen. Ik lag dus veel, gelukkig niet altijd in bed of sofa, maar ook buiten op 2 of 3 wielen. In september kwam de finale slag of was het net voor de eerste tekenen van wederopstanding. Maar toen ik van een rit (een 5 daagse van 600km) naar Maasmechelen terug thuis kwam recupereerde mijn lichaam niet meer. Het was me al opgevallen dat ondanks alles mijn lichaam zeer goed recupereerde. Maar toen brak die veer ook. Dat ik het rustiger aan moest doen besefte ik al langer, maar het ook effectief doen is nog wat anders. Maar de hulpverlening begon met grenzen te stellen waar ik me niet zozeer aan "mocht" houden, maar veel meer MOEST aan houden. Oktober werd een (zware) overgangsmaand en in november kwamen de eerste tekenen van verbetering. Nu eind december gaat het vrij goed en begin ik nieuwe grenzen op te zoeken en af te bakenen. Grenzen die niet meer zover liggen als vroeger. Ook leren niet alleen naar mijn lichaam te luisteren maar ook te herkennen wat het aangeeft en leren gepast reageren.

Naast een bewogen jaar is 2017 ook een jaar geweest van een ontdekking bij mezelf waar ik niets van vermoedde. Maar het is ook het eerste jaar van het volgende deel van mijn leven. Ik ga moeten leren "het verleden" af te sluiten en achter te mij laten en de toekomst op een andere manier te benaderen en niet te laten aansluiten op het verleden. Als ik een herhaling van 2017 wil vermijden is Anders GAan LEVen wat ik ga moeten doen. Of ik nu wil of niet het is enige goede optie.

Hoe de toekomst eruit gaat zien is nu echt koffiedik kijken. In januari moeten enkele beslissingen (voor mij, niet door mij) worden genomen en deze zijn bepalend voor de rest van het jaar en de komende jaren. Verder gaat het leerproces verder om mezelf een leven aan te meten dat passend is voor mij, maar wat ook (nog) verder van de ratrace af zal staan. Want een ding is zeker, de ratrace waar de mensheid in verzeild geraakt is iets dat ik niet aankan.

Het leven in 2017 heeft ook wel mooie momenten gehad. De baby die eind 2016 werd geboren, en mijn petekind werd, zien opgroeien van een klein hoopje mens dat de eerste keer in mijn armen al na een enkele seconden in slaap viel maar dat nu vindt dat ik geen bril nodig heb, steeds weer controleert of ik echt geen pruik draag en graag mijn oren zou willen uit mijn hoofd draaien.

Uit pure verveling en ellende heb ik ook nieuwe dingen geleerd:
- Om te beginnen leren tasjes maken om de plastic tasjes, die ik al jaren zomin mogelijk probeer te gebruiken, volledig te kunnen bannen. Deze worden gemaakt uit oude shirt, handdoeken, zelfs broekspijpen. Alles met de hand genaaid.
- Ik leerde ook koekjes bakken. Eerst speculaas en daarna ook zandkoekjes.
- Toen leerde ik broodbakken. Na verschillende pogingen die beter konden (verrassend genoeg ben ik nooit finaal de mist in gegaan) ging het plots vrij snel de "perfecte" kant op. Er kwam een foodprocessor in huis die het kneden op zich neemt maar verder in de keuken ook een grote hulp is.
- En uiteindelijk bak ik nu ook cake.
 
Op dat gebied wil ik verder blijven gaan, de reden is dat iets bakken/koken dat je smaakt heerlijk is, tasjes maken die je kunt gebruiken (op de korte keten markten krijg ik daar zeer positieve reacties op), en mijn petekind (en haar zusje) zien opgroeien is ook heerlijk. En het houdt me ook meer van de fiets.

Met dat laatste ben ik wel ver over de vooropgestelde doelen gegaan. Ik had tot doel gesteld dat ik het wou houden bij 10 000 liggende kilometers. Mja, pech, ik ben daar los over gegaan. Te ver over gegaan. De records sneuvelden aan sneltempo en dat was niet steeds iets om trots op te zijn. De dagafstand werd (2 keer) verpulverd, het aantal keer + 200km als dagafstand moest eraan, de maandafstand werd gebroken, het aantal maand + 1000 km moest eraan geloven en als laatste moest het jaartotaal eraan geloven. Het enige dat overeind is gebleven is het aantal km in 8 dagen (toch nog iets dat overeind is gebleven). De laatste maanden van 2017 heeft de Orca ook bewezen wat hij waard is. Omdat mijn lichaam niet meer zo goed recupereerde reed ik vanaf oktober veel meer met de Orca. En niet meer met de ondersteuning in eco-stand maar stand 2 zodat het lichaam meer rust kreeg. De andere fietsen werden ook gebruikt maar de Orca kwam meer op de voorgrond, ook al reed ik (verplicht-bewust) kortere afstanden. Iets waar ik in de toekomst ook meer rekening mee moet houden. Een meerdaagse tocht naar Antwerpen, Nederland of Limburg kan wel. Maar tussen deze tochten door me rustiger houden met kortere tochten hier in de buurt (langs het water) dan steeds weer die lange afstanden te willen maken (beter elke dag 30km dan eens om de 3dagen 100/150km kreeg ik als dwingende raad).

We gaan nu toch enkele grafiekjes geven:


Bij de fietsen zien we dat de Orca veel is gebruikt, we weten ondertussen ook hoe dat komt. Aan de andere zijde zien we dat de Grasshopper en Sprint 26 zeer weinig zijn gebruikt. De reden is niet ver te zoeken. Het zijn de favoriete forensfietsen en aangezien ik amper 5 weken gewerkt heb zijn ze weinig gebruikt en dan nog vooral buiten het forensen.


Bij de maanden zien we voor de zomer een rustige start waarbij de eerste maanden het vooral bekomen was van de schok en het in een depressie duikelen. In april had ik ook nog eens last van een knieblessure. Na de zomer is maar een zeer zachte daling te zien met aan het eind nog steeds een behoorlijk aantal kilometers.


Het aantal kilometers per jaar toont een hele mooie grafiek vanaf de start. Een piek in 2012 (het eerste volledige jaar ligfietsen) en daarna een herstel naar een "normaal" fietsgedrag. Dat de jaren daarna een "rustige" stijging had naar een piek die compleet over de top is. De bedoeling is om het in 2018 rustiger aan te doen en zo de neerwaartse trend te genereren die in 2017 al moest gemaakt zijn. Het zou beter zijn als ik de kaap van de 10 000 km niet overschrijd. Maar veel zal afhangen wat januari brengt, daarin worden stappen gezet die bepalend zijn voor de toekomst.

---

Op de blog Kampeerwijzer staat een artikel dat ik zeer goed begrijp. Ik probeer al jaren de ratrace te ontlopen (maar dat lukt niet zo gemakkelijk) en in mijn hobby's ga ik snel overdrijven (besef ik al langer dan vandaag). Het is nooit om te tonen dat ik beter ben dan een ander. Ik weet al langer dat ik steeds weer mezelf probeer te bewijzen tegenover mezelf, enkel en alleen tegenover mezelf. Iets wat helemaal niet nodig is, maar desondanks doe ik het steeds weer. Het heeft veel te maken met de jeugd die ik heb gehad en het blijft me maar achtervolgen. Ik hoop dat ik het vanaf nu (we werken eraan) meer achter me kan laten. Ik weet ook dat ik aan mijn vrienden niets hoef te bewijzen, ik ben goed zoals ik ben.

dinsdag 19 december 2017

Met 50 in een Orca.

