maandag 30 april 2012

Het kan verkeren.

Gisteren 2 fietstochten gemaakt.
In de voormiddag 50 km in vrij koude omstandigheden en lichte wind. Echt vlot fietsen voelde het niet aan, maar uiteindelijk viel dat behoorlijk mee. Ik had die week al 90 km op de teller aan 21.3 km/u en toen ik terug thuis was bleek het gemiddelde gestegen tot 21.7 km/u.
Na de middag (met de regen) klaarde de hemel op en kwam de zon en werd het echt warm. De ligfiets opnieuw opengevouwen en een tocht van 65 km gemaakt. En toen vlotte het allemaal wel heel goed. Zowat de helft van de rit met tegenwind (die was ook komen opzetten) en toch bleef mijn snelheid met wind op kop behoorlijk: 21-23km/u. Met tegenwind is dat ooit anders geweest. Maar wat ook opviel is dat mijn benen nauwelijks verzuurden, mijn rechterbeen zelfs helemaal niet. Als ik al moest vertragen was het omdat ik moe werd en niet omdat mijn benen in brand stonden. Zo kon wel veel langer doorgaan en met wind in de rug haalde ik veel gemakkelijker 30-32km/u. Mijn gemiddelde bleef gelijk op 21.7 km/u en dit over 215 km de voorbije week. Het is ooit anders geweest. Nu heb ik wel stijve benen, eerst was ik van plan om vandaag opnieuw te fietsen (50 km) maar uiteindelijk ervan afgezien. De maand april strand ik op 657 km met de ligfietsen en een totaal 797 km.

Deze morgen bleek het voorwiel lek te staan. Direct besloten om de Marathon Racer (Schwalbe) te vervangen door een Marathon plus. Maar dat bleek vandaag gemakkelijker gezegd dan gedaan. 5 winkels afgelopen, waarvan 3 gesloten en de andere hadden de juiste maat niet, bij de "gewone" fietsen wordt een 20 inch wiel enkel gebruikt bij kinderfietsjes en fietskarren. Dus de Marathon Racer heb ik tijdelijk terug geplaatst met een nieuwe binnenband. Die band ziet er behoorlijk toegetakeld uit. Ik haalde er zowat 15 stukjes steen uit, de een al groter dan de ander. Verder zitten er heel veel korreltjes (zand?) in het loopvlak. 4000 km lekvrij heb ik met deze band. Toch beter dan met het achterwiel waar ik na 1100 km al lek begon te rijden.

zaterdag 28 april 2012

Tijd om te shoppen.

Vandaag ben ik ff gaan shoppen. Ik was onder andere toe aan een nieuw jasje. Wat ik had werd echt te warm om mee te fietsen en het voerde het zweet niet genoeg af en bij veel regen werd het een spons, ook al werd ik er niet nat in (behalve van het zweet). Het is een Nike vapor flash jasje geworden. Het kost een pak geld, maar naast water- en winddicht en zweet afvoerend is het jasje ook reflecterend wat de zichtbaarheid in het donker fel verhoogd. En daar ik in ploegen werk moet ik elke shift toch een keer/werkdag in het donker fietsen.

Daarnaast heb ik nog een extra spiegel gekocht voor de Grasshopper. Op de route naar het werk heb ik 2 keer een 2 richtingsfietspad aan 1 zijde van de weg en als ik dan links moet gaan rijden heb ik geen zicht op het verkeer dat langszij op de weg komt. Dat terwijl ik wel de weg eens moet kruisen om af te slaan.

vrijdag 27 april 2012

woon-werk verkeer

Tot nu toe ging ik steeds met de Brompton werken.
De reden is dat het gewoon zo gegroeid is omdat ik eerst het vouwfietsje had gekocht dat bedoeld was het voor de korte verplaatsingen oa. woon-werk verkeer, dat toch maar 6 km was (enkele rit). 
Door de tourtocht met de Gentse Liggers in Lochristi had ik een route gevonden waarmee ik naar Lochristi kon zonder dat ik de Antwerpse Steenweg nodig had (behalve oversteken).
Deze route heb ik aangepast en zo kon ik met de ligfiets naar het werk forenzen langs zeer rustige wegen, met ook lange rechte stukken. De afstand is nu van 6 km naar 9 km gestegen. Maar het rijd geweldig en ik voel me een pak veiliger. 
Op de oude route had ik zo een 4 tal pijnpunten die ik wel heel gevaarlijk vond worden. Nu heb ik er nog 1, en dat is het oversteken van de Antwerpse Steenweg. En daar stap ik dan gewoon af en ga te voet over.

