Wat je zelf doet is soms nog niet zo slecht.

Het is hier vrij rustig, toch op de blog. Niet dat er niets gebeurd, maar als het hoofd niet wil dan komen er geen berichten. En in mijn hoofd woedt er nog steeds een oorlog. De depressie woedt in volle kracht en houdt me meer dan eens tegen iets anders te kunnen doen dan me aan alles en iedereen ergeren en dan nog vooral aan mezelf.

Een van de bezigheden die me een beetje rust geven is naaien. Er zijn al eerder voorbeelden geplaatst. Maar de laatste weken ging ik een niveau hoger. Eindelijk begon ik aan het maken van tassen die wat meer inhouden dan een draag- of schoudertasje. Deze zijn zeer eenvoudig en heel handig in gebruik maar ook een goed leermateriaal.

Maar ik schakelde onlangs naar een hogere moeilijkheidsgraad. Ik voelde gewoon dat ik er klaar voor was. Ik wou eindelijk eens beginnen aan de tassen die ik wou maken voor de ligfietsen. Ten eerste maakte ik als proef een tas voor de Orca. Naast het zitje is er wat plaats maar het is niet altijd zo handig om dingen daar op te bergen. In elk geval wil het hier wel eens dooreen rammelen. Ik had al eerder een oude jeansbroek open gedaan en vond de stof goed om een testtas te maken. De ruimte naast de zitting werd opgemeten en daarmee ging ik aan de slag. Het resultaat werd een tas in buis vorm die nog bleek perfect te passen ook. Enkel de draagriemen vallen wat groot uit. Na enkele dagen mocht ze mee als test, ik mocht ergens stof gaan ophalen. Ik heb geen foto's van wanneer ze in de Orca ligt, maar als ik zeg dat ze goed zit dan mag je aannemen dat het ook zo is. 

De tas is gemaakt om rechts van de zitting geplaatst te worden. De linkerkant is korter en daar moet dus een kortere tas voor gemaakt worden. Deze zal ook anders zijn omdat ik daar dan de drinkbussen in wil hebben en deze moeten bereikbaar zijn tijdens de rit.

De tas is vrij eenvoudig gemaakt. Er zit dus geen voering in maar de manier dat de riemen eraan zijn gezet heeft de tas veel meer versteviging dan verwacht. De echte tas die ik wil maken zal een voering hebben en ook een versteviging zodat ze veel beter haar vorm houdt.

  

Voorbije week begon ik aan een nieuwe tas voor de Crystalyte batterij. Dat is een ander paar mouwen. Deze is veel ingewikkelder en moest in een keer goed zijn. Zowel de afmetingen, versteviging en bescherming van het accu-pak. Maar in 2 dagen, rustig bezig zijn, slaagde ik erin een tas te maken die nog beter is dan eerst in gedachten. Enkele aanpassingen werden bedacht terwijl ik bezig was: zoals bvb hoe ga ik de versteviging (stukjes yogamat) op hun plaats houden. Als basis werd de kapotte tas gebruikt zodat ik de afmetingen kon overnemen en ook zien hoe bepaalde zaken werden gedaan.

De buitenkant en de binnenkant werden bekeken, uitgemeten en gemaakt. Ook de versteviging werd op maat gesneden.

De voering bevat aan beide zijden van de stof vakken waar de bescherming ingeschoven wordt. Er is dus 2 lagen van bescherming. De brede matjes tegen het accu-pak werden in het midden uitgesneden zodat er mogelijk is tot wat koeling. 

Ik had eerder ook nog gedacht aan een klein tasje nauw sluitend voor het accupak zelf. Maar daar zie ik nu vanaf. Het zou gewoon overkill zijn. De bescherming van een dubbele laag matjes is meer dan ik verwacht had. 

Dwars door Heist een impressie.

Op 4 augustus 2019 werd een tocht in Heist op den Berg georganiseerd. Het was de "Dwars door Heist" een kleine culturele tocht waarbij we wat uitleg kregen over de historie van de gemeente. En iets aparte benadering van een tourtocht maar ik smaakte het wel. Het is eens iets anders en het was eens op een plaats in het land waar ik nog niet geweest was. Daarbij dus ook gezichten die ik nooit of bijna nooit zie. Ik had het gefilmd en wou er een impressie van maken. Maar het kwam er niet van. Als het hoofd niet mee wil en je hebt veel concentratie nodig... Maar een van de voorbije dagen heb ik me er plots aan gezet. Het was zelfs voor mij een aangename en verrassende herinnering. Misschien wat rijkelijk laat, maar toch, een herinnering gaat altijd over het verleden, is het nu 1 week, 1 jaar of 1 decennia geleden.

eerste "komuit je kot" groepstocht.