Ik zal het maar direct toegeven, er is een "bewuste" tikfout in de titel geslopen.  Met 50 kan je niet in een Orca. Je moet daar niet eens 192 cm voor meten (om er met 50 niet in te kunnen). Het gaat hier over de schoenmaat. Net voor de winterse koude langs de voordeur binnenkwam kocht ik toch nog "winterschoenen". Winterschoenen zijn bij mij geen echte winterschoenen maar een zomerschoen die 2 maten groter is. Daar kan ik dan gemakkelijk in met de Sealskinz sokken.

Maar daarmee ging het een beetje fout in de Orca. Met de (echte) zomerschoenen, maat 48, raakte ik soms de rand aan de voorkant van de voetengaten. Maar enkel als ik de voeten in niet trappen positie hou. Met 2 maatjes groter veranderde dat wel. Ik tikte regelmatig tijdens het fietsen tegen de voorste rand. Dat probeerde ik op te lossen door de plaatsen te verschuiven in de zool. Dat werd wel beter (zoals bij de maat 48 schoenen) maar tikte ik zeer regelmatig tegen de bovenkant. En deze is niet zo robust gemaakt van de twintex onderkant. Kan dus niet zoveel hebben.

We waren terug naar af en zat te denken hoe ik dat kon oplossen. Een stuk van de schoen wegsnijden is natuurlijk geen oplossing, kan ik evengoed met maat 48 kou lijden. Tot ik eraan dacht dat ik wel eens kortere cranks zou kunnen plaatsen. Ik heb toch een hoge cadans en dan zouden kortere cranks beter zijn lees ik toch steeds weer. Toen de trike op groot onderhoud ging bracht ik meteen kortere cranks mee. De 175 mm cranks zijn vervangen door 155 mm en het rijden was direct zoals voorheen met de kleinere schoenen. Ik tik uiterst zelden nog tegen de onderkant (enkel als ik niet aan het trappen ben). Of het trappen zelf beter is kan ik nog niet zeggen. Daarvoor moet ik eerst nog wat kilometers meer wegtrappen in de Orca. Maar we volgen dat verder op.

zaterdag 18 november 2017

Records zijn er om te breken.

Eind vorig jaar had ik me tot doel gesteld om mijn fietskilometers een beetje te beperken. De 12 004 ligfiets kilometers van vorig jaar, wat al een record was, dienden niet gebroken te worden. Maar het was ook niet de bedoeling om dit jaar zo weinig te werken. Uiteindelijk zit ik reeds sinds half februari thuis en is het fietsen soms het enige dat me naar buiten brengt. Er werd me ook aangeraden naar buiten te blijven komen en ook de hobbies niet te vergeten. Dus zoals alle hulpverleners aanraadden bleef ik fietsen. De huisarts, die me het best kent, raadde me wel aan om niet te overdrijven en mijn lichaam en geest rust te gunnen. Mja, dat viel wel een beetje tegen. Fietsen had meer dan eens een therapeutische waarde. Maar soms deed het niets maar ging ik fietsen omdat ik anders de muren opliep van ellende. Maar half september ging het licht helemaal uit. Plots recupereerde het lichaam niet meer, over het recuperatie vermogen van het lichaam was ik dit jaar al een paar keer verbaasd geweest. Maar toen was het echt over en uit. Ik kreeg ook de dringende raad het rustiger aan te doen. Het was beter elke dag 30 km te fietsen dan de monsterritten die ik in de zomer maakte (max 260 km op een dag, en ik overschreed minstens 4 keer de 200 km/dag dit jaar). Maar als je elke dag 30 km fietst zit je aan het eind van de maand ook aan een behoorlijk aantal km. In oktober fietste ik 2 dagen niet, 1 dag 70 km en een paar keer 60 km. De rest waren 30-40km/dag. Wat toch een resultaat gaf van 1114 km.


Maar nu blijkt ook dat het vorige jaarrecord, vorig jaar, gebroken is en er is nog meer dan een maand te gaan. Verder zijn er dit jaar nog records gebroken, er is nauwelijks een oud record overeind gebleven.


- Het ligfiets kilometerrecord staat nu (voorlopig) op 12 167 km
- De langste afstand staat nu op 264 km (vorig record 230 km)
- Normaal maak ik een + 200 km dagtocht/jaar. Dit jaar minstens 4.
- Het maandrecord is er ook aan moeten geloven, juli dit jaar 1802 km (vorig record in 2012: 1776 km)


Daarnaast zijn er minder goede records: sinds ik werk ben nog nooit zolang ziek thuis gezeten. Namelijk nu al 9 maand en het vorige record stond op 3 maand. Dit jaar heb ik ontdekt dat ik vroeger al een paar keer mentaal gecrashed ben. Toen duurde het ook lang om me bijeen te rapen, maar ik deed het alleen en was in staat om te blijven werken. Nu was de crash een veelvoud (minstens het 10-voudige) van de vorige crashes en ben ik zeer diep gegaan maar we weten nu ook meer over de achterliggende oorzaken waardoor we alleen maar sterker kunnen herrijzen.

Maar sinds enkele weken blijkt er licht aan het eind van de tunnel te schijnen. Ik heb het gevoel, en hopelijk is het werkelijk ook zo, dat het ergste voorbij is en we nu echt werken aan de nieuwe versie van mij. Versie 2.0 zoals iemand hier op de blog als reactie gaf.

dinsdag 26 september 2017

van 2 buffs 3 maken.

Wat doe je als de hele dagen thuis zit met slapeloze nachten en suffe dagen of erger slapeloze nachten en hopeloos depressieve dagen?

- Tijdens de depressieve dagen doe ik niet veel, hooguit zorgen dat ik mezelf blijf verzorgen: zorgen dat er eten op tafel staat, elke dag een douche en dat ik niet een week lang met dezelfde kleren aanloop. Soms lukt het ook om te gaan fietsen, het is beter langs het water te gaan fietsen dan thuis te zitten piekeren, maar het lukt niet altijd me naar buiten te sleuren.
- Tijdens de suffe dagen is het vooral fietsen zowel bij goede en minder goede dagen.
- Tijdens de slapeloze nachten veelal doelloos op u-tube rondstruinen.

Bij dat laatste kwam ik op video's terecht waaraan ik nooit had gedacht. Ook nooit gedacht dat het mijn interesse zou wekken en me zelfs zou aanzetten zo een dingen te doen.
Ten eerste begon ik daardoor te leren bakken, eerst begon ik met speculaasjes, daarna met zandkoekjes, toen kwam het brood om voorlopig te eindigen met cake. Nu ben ik vooral bezig met leren verschillende soorten brood bakken. Na de eerste niet compleet gelukte pogingen (de smaak zat niet juist) heb ik nu toch regelmatig heel lekker zelf gebakken brood. (ondertussen staat hier ook een foodprocessor in de keuken en die het zich wellicht al heeft beklaagt bij mij terecht te zijn gekomen)




Maar daarnaast kwam ik ook op andere video's terecht. Namelijk video's waar ze van oude t-shirts draagtassen maakten. En dat leek me ook wel iets. Niet dat ik draagtassen nodig heb, maar ik wil al langer van de plastic zakken af en het leek me een idee om van oude shirts, lakens en keukenhanddoeken kleine zakjes te maken waar ik groenten en fruit in kon bij elkaar houden. Na enkele pogingen waarbij het resultaat niet was zoals gehoopt begon het echt te lukken (kleinere zakken en een minder ingewikkelde manier van naaien). Zozeer dat ik plots zakken had om bvb al de laders en kabels bij een meerdaagse fietstocht bij elkaar kon houden zonder een plastic zak nodig te hebben. Ook had ik zo meteen een zak om de vuile was in apart te houden tijdens een lange tocht.
Maar er kwam meer. Reeds langer had ik gedacht om eens iets aan de buffs van de ligfietsers te doen. Daar is opzich niets mis mee (een buff is een buff) maar in de zomer heb ik zo geen lange buff nodig op mijn hoofd. Met de helft heb ik ook al genoeg, het dient toch maar om de zon van mijn kalende kruin weg te houden en het voordeel van een buff tegen over een pet is dat een buff ook over de oren kan getrokken worden. Deze verbranden dan ook niet en (iets wat zonnecreme niet doet) met een buff over de oren blijkt het storende gezoem/gefluit in de oren ook duidelijk minder te zijn. Ik had al een tijdje gedacht wie ik kon aanspreken om de buffs aan te passen maar vond niet meteen iemand, tot ik goed bezig was met naald en draad de oude shirts en handdoeken in zakken te transformeren.

Met de gevleugelde woorden in gedachte van een (voormalig) minister president van Vlaanderen: Wat we zelf doen, doen we (heus niet altijd) beter begonnen we er zelf aan.
Ten eerste heb ik een poging gedaan in een buff halverwege een zoom in te naaien om daar een elastiek in te stoppen om zo een dubbele buff te maken die beter zit dan een die je vouwt (dan blijkt deze iets te klein te zijn, of mijn hoofd wat te groot). En daarna knipte ik een buff doormidden om aan beide delen een het nieuwe einde een zoom te naaien waar dan een elastiek in komt te zitten.


Het resultaat is aangenaam verrassend, ik heb plots 3 ipv 2 buffs en ze zitten zoals het hoort en ook nog eens beter dan tevoren.
Natuurlijk heb ik het gemakkelijk om een paar buffs aan te passen. Toen de buffs te koop werden aangeboden kocht ik er 2. Om later te ontdekken dat dit veel te weinig was, ik gebruikte ze veel en had te weinig kansen ze te wassen (een man alleen heeft niet elke dag een volle wasmachine aan was liggen). Ik kocht er dus nog 4 bij. In september vorig jaar opweg naar Dronten raakte ik blijkbaar een buff kwijt (wellicht in een bakkerij in Essen) en ter vervanging kocht ik er nog 2 bij. Met 7 buffs in de la kan het wel om met een paar buffs te gaan experimenteren. Ik heb er nog genoeg over om als het kouder wordt ook nog een buff rond de nek te gebruiken.


Het voordeel van dit alles is dat het me niet alleen bezig houdt, ik leer er nog iets mee en, heel erg aangenaam: ik heb er ook iets aan.

En voor deze die het interesseert:
Er is ook ander minder goed nieuws, gisteren kreeg ik de dringende raad het iets rustiger aan te doen op fietsgebied. Ik had al een week het rare gevoel dat mijn lichaam niet meer recupereert als voorheen. Er was trouwens iets dat me al de hele zomer bezig hield: ik begreep niet dat, hoe zeer ik er mentaal doorheen zit, mijn lichaam zo goed bleef recuperen, even goed als de vorige jaren. En deze zomer heb ik verschillende + 200 km dagtochten gedaan en na 2 dagen was ik telkens weer helemaal fit en fietste ik alweer. Nu na de tocht van het weekend van 16 september gebeurde dat plots niet meer. Mentaal was ik de volgende 4 dagen niet instaat om te fietsen, maar toen ik na 4 dagen dan toch ging fietsen bleken mijn benen ook te protesteren. Met de Orca met de ondersteuning op stand 2 bleek ik nauwelijks 25 km/u te kunnen volhouden.
Fietsen mag ik blijven doen, maar ik moet de afstanden beperkt houden. Liever elke dag 20-50 km fietsen dan nu en dan 200 of meer km afleggen (hoewel het bij mij een combinatie van beide was, veel fietstochten van 60-70 km met daartussen monsterritten tot 250 km met de Orca in eco-stand). Vorige week haalde ik ook de kaap van de 10 000 km voor dit jaar, dat zegt ook genoeg.

vrijdag 8 september 2017

2000 km en een nieuwe impressie.

De depressie heeft het jaar helemaal omgegooid. Behalve de eerste weken is er dit jaar niet gewerkt. In de fabriek wel te verstaan, want intern (in mijn hoofd dus) wordt naarstig puin geruimd (nog steeds) om een nieuw leven op te bouwen. Het gaat met vallen en opstaan, vooral met vallen, want het puin blijkt metersdik te liggen.
Dat heeft een behoorlijke inpakt op het fietsgebeuren. Er wordt veel gefietst, behoorlijk veel gefietst, maar op een andere manier. Ten eerste heeft het fietsen een therapeutische werking, soms werkt het echt, soms lig ik op een fiets omdat ik anders thuis de muren oploop.

Niet alleen ik ga er soms bij liggen.

Maar de afstanden die de verschillende fietsen afleggen verschilt nogal van de vorige jaren. De woon-werk fietsen: de Grasshopper en de Sprint 26 staan in een hoekje stof te vergaren. Ze hebben beide amper 290-300 km onder de wielen zien passeren. De roets doet het behoorlijk maar heeft toch duidelijk minder kilometers dan vorig jaar, maar de afstanden per rit zijn dan weer langer. Ik reed er vorig jaar regelmatig mee naar het werk wat resulteerde in aardig wat kilometers. Nu komt de fiets wel enkele keren per maand naar buiten, voor afstanden rond de 60 km/rit. Maar het blijkt niet genoeg om de totaal afstand van vorig jaar te evenaren.


Anderzijds zijn de Toxy en Orca wel de uitblinkers. Normaal wordt met de Toxy zo een 1600 - 1700 km per zomer gereden (in de winter staat deze stil). Gisteren heeft deze de 2000 km voor dit jaar overschreden en er komen nog zeker 2 maanden dat deze kan aantreden. Ook de Orca komt behoorlijk in actie. Doordat de Flevobike batterij het voor de zomer begaf stond deze even stil, maar met een Crystalyte batterij is deze weer actief geworden. Eerst werden er wat testritten mee gemaakt om te weten hoever ik met een batterijlading kwam (200 km leek in eco-stand gemakkelijk overschreden te worden, in stand 2 bleek onlangs 140 km het maximum). Maar daarna kwam het echte werk: er werd naar Antwerpen gereden voor de Grote Plassentocht (420 km in 2 dagen), een kanalentocht (247 km in 1 dag), deelname aan West-Vlaanderens mooiste (264 km in 1 dag), ... . Het beviel me allemaal, alleen betaal ik het plezier van een rit daarna cash met een duik in de diepte.

De boeren in de Vlaamse Ardennen hebben ook
Hennep ontdekt. Wellicht voor veevoer.

De Streetmachine komt elke maand minstens 1 keer in actie. Daardoor vergeet ik de batterij niet geregeld bij te laden, want bij thuiskomst is de batterij zowat leeg gereden en wordt ze bijgeladen. Maar daar zal de komende maanden wel verandering in komen, de Streetmachine is gekocht om in de koude herfst en wintermaanden het me gemakkelijker te maken bij de korte ritten.


Tijdens West-Vlaanderen mooiste had ik nog eens de helm met de camera's bij. Het was een lichtpuntje in de duisternis, dat ik in staat was de rit te filmen en vooral ook te monteren (me concentreren is soms echt een probleem en kan me totaal uitputten). Vanaf nu ga ik proberen terug meer tochten te filmen en monteren, maar ik beloof niets. Het is me aangeraden zaken te doen die ik leuk vind (behalve de noodzakelijke huishoudelijke taken) en me vooral niet te forceren. Als het niet gaat dan gaat het niet en dan doe ik beter niets.

vrijdag 25 augustus 2017

1 ster op de schaal van Wilco.