Zondag heb ik nog eens meegefietst met Trafiek. Een groepje fietsers uit Gent met een allegaartje aan fietsen. Van ligfiets tot koersfiets en alles daartussen, dus ook vouwfietsjes, oma fietsen, ...

Het is ook de eerste keer in zowat een jaar denk ik nog eens mee kon rijden. Tijdens de lente en zomer van 2019 viel het nogal eens op een dag waarbij ik naar een andere activiteit ging, bvb een stoffenbeurs. En na september wou het hoofd niet meer mee. En zonder hoofd fietst het niet zo aangenaam. Met ook niet als je een hoofd hebt zoals het mijne. Toen kwam ook Corona, maar dat maakte voor mij niet veel uit, het hoofd wou toch niet. Maar nu voelde ik me goed genoeg om de fiets buiten te halen voor een groepstocht. En het ging goed, het fietste vlot. Het tempo ligt laag maar toch ik had nergens moeite mee en ik voelde me relatief opgewekt. Ik reed vooral achteraan in mijn eentje zodat het niet te druk werd. De traditionele café stop werd niet overgeslagen. Nu wordt er opgeroepen de lokale horeca te steunen, voor mij was het al de vierde keer na het heropenen van de horeca.

Bij thuiskomst had ik 60 km op de teller en ik keek er vanop dat het zo vlot gegaan was. Het is nog maar een paar weken geleden dat ik bij een tochtje van 40 km na 30 km mijn licht voelde uitgaan en de laatste 10 km naar huis, zowat letterlijk, mocht kruipen. Ik kreeg mijn benen niet meer rond en de snelheid zakte tot een schamele 14 km/u 😵.. Het had niets met het lichaam te maken, ik had geen suikerklop, ook geen honger ofzo, maar de aansturing vanuit de hersenen was er niet meer. Ik moest me er constant op wijzen om te blijven trappen. Want de benen vielen steeds weer stil. Het is niet dat ik geen kracht ofzo meer had, het gewoon ronddraaien van de trappers, bvb achteruit, ging ook niet. Ik herinnerde me daarna dat ik dat met de Orca ook al had meegemaakt. Dat ik mentaal zo uitgeput was dat ik met de ondersteuning op stand 3 met moeite 20 km/u haalde. En toen ook kon ik amper de trappers laten ronddraaien, want eerlijk gezegd, met de ondersteuning op stand 3 hoef je bij de Orca echt niet veel meer te doen dan de trappers doen ronddraaien zodat de motor signaal krijgt z'n werkt te doen.

Dus nu zondag ging het echt goed. Maar amper nadat ik een uur thuis was, had gedouched en wat gegeten, kwam de klop. Ik voelde me weer op zeer korte tijd, kwestie van minuten, doodop worden en kon ik niets meer. Gisteren was het al even erg. Een echte baaldag waarbij mijn hoofd niets wil doen. De druk in mijn voorhoofd is dan op het pijnlijke af en dan probeer ik met iets bezig te zijn om de druk en de mentale uitputting even te vergeten. Dat is dan naaien, eenvoudige zaken starten of afwerken. Naar een film of een aflevering van een serie kijken lukt dan niet want ik kan me niet concentreren. Het resultaat was dat stofdelen, die al een paar weken klaarlagen, werden omgevormd tot een schoudertas.

de stof is lijnwaad.

Maar het ging met veel moeite en veel pauzes, maar terwijl ik bezig was vergat ik toch eventjes de druk in mijn voorhoofd. Deze morgen was het iets beter en werkte ik iets anders af met de naaimachine. Maar na de middag ging mijn licht weer totaal uit. En hoe. Zelfs met de naaimachine bezig zijn lukt helemaal niet meer. Met veel moeite slaag ik erin dit bericht geschreven te krijgen.

Maar het komt er dus op neer dat ik een halve dag plezier cash mag (lees:moet) betalen met een aantal dagen pure ellende. Als je weet dat ik sinds 1 april nog steeds wacht op 1 goede dag, na 10 weken ben ik gestopt de weken te tellen. Ik mag eigenlijk al beginnen tellen in maanden😞. Had ik ergens in mei eens een halve betere dag, krijg ik nu eens een halve dag waar ik een beetje plezier in beleef. De rekening wordt steevast zeer snel gepresenteerd en ze kan tellen.