Terwijl ik mezelf aan het bijeen harken ben om de nieuwe ik op te bouwen blijf ik fietsen. Soms is dat het enige dat echt lukt of het enige dat me een beetje op de been houdt. Het gaat allemaal met hoogtes en laagtes, vooral en spijtig genoeg met heel veel dieptes. Maar het fietsen, wat me is aangeraden te blijven doen, heeft soms een behoorlijk therapeutisch effect. Soms werkt het echt, soms zorgt het er gewoon voor dat ik thuis niet de muren oploop.

Maar ondertussen haalde de Orca ook de kaap van de 10 000 km, oftewel de eerste ster op de schaal van Wilco, een week voor de tweede verjaardag. Iets waar ik van versteld sta, want in eerste instantie had ik een idee van 3000 km/jaar. Maar na 1 jaar kon ik al naar Dronten voor het onderhoud van 5000 km en nu na 2 jaar zijn de volgende 5000 km een feit.


Onder bovenstaande brug (over de Durme) op 30 juli besefte ik dat de Orca enkele kilometers eerder de 10 000 km overschreden had.

Omdat de ster op de schaal van Wilco geen beschrijving heeft heb ik maar besloten mijn fantasie de vrije loop te laten en werd het een ster in de vorm van een Orca. De sticker bevat enkel het zwarte deel van een Orca, het normaal witte deel is er niet en is dus de kleur van de velomobiel.

Vandaag werden (eindelijk) de "sterren" aangebracht.

De Orca wordt vooral gebruikt om grotere afstanden te overbruggen of langere dagtochten te maken. Ook de vakanties worden met de Orca gedaan. Met langere afstanden bedoel ik + 100 km.


De stickers zijn gemaakt door MyRicreaties

donderdag 4 mei 2017

Stille storm.

Dat een storm niet steeds met veel geraas, herrie en kabaal langs moet komen is iets waar wellicht velen niet aan denken. Zelfs ik had daar nog niet bij stilgestaan. Maar het kan dus wel. Hier woedt namelijk een storm in alle hevigheid, maar voor de buitenwereld is die heel erg stil.

Het zat er reeds langer aan te komen, maar ik besefte het pas begin dit jaar dat er echt wat aan de hand was en halverwege februari is de bom ontploft. Mentaal gaat het niet meer. Ik zit niet zozeer in een dip, maar ben eerder bezig aan een vrije val na het afspringen van een hoge klif.

Daarbij kwam nog eens dat ik eind maart plots met een knieblessure zat (aanhechting van de ligamenten aan de knieschijf) waardoor ook het fietsen noodgedwongen beperkt bleef. Dat is nu gelukkig van de baan. Na 4 weken van sukkelen bleek een week rust en daarna een weekendje ligfietstreffen de knie verbazend goed te doen.

Ik was me al langer aan het weghouden van allerlei nieuwssites. Het nieuws op tv en radio was al langer uitgezet. Maar nu luister ik al helemaal geen radio meer of geen tv meer. Begin dit jaar was plots mijn facebook account geblokkeerd (wat had ik nu verkeerd gedaan), dat laatste resulteerde in het wegblijven ervan. Maar ik merk nu ook dat ik steeds vaker wegblijf van de ligfietsblogs en het ligfietsers.be forum.

Fietsen ga ik blijven doen, met de club meerijden ook, maar het filmen en monteren van de clubtochten zie ik voor het ogenblik niet zitten. Het belangrijkste is mezelf terug bijeen zien te harken en ineen te puzzelen. De rest is voor later.

zaterdag 1 april 2017

De toekomst van Basuko-films...

Al een tijdje zijn we opzoek naar een nieuw concept om Basuko-films in te vullen.

Ten eerste blijkt de manier van monteren die Basuko films hanteert behoorlijk achterhaalt. Het regent opmerkingen dat het lijkt alsof je terug gekatapulteerd wordt naar de middeleeuwen. Of erger nog, iemand opperde zelfs of de heren van Basuko-films teveel naar de Flintstones hadden gekeken, en nee dat had niets met de vele velomobielen in de beelden te maken.

Ten tweede dient er een financieel probleem opgelost te worden. We zitten met een verouderde installatie en er dienen hoognodig aankopen gedaan te worden. Er moeten nieuwe camera's komen, een drone staat op de verlanglijst en last but not least dient de studio vernieuwd te worden. Opnames met de nieuwe generatie camera's kan onmogelijk door de in gebruik zijnde computers, die een baard in de keel beginnen te krijgen, verwerkt worden. En de software is niets jonger.

Er zijn een paar ideeën geopperd waaronder een crowdfunding. Maar omdat we wellicht niet verder gaan komen dan ons beperkte publiek, namelijk de ligfietsers, werd het meteen afgevoerd. We hebben liever dat de ligfietsers hun weinige geld investeren in vernieuwing van hun ligfietsenpark dan aan de vernieuwing van Basuko-films studio. Daarmee was het probleem van het ouderwets ogende van de Basuko "impressies" nog niet van de baan. Trouwens over het woord "impressies" zijn ook wel een paar woorden gevallen. Door in de media gebruik te maken van een modern klinkend woord als "impressie" in plaats van gewoon "video" of "film" werd nog meer de indruk gewekt dat we te ver in het verleden leefden en vergeten waren met de tijd mee te evolueren.
Een ander idee was om geld op te halen door reclame in de video's te laten komen. Meteen zou ook een andere manier van monteren gehanteerd worden. Het is namelijk niet meer van deze tijd dat de intro helemaal vooraan komt te staan en dat de outro als laatste in beeld komt. Hoeveel films zie je nog op die manier? De Basuko-films crew in elk geval geen (ter vervollediging, ook geen andere want de crew kijkt geen film). Maar dit is wat we voor onze kiezen kregen.

Er is een project uitgewerkt dat we voor de eenvoud 0104 hebben gedoopt. En dat gaat bestaan uit een totaal vernieuwde versie van de video's. Een nieuwe manier van monteren, samen met een compleet nieuwe intro en outro, welke niet meer aan het begin en einde gaan staan.

De nieuwe films gaan er als volgt uitzien:
1 minuut film - 20 seconden intro - 5 minuten reclame - 1 minuut film - 5 minuten reclame - 10 seconden outro - 1 minuut film.

Het is de bedoeling om dit als standaard te nemen. Dus elke film gaat exact 3 minuten beelden van de tochten bevatten.

Daardoor zouden we het nieuwe tijdperk ingaan:
- ten eerste gaan we films afleveren zoals ze heden ten dage gemaakt worden.
- ten tweede gaan we de financiële problemen ook kunnen oplossen en dit zonder dat we moeten gaan bedelen bij de ligfietsers, zodat iedereen zijn/haar zuur verdiende geld kan investeren in nieuwe fietsen en zo de ligfiets-economie kan laten floreren.

In ruil vragen we 2 zaken, ten eerste kijk de films uit, ook de reclame, ten tweede vraag aan anderen om massaal de films te bekijken. Hoe meer kijkers hoe meer you-tube ons uitbetaald. Met deze inkomsten gaat dan nieuwe apparatuur aangekocht worden.

De Basuko-films crew dankt u.

maandag 27 maart 2017

Earthhour tocht.

Op 25 maart werd, op Earth Hour, de earthhour-tocht gereden, dit al voor de 4de keer. Afspraak in Gent om 20 uur om dan een tocht door het donker te maken, het voelt aan als het afsluiten van de winter. Van de 4 deelnemers had iemand er wel een "paar" kilometer voor over om erbij te zijn, ruim 100 km enkele rit, met een overnachting in de buurt.

Iemand zag de tocht heel erg zwart:

Sorry Jan, ik kon het niet laten ;-)

Gelukkig zag een fototoestel iets meer kleur:



Helen die van ruim 100 km ver kwam,
kreeg begeleiding van 30 km naar en van Gent:

De heenrit op zaterdag, Helen heeft dan nog 30 km te gaan.

De terugrit van Helen op zondag.

Over de tocht zelf kunnen we heel kort zijn. Het was warme en zonnige zaterdag, maar met veel wind. De wind zwakte wel af naarmate de rit vorderde, maar de temperatuur daalde ook naar het einde van de tocht. Maar het was zeer gezellig met op het eind nog een drink en rond middernacht ging iedereen in de buurt slapen.

dinsdag 21 maart 2017

WOL doortrapperstocht februari 2017

Op 19 februari reed WOL de eerste doortrapperstocht van 2017.
West-Vlaanderen gaf de aftrap. Veel kijkplezier.

woensdag 15 maart 2017

Het nieuwe fietsseizoen komt eraan.

De titel kreeg ik zondag te horen. Het was lekker zonnig en we zaten op een terras. De uitdrukking op mijn gezicht samen met de woorden "HET NIEUWE FIETSSEIZOEN ?" was genoeg voor degene die de opmerking had gemaakt. Ik fiets gewoon het hele jaar door.

Maar toch zijn er een paar veranderingen. Ten eerste is er een behoorlijk verschil in de kleding tussen winter en zomer. Ten tweede zijn er enkele fietsen die tijdens de wintermaanden binnen blijven, anderen die dan weer veel frequenter gebruikt worden. Zo wordt elk jaar ergens in oktober-november de Toxy in een hoek gezet tot in maart-april. Maar vanaf najaar vorig jaar heeft de Grasshopper de Toxy gezelschap gehouden. Bij het thuiskomen ergens in november bleek een spaakbreuk de aanleiding te zijn van een raar getik in het voorwiel, daarnaast was de fiets ook toe aan een nieuw balhoofd. Tijdens de zomer had ik er reeds een paar rare toeren mee meegemaakt in het bochtenwerk. De putjes in de ring waar de onderste lagers in lopen had een behoorlijke negatieve invloed op het stuurgedrag. In januari was ook de Sprint 26 uitgevallen. Onderweg naar het werk was de streamer raar beginnen bewegen. Eerst dacht ik dat de voorste buis alweer los gekomen was, maar halverwege op weg naar het werk had ik plots de streamer in mijn handen. De voorste buis was net boven het bevestigingspunt aan het kader afgebroken. De eerste volgende dagen ging ik met de vouwfiets werken en daarna met de roets, om daarna zelf ook uit te vallen.

In elk geval de laatste weken is heel rustig alles in orde gebracht. Eerst werden in de buurt nieuwe buizen gekocht voor de streamer. Dikwandige deze keer, ik denk dat mijn enthousiasme waarmee ik snelheidsremmers neem voor de voorste buis net iets teveel was. Naast de nieuwe buizen werd ook aan de verlichting gewerkt, er was blijkbaar een kabelbreuk tussen de koplamp en het achterlicht. Daarna kon ik eindelijk het balhoofd voor de Grasshopper ophalen, waarna een nieuwe spaak werd gestoken en de remmen nagekeken.

Deze week werd met beide fietsen een testrit gemaakt en ook de Toxy heeft deze maand reeds 2 rondjes mogen rijden. Daarmee zijn voor dit jaar alle (7) fietsen in gebruik genomen.

Voor volgende winter weet ik nu reeds wat er zeker gedaan moet worden. De Grasshopper wil ik dan van een nieuwe velg in het voorwiel laten voorzien. De remblokjes beginnen na 18 000 km duidelijk hun sporen na te laten. Wellicht wordt het dan ook tijd voor een nieuwe ketting, cassette en tandwiel op de crank. Ook de Sprint 26 zal dan nieuwe voorbanden krijgen.

zaterdag 11 maart 2017

Voor en na.

Tussen Schellebelle en Wetteren is vorig jaar een jaagpad aangelegd. Een jaagpad dat behoorlijk intensief gebruikt wordt door scholieren die in Wetteren Schoollopen. Maar het eind (of het begin, hangt ervan af hoe je het bekijkt) van het jaagpad in Wetteren, waar het jaagpad overgaat in een 2-richtingsfietspad, kwam plots ook in het zicht van de autobestuurders. Eerst parkeerden ze voorbij het jaagpad. Daarna was er een auto met de kofferbak over het jaagpad, een slechtziende? Dan was er een auto waarbij de achterwielen ook op het jaagpad stonden, blind aan 1 oog? Daarna werd het jaagpad helemaal geblokkeerd, een blinde bestuurder? Dat laatste werd me echt te hortig, een foto werd genomen en bij thuiskomst werd een mail gestuurd naar de politiezone waar Wetteren toe behoort.


Ik kreeg 2 mails terug. Eerst dat de mail ontvangen was en behandeld ging worden. Daarna dat de mail werd doorgestuurd naar de politie van Wetteren. Toen werd het heel erg stil. Maar er werd blijkbaar wel actie ondernomen en kon ik onlangs onderstaande plaatje schieten.


Als de bestuurders ietsje meer hun verstand gebruikten hadden ze wellicht nog steeds 5 parkeerplaatsen. Nu hebben ze niets meer. Met de werken voor de nieuwe fietsersbrug (ook in Wetteren) zijn onlangs ook enkele maatregelen genomen om de autobestuurders te dwingen de auto-omleiding te volgen ipv de licht verharde fietsomleiding helemaal stuk te rijden. Dit door middel van betonblokken (die dan weer verplaatst moesten worden omdat de bestuurders zeer inventief werden) op het jaagpad en tractorsluizen op de onverharde landbouwwegen.

vrijdag 3 maart 2017

Van 100 naar 1 in 357 km.

Bij auto's wordt dikwijs gegoocheld met een zo klein mogelijk cijfertje om van 0 naar 100 te komen. Hier is het net omgekeerd, om van 100 naar 1 te komen probeer ik een zo groot mogelijk getal te hebben. Waar het bij auto's gaat over zo snel mogelijk van stilstand naar 100 km/u te komen heb ik het over een volle batterij leeg rijden in een zo lang mogelijke afstand. Dit terwijl de ondersteuning constant gebruikt wordt en ik het eigen lichaam niet overbelast.

In 2015 toen de Orca geleverd werd weet ik dat ik met de meegeleverde batterijlading 260 km haalde. Daarna haalde ik eens 300 km met nog een restlading van 9%. Dat is heel leuk, maar ik reed ik wel de ziel uit mijn lijf en zoveel mogelijk boven de ondersteuning uit. Dat wil zeggen dat ik een kruissnelheid aanhield van 29 km/u en meer (soms tot 35 km/u) en hoofdzakelijk in ECO-stand rijden, waarbij het optrekken steeds zwaar is. Na een tijd reed ik vooral in stand 2. Waarbij het optrekken me beter beviel maar ik steeds weer boven de ondersteuning uit ga rijden omdat ik anders te weinig weerstand ondervind, en los op de trappers liggen trappen kan ik, ondanks de hoge cadans, niet.