Op 12 juli is het molendag en wordt de molentocht nog eens georganiseerd door de ligfietsers. De vorige keer deed ik dat in 1 dag. De totale afstand is dan zo een 120-140 km. Normaal goed te doen in een dag. Maar nu heb ik 2 nachten geboekt in een b&b in Tielt in de buurt van de start. En nog hou ik nu mijn hart al vast hoe mijn hoofd erop gaat reageren. Ook al is de afstand gedeeld in 3, telkens een +40 km, en is de heen rit in mijn eentje. Ik kan nog teveel prikkels binnen krijgen dat mijn hoofd op hol slaat en het voor bekeken houdt. En dan kan ik daar staan met een velomobiel die ik niet meer vooruit krijg omdat mijn hersenen weigeren signaal naar de benen te sturen om ook maar de trappers gewoon rond te doen draaien. Maar het is zomer en de afstanden zijn klein, zo kan ik me ergens een paar uur stilhouden om te wachten tot het weer lukt en toch dezelfde dag arriveren waar ik moet zijn.

Geen nieuws goed nieuws? VERGEET HET.

Hoe ervaar je de Corona crisis als je tegen een depressie aan het vechten bent?

Toen half maart plots alle (non food) winkels moesten sluiten en veel fabrieken/kantoren dicht gingen dacht ik dat ik er beter ging van worden. Plots werd het heel erg stil op straat en dat zou toch wel een positief effect op me moeten hebben. De eerste week merkte ik er niets van maar exact een week nadat alle winkels sloten, dus op woensdag namiddag, werd het in een korte tijd heel erg helder in mijn hoofd. Tot dan toe had ik maximum 3 dagen op rij gehad die positief waren, telkens gevolgd door minstens evenveel negatieve dagen. Maar de teller begon op te lopen. 3 dagen werden er 4 en 4 werden er 5 om uiteindelijk de volgende woensdagvoormiddag 7 dagen te kunnen aankruisen. Maar toen in de namiddag ging plots en heel erg snel het licht uit. We maken er ons geen zorgen om, positieve dagen worden uit ervaring terug betaald met negatieve dagen. Toen het een dag of 6-7 duurde maakte ik me nog geen zorgen. Maar 1 week werden er 2, werden er 3, tot dan plots in week 4 ik op vrijdag opstond met een opgewekt gevoel. Hmm... zijn we weer vertrokken? Dat viel dan toch erg tegen toen toen ik plots rond 11u30 in de voormiddag de energie gewoon van mij af voelde vallen. Het duurde hooguit 15 minuten om van een opgewekt gevoel weer in zak en as te weg te zakken. Als we die halve dag niet meetellen werden 3 weken er 4, werden er 5 en u zijn we over de helft van week 6.

De dagen zijn hard, keihard. En ik begrijp het niet erg goed. In februari en maart had ik regelmatig goede dagen en eind maart zelfs 7 dagen om dan plots helemaal weg te zakken. En weggezakt ben ik. Na 3 dagen van de eerste week had ik het zo zwaar dat ik niets meer kon. Letterlijk niets, het laatste dat ik normaal nog kan is patience spelen op de computer. Zelfs dat lukte niet meer. Ik was niet wakker en ik sliep niet. Ik kon niet in een zetel zitten en niet in bed liggen. Niet rechtstaan of op een stoel zitten. Als ik een aflevering van een reeks opzette wist ik halverwege de aflevering niet meer wat er opstond en nadien kende ik het verhaal al niet meer. Ik was er zowat klaar voor om met mijn hoofd tegen de muur te staan bonken van ellende.

Behalve deze 3 ellendige dagen slaagde ik er de eerste weken wel vrij goed in om regelmatig te gaan fietsen langs de Schelde. De eerste dagen moest ik me wel inhouden om niet plots weg te hollen vanwege de drukte. Maar na een paar dagen ontdekte dat het op de middag (tussen 12 en 14 uur) zeer rustig was. Wat me nog steeds verontrust is dat ik nog steeds niet ver kan fietsen. 25km per dag is zowat het maximum haalbare op een deftige snelheid (en dat is dag ook nog relatief) en dat ik na 4 dagen echt wel 2 rustdagen nodig heb. Maar na 3 weken ging dat licht ook nog eens uit. Ik kan me nauwelijks nog buiten krijgen, zowel om te fietsen of te wandelen. Noodzakelijke boodschappen lukken wel (het is dan naar buiten of geen eten) en de laatste 2 weken ga ik enkel nog fietsen als het nodig is voor boodschappen.

Hoe het allemaal komt begrijp ik niet echt. Al lees ik overal dat de communicatie over de maatregelen eerder een krommunicatie is. Voor mezelf vond en vind ik het zeer duidelijk, ik weet wat kan en niet kan. Maar ergens moet een onduidelijkheid (over de toekomst?) toch ergens aan mij vreten.