Is in de zomer dat snel rijden nogal belastend en een plakkerige bedoening in de winter is het dat nog meer. Het rijdt dan allemaal wat stroever en zweten doe ik dan ook, waarbij het zweten gevaarlijk is omdat je snel kan afkoelen. Sinds november had ik me voorgenomen de snelheid iets te laten zakken en het rustiger aan te doen. Ik kreeg ook verschillende signalen dat het wat rustiger zou mogen. En liet de snelheid zakken tot 25-27 km/u. Maar dan zat ik met een probleem. In eco-stand krijg ik dat net niet goed rond gedraaid waardoor ik dat niet lang vlot kan volhouden. Maar in stand 2 blijk ik dan weer in slaap te vallen omdat ik teveel hulp van de ondersteuning krijg. Waardoor ik dan weer neig naar boven de ondersteuning uit te gaan rijden. Dus 28 km/u en meer, net de snelheid waar ik vanaf wou.

Ik had al een paar keer het gevoel gehad dat ik met de laagste stand net te kort kwam en met de tweede stand net teveel had. Dat was al geopperd aan Fietser.be, Jan en Flevobike.nl, maar telkens weer vond ik nadien dat het toch meeviel.
Maar toen ik eerder dit jaar een paar korte ritjes langs de Schelde kon maken naar een afspraak en daar niet compleet bezweet wou aankomen (wat niet lukte) begon ik echt in te zien dat tussen 2 ondersteuningsgraden in mijn ideale ondersteuning zat. Aangezien stand 2 ideaal is als het wat zwaarder fietsen is en met de eco-stand bijna niets meer deed moest de laatste dus iets omhoog getrokken worden. Ik wou deze naar halverwege tussen de huidige eco-stand en stand 2 in verhogen. Ik weet dat Jan dit kan, Maar voor we eraan begonnen moest ik eerst van Flevobike bevestiging krijgen dat het geen probleem kon geven met de electronica. Tussen de 2 Orca's zit anderhalf jaar en daarin kan veel veranderen. Kijk maar naar de verlichting van mijn Orca (2015) en de nu nieuw geleverde Orca's.


Na het positief antwoord van Flevobike reed ik naar Jan (zowat om de hoek). Daar werd in eerste instantie de ondersteuning van de eco-stand verhoogd van 50% naar 75% (stand 2 is 100%). Tijdens de testrit van 30 km bleek het wel voldoende te zijn op de vlakke weg. Ik kon het gemakkelijk volhouden en had nog een ligt overschot zodat ik nog kon versnellen, maar de eerste brug die ik over moest wist ik dat er meer nodig was, want deze op een deftige manier naar boven rijden bleek nog steeds niet zo gemakkelijk, later aan een paar kruispunten bleek het vertrekken ook nog steeds een minpunt. Maar ik was al aan het denken aan wat ik had gezien op het scherm van de pro display waarmee de instellingen aangepast werden. Daar zijn namelijk curves te zien en per 5 km kan je deze aanpassen. Als we dan de curve aanpassen met meer ondersteuning vanaf 5 km/u tot en met 15 km/u (boven het niveau van stand 2) om dan af te zwakken naar de nieuwe instelling zou het een hele verbetering kunnen zijn. Na de testrit reed ik terug naar Jan, we pasten de instelling aan en de direct volgende testrit voelde veel beter aan. Een brug of een kruispunt zijn nu deftig te nemen. Dat wil zeggen zonder me lam te duwen kom ik op snelheid en eens boven de 15 km/u begint de ondersteuning af te zwakken, op 20 km/u staat ze op het niveau van stand 2, om bij 25 km/u en 27 km/u op 75 % te staan. Daardoor is de snelheid van 25-27 km/u heel goed aan te houden.

In eerste 126 km zitten nauwelijks enkele km jaagpad.

Maar de verandering van de instelling heeft nog een ander, verrassend positief, effect. Namelijk dat de actieradius veel groter is geworden. Toen ik bvb in september vorig jaar naar Dronten reed had ik 197 km te fietsen tussen Essen en Dronten. Ik reed de hele tijd in stand 2 behalve op een lang stuk jaagpad reed ik in eco-stand, welke toen heel zwaar aanvoelde maar ik moest batterij sparen want ze liep me iets te snel leeg, en ik kwam in Dronten aan met nog 9% batterijlading bij 197 km op de teller. Met de testritjes en nog een paar ritjes nadien had ik met 100 km nog ruim 67% batterijlading over. Welke al zeer verrassend was, dit met een gedeelte nog in stand 2 gereden en de instellingen werden tussendoor nog gewijzigd. De batterij werd volledig opgeladen en eerst werd er naar Tielt gereden voor een WOL-tocht. Na 126 km, met nauwelijks enkele kilometers jaagpad bleek de batterij nog 66% geladen te zijn. Dat was verrassend veel. Na nog enkele ritten bleek dat het verbruik van de batterij gedaald is van vroeger zo een 20 km per 10 % batterijlading (dat was mijn richtlijn bij langere ritten) naar 30 tot 36 km per 10% batterijlading. Na de eerste 126 km is er vooral op het jaagpad gereden, maar ook in felle wind waarbij de snelheid om veiligheidsredenen verlaagd werd naar 20 km/u. Een andere keer werd maar 20 km/u gehaald vanwege regen/donker combinatie waarbij het zicht zeer beperkt was. Ook stukken slecht jaagpad waar traag moet gereden worden vanwege putten werden voor een keer niet, zoals gewoonlijk, omzeild om toch een zo juist mogelijk beeld te krijgen ipv een opgesmukt beeld welke in andere vormen van mobiliteit dikwijls worden gebruikt.

De kruissnelheid ligt nu tussen de 25 en 27 km/u ietsje trager dan vroeger, maar het rijdt rustiger en de gemiddelde bewogen snelheid lijdt daar nauwelijks onder. Dat had ik vorige zomer reeds gemerkt toen ik en Jan in ware tijdrit stijl van Gent naar Essen raceten, maar 2 dagen later ik trager terug moest vanwege een te uitbundige avond ervoor. Het gemiddelde naar Essen lag op 26 km/u. De terugweg lag op iets meer dan 24 km/u. Over een afstand van 85 km kwam dit overeen met 15 minuten verschil in tijd. Maar bij het een rij ik me lam, bij het ander doe ik het rustig aan. Waarna ik me wel afvroeg waar ik mee bezig was. De ziel uit je lijf rijden om hooguit 15 minuten te winnen, die je daarna dubbel verliest omdat je veel meer moet recupereren. Bij een wedstrijd telt elke centimeter en elke seconde maar aangezien ik geen wedstrijden rij...

Hiermee heb ik dus een "long range" instelling waarmee ik aan een matige maar toch deftige snelheid lange afstanden kan afleggen zonder me zelf helemaal uit te putten.

dinsdag 7 februari 2017

Orcatile.

Tijdens de LIA-tocht in Lier op 12 november vorig jaar reed er ook een Versatile mee. Deze had een hoog windscherm, in elk geval veel hoger dan de vizier van de WAW dat in Vlaanderen op de Orca wordt geplaatst. Ik had al langer het gevoel dat het vizier van de WAW niet deed wat het hoort te doen. Of in elk geval het resultaat was niet wat ik ervan had verwacht. Uiteindelijk bleek dat niet zozeer aan het vizier te liggen maar wel aan de "Orcaan inside The Orca". Ik ben namelijk iets groter dan de gemiddelde Vlaming (192cm) en mijn hoofd steekt echt wel hoger uit de opening dan menig andere "Orcaan". Dat resulteerde in het zowat onmiddellijk inkorten van het venster van het dakje. Ik kon er namelijk niet onderdoor kijken. Wat zelfs overdag bij een beetje zon al problemen gaf, want het enige dat ik zag was de reflectie van de body op het venster. En daar het blind rijden niet zo mijn ding is ging daar nogal snel de schaar in. Zolang dat niet gebeurd was reed ik sowieso zonder dakje. 

Na de tocht in Lier vetrok een mail naar Flevobike of er nog versatile vizieren in voorraad waren. En jawel die waren er en ze konden ook op een Orca maar dan met zuignapjes ipv de Versatile bevestiging. Jan die eind december naar de Oliebollen tocht ging wou het windscherm meebrengen. De zuignapjes werden bij Fietser.be besteld.


Daarna was het ff proberen en testen waar het windscherm (officiële naam bij Flevobike) het best geplaatst wordt. Eerst stond het vrij dichtbij de opening maar toch behoorlijk recht. Het houdt zo de regen wel iets tegen (maar ik heb nog niet bij zware regen gereden) maar de wind blast wel keihard op mijn voorhoofd en ogen. Daarna plaatste ik het nog dichter maar dan kan ik het niet zo hoog zetten omdat de zuignapjes niet blijven zitten (geen vlak oppervlak). Maar daarna besefte ik waarom de wind zo keihard op mijn voorhoofd en in de ogen blaast. Het windscherm duwt de wind wel ophoog maar ook onder het dakje.  


Vandaag had ik een afspraak 23 km ver en de Orca had de taak me te brengen. Geen betere fiets om snel en comfortabel door nevel en lichte regen te rijden. 2 keer heb ik het windscherm verplaatst. En het (wat late) idee om het scherm voor het venster van het dakje te plaatsen gaf meteen resultaat. Er raasde helemaal geen wind meer in mijn ogen en op mijn voorhoofd.


Het midden van het windscherm bevindt zich nu een paar cm voor het venster van het dakje en de wind wordt over het dakje gestuwd. Wat het gaat geven met regen is nog afwachten, misschien wordt door de wind de druppels ook meer weggeblazen. Van de regendruppels had ik wel behoorlijk last. Omdat het venster van het dak is ingekort is er meer ruimte om water binnen te laten druppelen. Met als resultaat dat ik in de regen niet met bril kan rijden en bij fellere regen zelfs moeite krijg met rijden zonder bril omdat de ogen geïrriteerd raken door de regen in mijn ogen. 


Het enige nadeel is nu dat het middelste zuignapje nu moeilijker vast blijft zitten op de body, dit omdat deze daar lager is vanwege de vorm van de body van de Orca. Wellicht moet ik iets zoeken om tussen de zuignap en het windscherm te steken zodat het windscherm niet naar beneden wordt getrokken (en zo het zuignapje naar boven trekt). Maar het was wel prettig rijden met de wind helemaal uit het dakje.


Voor mensen die perfect onder het origineel dakje door kunnen kijken zou ik dit vizier niet aanraden. Het nadeel is dat dit vizier zo hoog komt als het venster van het dakje laag is. Waardoor je niet tussen beide door kunt kijken. Iets wat voor mij onmogelijk is om te rijden.  

dinsdag 31 januari 2017

woopah oh yeah yeah

Toen ik de Orca nog maar een paar maand had en ik aan een, voor de Vlaamse Ardennen, langere afdaling bezig was op een voorrangsweg (dubbelvaksbetonbaan) en op de slingerende afdaling de 50 km/u overschreed was ik niet alleen verbaasd over de stabiliteit van de Orca maar schoot er ook een kort melodietje door mijn hoofd. En dat was "woopah oh yeah yeah". Ik wist niet van wie het was en hoe het verder ging maar een zoektocht op het internet leverde niets op (op zo een momenten blijkt internet een grote vuilbak te zijn). Het is pas voorbije maand dat ik het liedje eindelijk vond. Meer bepaald door een aflevering van Lilli en Marleen te bekijken. Het blijkt een liedje van voor mijn tijd te zijn (zo oud ben ik dus nog niet). Het heet "Walking back to happiness" van "Helen Shapiro" en is uitgebracht in 1961.


Met de Orca specifiek en met de ligfietsen in het algemeen is het helemaal geen wandeling terug naar het geluk. Maar door het ligfietsen te ontdekken ben ik ben ik er wel terug naartoe gereden.

zaterdag 14 januari 2017

Het momentum voorbij.

Het was een ontzettende kans geweest. Misschien de kans van het leven van/voor de fietser om naar buiten te komen, om te laten zien hoe de werkelijkheid is en eindelijk de woorden te verdraaien, nee de kromme woorden eindelijk recht te plaatsen. Het verkeerde inzicht eindelijk recht te zetten. Maar wat gedaan werd is gewoon bevestigd in wat iedereen denkt. We stelden niet het gevaar op de weg dat het autoverkeer veroorzaakt aan de kaak maar we gingen smeken of de speed pedelec toch op het fietspad MAG rijden, wat bij het andere verkeer over zal komen als MOET.
De wetgeving gaf de kans door te drukken wat iedereen weet, maar niemand luidop durft te zeggen. We konden de beleidsmensen in de armen nemen, de media bespelen en overal laten weten waar de speed pedelecs "moeten" rijden en gewoon roepen en tieren en brullen dat het autoverkeer geen alleenrecht heeft op de weg en ook niet het recht heeft dat agressief op te eisen. Er kon perfect aangetoond worden dat niet de speed pedelec gevaarlijk is, ook niet zijn gedrag, maar dat de speed pedelec (en ook de andere fietser) in gevaar wordt gebracht door het gemotoriseerd verkeer. Spijtig dat deze kans gemist is geweest.

Vanaf nu kan je ook beter alle slachtoffers in de cel steken en de daders een bonus geven. Ik heb nooit gevonden dat bij een verkrachting je de schuld bij het meisje/vrouw kan plaatsen. Ook al loopt ze spiernaakt op straat je blijft met je poten (en de rest van je lijf) af. Maar eerlijk gezegd ik begin nu echt wel te twijfelen. Misschien kunnen we vanaf nu de verkrachter beter een standbeeld geven. Want dit is wat me nu gebeurd is. De autobestuurder krijgt gelijk en de fietser zegt dan het zijn/haar eigen schuld is.

Waarom zou ik nog aan een Critical Mass actie deelnemen?

dinsdag 10 januari 2017

Er was eens een konijn...

Veel liggers weten ondertussen al dat ik een verleden heb tussen de melkkoeien, het ploegen van akkers en rooien van aardappelen. Maar weinigen weten dat we ook konijnen hadden. Niet zomaar 2 wollige ouders met een nest schattige jongen. Maar een industriële kwekerij met plaats voor 80 voedsters en 1500 mestkonijnen (in het hoogseizoen hadden we 120 voedsters of 1,5 voedsters per nestkooi).
Dit lijkt niets met het ligfietsen te maken hebben, maar het staat allemaal dichter bij elkaar dan je zou denken. Want bij het professioneel houden van konijnen is er een belangrijke regel die gerespecteerd moet worden. Een regel die ik de vertegenwoordiger van de voederfabriek tot vervelens toe heb horen vertellen. En dat was de volgende:
Als een nest jongen naar de afmestafdeling gaat worden ze in standaard hokken ondergebracht, en dat vooral de hele nest samen (en zeker geen nesten gaan mengen). Maar als ze wat ouder worden kan het voorkomen dat er een bazige bij is die de andere gaat bijten. Dat hoor je nogal snel aan het gepiep van het slachtoffer. Maar daarbij is een regel heel belangrijk, en dat is dat je niet het slachtoffer maar de dader uit de nest moet nemen. Het slachtoffer eruit nemen is het gemakkelijkst omdat je dat direct ziet, die heeft wonden. De agressor vind je minder snel. Maar als je het slachtoffer wegneemt dan zoekt de agressor gewoon een ander slachtoffer en dit tot het nest leeg is. Als je de agressor wegneemt dan keert de rust in het nest direct terug en de agressor mag de rest van de dagen slijten in een kleine (1 konijn)kooi.