Volgende week heb ik een afspraak met de hulpverlening. De vorige keer was begin maart, net op tijd voor de alle afspraken werden afgezegd. Maar toen konden we nog niet voorspellen dat het kort daarop zo erg ging worden met mijn mentale toestand.

Maar we vechten verder, is het niet tegen de depressie dan is het tegen mezelf.

Orcaanse pech.

Ergens midden in februari (ik weet het het is al ff geleden) stond ik plots stil met de Orca, net een brug afgereden met net genoeg snelheid om bij het oversteken niet midden op de brede weg, waar vrij snel gereden wordt, tot stilstand te komen.

Daar sta je dan in de "middle of nowhere".(Zingembrug)

Ik heb al langer een abonnement op de pechverhelping van de vab. Je weet trouwens nooit dat je ergens pech hebt en niet meer verder kan. Na contact opgenomen te hebben met de centrale kwam vrij snel een sleepwagen aangereden. Die man stond direct met zijn handen in het haar: "wat kan ik hier komen doen".

De Orca wordt met veel zorg geladen en vast gemaakt. 

Hij heeft dan contact opgenomen met de centrale om zo een "plateau" te laten komen. Daar moest ik dan wel lang op wachten. Nog goed dat ik een extra jas meegenomen had, want echt warm was het die dag niet.

De Orca werd met veel zorg geladen. En bij Fietser.be gebracht. Het was ook de laatste werkdag van zijn week en ik maakte zijn week goed. Het was zijn laatste opdracht en daarbij een eerste keer dat je zoiets mag opladen en vervoeren en dan ff bij fietser zoveel velomobielen naast elkaar zien staan... Het was eens iets anders. Daarna werd ik mooi thuis afgezet.

Wat was er aan de hand? De secundaire ketting (van achterbrug naar achterwiel) was van het tandwiel gelopen. Het bleek ook dat deze ketting totaal opgereden was. Ze was zowat zijwaarts ook te gebruiken. Deze ketting is reeds vervangen geweest op 5 000 km, toen was ze ook al danig versleten. En nu na nog eens ongeveer 12 000 km is de tweede ook opgereden. Wat toch wel zeer snel is.

De primaire ketting (van trappers naar de achterbrug) is ook vervangen geweest, maar deze was duidelijk minder versleten ook al had ze zo een 17 000 km erop zitten. Ook de ketting van de motor is ook vervangen.

Daarna liep de Orca weer lekker tot 2 ritten verder de ondersteuning het soms liet afweten of later mee begon te werken en ik op die momenten een krijsend geluid hoorde. Toen bleek dat het vrijwiel op het tandwiel van de motor defect was en doorslipte. Net omgekeerd dan het "normale" blokkeren. 

Verder was ik wat blij dat het op een "gewoon" ritje (naar mijn ouders) gebeurde en niet op een clubtocht (ik had er net 2 gehad) of erger een lang weekend weg.

Wat me vooral bijblijft is dat je een velomobiel aan de centrale van de pechdienst mag uitleggen hoe je wil. Het begrijpen doen ze niet. 

Wat doe je de godsganse dag thuiszittend?

"Wat doe je als je de hele dag thuis zit? Ik zou me stierlijk vervelen."

Ik heb die vraag, al dan niet aan mij gericht, de voorbije jaren al meermaals gehoord. Nu ik voor de tweede keer op vrij korte termijn een lange periode thuiszit kan ik dit eens aanhalen. Wat doe ik zoal in een periode waarin het mentaal zo vierkant draait alsmaar zijn kan en ik een druk in mijn hoofd ervaar als zit het geklemd in een pers. Verder voelt mijn hoofd aan als een (zware) blok beton.

Sommige mensen blijken niet veel omhanden te hebben. Het voornaamste dat ze lijken te doen is zich vervelen. Hier is vervelen niet aan de orde. Wel is het zo dat ik maar dingen kan doen naar hoe ik me voel. Soms is het letterlijk in bed gaan liggen, ik zak dan weg in een fase tussen slaap en wakker zijn en kan zo uren in het donker liggen. En opstaan zowel overdag als in de ochtend (of midden in de nacht bij een slapeloze nacht) is steeds weer op signaal van het lichaam en niet van het hoofd. Het is zo dat er tegenwoordig een uur is tussen wakker worden en opstaan. Als het lichaam geen signaal stuurt ben ik niet uit bed te krijgen, het hoofd wil gewoon voor altijd blijven liggen. 

Maar eens uit bed is mijn dag wel gevuld. Ik heb een regelmaat en ik "leef" vooral overdag en niet 's nachts. Daardoor heb ik geen dagtherapie nodig, sommige mensen met een depressie hebben dat blijkbaar nodig om een dagritme te behouden omdat ze anders wegzakken in ledigheid en niets meer gedaan krijgen. Hier is dat niet het geval, maar misschien ben ik dan ook veel meer een vechter dan anderen.

Maar alles wat ik doe is op een zeer rustig tempo. En dat is zowat van alles. Ten eerste kook ik zowat elke dag een middagmaal. Als ik niet kook dat ben ik niet thuis of is het pasta die reeds eerder (zelf)gemaakt in de diepvries steekt. Ik bak met regelmaat ook mijn eigen brood (nog steeds) en een brood-soepmaaltijd staat hier geregeld 's morgens of 's avonds op het programma. Er wordt dus regelmatig soep gemaakt.

Er wordt geregeld gefietst, maar op een laag tempo. Het lichaam wil vanaf eind september ook niet meer mee en mijn licht gaat nogal snel uit. Tegenwoordig is na 25 km de energie al grotendeels opgebruikt. Een fietstocht is steeds met een stop ergens, dat is dikwijls een cafe, maar ook ergens een winkel waar ik iets ga halen.

Maar sinds 2017 is er nog een zeer belangrijke hobby bij gekomen. Namelijk het naaien en borduren (machinaal). Het begon heel zachtjes met naald en draad in de hand tot begin 2018 een eerste naaimachine in huis kwam en na enkele maanden deze vervangen werd door een betere. Ik wist toen wat ik wou doen en dat was veel meer dan de toenmalige machine kon. Plus ik zag potentieel in het borduren. Daardoor werd een machine gekocht die ook kon borduren. De borduurmodule werd later gekocht (financiële spreiding) maar ik kon al beginnen en naaien en de machine leren kennen. Eerst waren het groente-fruitzakjes en draagtassen. Daarna kwam dan toch ook kleding (wat nooit de bedoeling is geweest): rokjes en broeken voor mijn petekind en zusje. Maar ik maakte ook al snel mijn eerste t-shirt, mutsen, durags en chemocaps (handig bij het fietsen in warme zomerdagen). Voorbije zomer werden de eerste sportshirts gemaakt en onlangs gleed ook een lange fietsbroek uit de naaimachine. 

zomerfietsshirts en chemocaps

du rags

geen gele hesjes voor mij

dit is een (zeer koud) lycrashirt

 

Maar na bijna een jaar van klungelen met het borduren kwam daarin de doorbraak. Een dagje basisopleiding in de winkel van aankoop en het (eindelijk) juist interpreteren van de instellingen van de software die ik had aangekocht tilde het borduren op een voor mij ongekend niveau. Veel geluk en weinig kunde werd vervangen door meer kunde en minder geluk.

Het logo van het treffen in Axel op een schoudertas.

Het hpv logo omgezet naar een borduurpatroon

Het oude gentse liggers logo bewerkt en geborduurd

Mijn dagen zijn dus gevuld op het tempo dat ik aankan en dus ook zelf bepaal. Een beetje fietsen, een beetje naaien, een beetje borduren, zorgen dat er gezond voedsel op tafel staat, de borduursoftware beter leren kennen, zaken over naaien op internet opzoeken en ook veel beurzen over stoffen bezoeken. Niet dat ik nog veel koop (heb al veel liggen) maar dat zorgt er ook voor dat ik niet steeds binnen blijf en ik leer altijd weer iets bij en het zorgt ervoor dat ik geregeld onder de mensen kom. Met een depressie is het zeer verleidelijk om je thuis af te sluiten van de wereld en dat is gevaarlijk. Verder neem ik ook wel eens pauze om een of ander (detective) reeks te volgen op het net.

Hoelang ik nog ga thuiszitten weet ik helemaal niet. Onlangs verlengde de specialist de ziekteperiode met 2 maand tot eind maart. Verder is het afwachten. In elk geval had ik de voorbije 2 dagen (maandag en dinsdag) zware off days waarbij ik er als een zombie bijliep en niet het gevoel heb gehad geheel wakker te zijn geweest. Meer dan in bed liggen, een doktersbezoek en zorgen dat er eten op tafel stond werd er niet gedaan. Er zal dus nog veel moeten veranderen.

Ik wens ieder een beter 2020 dan waarmee ik ben gestart 

en ik hoop dat ik het beter ga eindigen dan ik ben begonnen.