Dit verhaal spookt al langer in mijn hoofd als ik denk over het verkeer. En nu met het verhaal van Belle, en vooral bij het lezen van de reacties kwam het weer heel sterk naar boven.
Wat me namelijk heel sterk opvalt is dat in het verkeer steeds weer het slachtoffer als dader wordt bekeken en verwijderd dient te worden. En dat de echte dader steeds weer vrijuit gaat, meer zelfs, ze worden beschermd zelfs al beweren ze het tegendeel. En in de reacties van het bericht van Belle las ik alweer dat zelfs de fietsers zichzelf als slachtoffer in de daderrol gaan steken.
Ik geef toe dat ik het eerst ook niet doorhad, het is ook gekomen door artikels te lezen over "Blaming the victim" als het over het verkeer ging dat ik het inzag. Maar dat is nu al verschillende jaren geleden. Terwijl nu nog steeds veel fietsers zichzelf, zelfs graag, in de rol van dader gaan steken in plaats van het slachtoffer.
Nu weet ik ook dat de wetgeving rond de Speed-pedelecs met haken en ogen aan elkaar hangt. Dat je (toch in België) niet op de fietssnelwegen mag (voorzover we er hebben) en niet op jaagpaden mogen (terwijl dat veelal echte fietssnelwegen zijn) vind ik behoorlijk grof, maar dat je met een speed-pedelec op de weg moet rijden ipv op het fietspad vind ik opzich vrij normaal, zeker in Vlaanderen. De fietspaden hier zijn van zo een kwaliteit (zelfs indien recent aangelegd) dat je als je sneller dan 25 km/u wil je je gewoon te pletter rijdt: te smal, te bochtig, soms regelrechte wasborden (bij elke uitrit wordt het fietspad verlaagd en weer verhoogd) en op de kruispunten is het de fietser die alle tijd krijgt om te wachten.
Anderzijds is het met een speed pedelec de bedoeling dat het vooruit gaat. Anders koop je een gewone fiets, je hebt dan zelfs geen pedelec nodig. En toch roepen veel fietsers op om toch op het fietspad te gaan rijden. Tussen de mensen die met een veel lagere snelheid rijden (dikwijls 20 km/u maximum) op een rijvak waarbij inhalen zonder risico zowat onmogelijk is.
Ik heb het al een tijdje zien aankomen, maar de strijd om de plaats op de weg is nu wel degelijk begonnen. Het autoverkeer wil niet afgeven maar het vertraagd langzaam maar zeker, ten eerste door de wetgeving (70 ipv 90 km/u op de gewestwegen) maar nog meer door de drukte van het verkeer, helaas door henzelf veroorzaakt. Tijdens het forensen moet ik elke dag een gewestweg oversteken, de maximum snelheid is daar al langer 70 km/u, maar als ze 50 km/u halen dan gaat het verschrikkelijk hard. Meestal passeren ze in een ganzepas van hooguit 30 a 40 km/u. Anders gezegd, ze rijden zich compleet vast.
In december 2016 was in het Nederlandse nieuws dat over 5 jaar het verkeer in de steden vastloopt, niet alleen rond de randstad, maar ook in Groningen, Eindhoven, ... En als het in Den Haag regent dan druppelt het in Brussel. Vorig jaar had België het derde beste jaar ooit in de autoverkoop en werd de gemiddelde kilometers file per dag alweer langer (jaar na jaar blijken we de records scherper te stellen). En iedereen weet ook dat de verhouding tussen file en aantal auto's geen rechte lijn is. Eens je rond het omslagpunt zit kan een paar procent meer auto's plots voor een veel hoger procent aan fileleed zorgen.

Met zijn allen moeten we veel meer rekening houden met het gevaar dat het autogebruik inhoud in het verkeer. Jawel er zijn fietsers en voetgangers die zich niet aan de regels houden en ik maak ook wel eens een inschattingsfout. Maar hoe dikwijls wordt je als fietser de pas afgesneden, net voor een wegversmalling nog snel ingehaald, draait een auto een parking op zonder te kijken of zich een "object" op het fietspad voort beweegt? Hoeveel keer wordt je als voetganger bijna uit je schoenen gereden op een zebrapad?
Om maar iets te zeggen, in de video van Belle wordt een paar keer de toeter gebruikt. In sommige reacties op de blog lees ik dat het is omdat de autobestuurders bezorgd zijn om de veiligheid van de fietsers. Als dat echt zo was dan zouden ze hun snelheid aanpassen en op die manier voor meer veiligheid zorgen. Maar is het niet eerder omdat de autobestuurders zich gehinderd voelen in hun vrijheid en snelheid. Denken ze niet veel eerder dat ze heel veel tijd verliezen achter de trikes (30 km/u is blijkbaar gelijkgesteld aan stilstaan). Als het echt om de veiligheid ging dan zouden de autobestuurders ook veel meer rekening houden met de fietspaden en daar niet op gaan parkeren of gebruiken als voorsorteerstrook en zouden ze ook eerst kijken of er fietsers zich op het fietspad bevinden en dan pas het fietspad kruisen ipv omgekeerd zoals nu veel het geval is. Als het echt om de veiligheid te doen was dan zouden ze hun snelheid aanpassen. Wat nu vooral niet gebeurt.

Er gaat echt een omslagpunt moeten komen op dat gebied. Zowel de overheid, de media als de weggebruiker gaat echt anders moeten gaan handelen. En of we willen of niet, de dag komt dat we met zijn allen in de auto stilstaan, en die dag zal er misschien wel veel sneller zijn dan we denken (dan zelfs ik denk).

Maar een ding is zeker, zolang we de auto alle ruimte blijven geven (om stil te staan) en de andere gebruikers is het verdomhoekje duwen rijdt het verkeer zich helemaal vast. En dat de fietsers de weg opnieuw gaan innemen is een feit. Met de fietspaden en aparte fietsbeddingen zoals we die nu kennen gaan we, ook in Nederland, in de problemen komen. Het verkeer moet anders bekeken worden met het feit dat de alleenheerschappij van de auto op de weg voorbij is en dat het noodzakelijk is om plaats af te staan aan andere transportmogelijkheden.

En komen er ongelukken van door speed pedelecs van het fietspad te bannen?
Er komen ook ongelukken van door de speed pedelec op het fietspad te houden!

zondag 1 januari 2017

De beste wensen voor 2017.

Aan iedereen:


De eerste tocht van dit jaar zit ook alweer op. Het was een Orcaanse koude tenen tocht van 58 km. In eerste instantie was het de bedoeling om op zaterdagnamiddag ergens naartoe te fietsen en ergens na middernacht terug te keren. Maar het viel allemaal wat in het water waardoor op vrijdag de laatste kilometers van 2016 werden gelegen en op 1 januari een andere tocht werd ingepland. Het werd een verkenningstocht voor een tocht ergens in het voorjaar. Toen ik me om 5u30 klaarmaakte om te vertrekken hoorde ik de buur thuiskomen.


Een + 100 km tocht zoals een jaar geleden zat er niet in. Het was er ietsje te koud voor. Maar als de tocht de eerste dag van het jaar een voorteken is, wijst het er misschien op dat ik dit jaar minder ga fietsen van het voorbije jaar (58 nu, 140 km vorig jaar). Regelmatige fietsers zullen wel weten dat 12 000 liggende kilometers (12 400 km met de Brompton bijgeteld) is niet niets.



Verder zien we wat het jaar brengt, ik zou ook wel eens wat meer tijd willen maken om echt rust te nemen. Ik zeg dat al langer, maar het lukt blijkbaar niet zo goed. Maar we zien wel hoe het loopt.