Ze roepen wel eens dat een ligfiets gevaarlijk is omdat je die niet ziet. Maar het is niet direct de ligfiets die gevaarlijk is, maar autobestuurders die niet kijken. Ik heb nu ruim 16 maand langs de Antwerpse steenweg gefietst met een gewone fiets, dikwijls met fluo hesje. Maar dat mocht dikwijls niet baten. Tijdens het inhalen zijn ze al aan het afslaan, waardoor je moet mee afslaan of onder de auto dreigt te komen. Ze komen uit een zijweg en rijden je bijna aan omdat ze enkel naar de aankomende auto's kijken en niet naar de fietsers. Ik ben nu niet van de kleinste (1.92m) dus op een gewone fiets (zelfs een vouwfiets) ben ik echt wel te zien, ik kom duidelijk boven de personenwagens uit. En toch kijken ze over je heen...

Wat er nu met de Brompton gaat gebeuren? Bij echt slecht weer, en daarmee bedoel ik storm, gladde wegen en als de (winter) straten vol zout liggen ga ik wel de Brompton gebruiken.

Het is ook zo dat ik me nu pas klaar voel om naar het werk te gaan liggen. Na de winter heb ik een grote vooruitgang gemaakt in de behendigheid met de 2-wielige ligfiets en daardoor voel ik me nu ook klaar om te forenzen.

zondag 22 april 2012

Het gaat echt mis.

Februari is een rustige maand, door de 2 weken van vorst en sneeuw zijn de ligfietsen binnen gebleven.
Met de Brompton ging ik wel elke dag naar het werk.

Maar in Maart loopt het fout. Na 2 weken van ligfietsrust zou je toch stellen dat mijn benen hebben kunnen rusten en ik er stevig tegenaan kan gaan. Dat lijkt in eerste instantie wel te kloppen, maar na een paar kilometer voel ik dat mijn benen al beginnen te verzuren en ik, zoals de maanden ervoor, zeker geen snelheden kan halen, toch niet voor langere afstanden. Daar komt nog bij dat ik een zeer zwaar gevoel in mijn bovenbenen begin te krijgen, vooral op het werk. Ik doe montage werk en sta constant recht en moet veel kleine passen zetten op mijn werkruimte. Ik leg niet direct het verband met het fietsen. Maar ik ga toch naar de dokter want zo kan het niet verder. Daar krijg ik te horen dat de spieren niet meer tot rust komen en ik krijg massage voor geschreven en ook rekoefeningen. Na 2 massage beurten schiet mijn snelheid naar omhoog. Maar toch blijft het beperkt. Toch zijn mijn fietsafstanden niet mis, door het mooie weer overschreed ik eindelijk de kaap van de 1000 km met de ligfiets op een maand. Het totale aantal kilometers bedroeg ruim 1300 km (Brompton inbegrepen).
Ik heb ook verschillende ritten gemaakt van 100 km en zelfs 1 van 120 km. Op deze laatste heb ik me wat geforceerd en had ik nadien wat last van een knie. Maar dat is weer van de baan.

Ik had toen ook al een paar tips gekregen van magnesium tekort. Daar ben ik in April ook mee begonnen en ook dat lijkt na een paar dagen al soelaas te bieden. Nu zijn we een paar weken verder met de magnesium kuur en de verzuring van de spieren neemt af. Ik kan langer een hogere snelheid aanhouden. Hoewel het nog niet is wat verwacht, maar we zien wel.

Januari 2012

Een terugblik op het voorbije jaar leert me dat er een heuse omwenteling is gebeurd.
Ik heb mijn oude hobby terug opgenomen met een gevoel dat ik die nooit meer loslaat.
Mijn voornemen om minstens 50% van het woon-werk verkeer met de fiets te doen is 99% geworden.
Oftewel ik heb 2 dagen niet gefietst naar het werk. Verder heb ik net de 10.000 km/jaar niet gehaald, maar ik zit ruim boven de 9000 km, waarvan 3500 ligfiets kilometers.

Verder fiets ik veel met de trike, ontzettend veel. Veelal kortere afstanden tussen de 30 en 50 km. Maar een enkele keer haal ik toch de kaap van 100 km. Maar wat ik ook moet vaststellen is dat mijn snelheid tergend traag ligt. Ik haal gemiddelden van amper 18-19 km/u en ik lijk niet vooruit te branden. 
Op de trike heb ik wel gekozen voor Schwalbe marathon plus banden, en die hebben wel een grotere rolweerstand, maar er moet toch meer aan de hand zijn. Maar opzich maak ik me dan niet zoveel zorgen. 

In januari mag de Brompton ook binnen voor een jaarlijks onderhoud, en die is ook toe aan een nieuwe ketting en volledige tandwielset (ook vooraan). Maar sinds September wordt de fiets enkel nog gebruikt voor woon-werk verkeer en andere zeer korte (enkel kilometers) afstanden.

December 2011.

Ik zit zwaar met die trike in mijn maag en heb mijn financiën al een paar keer nageplozen of ik een trike kan kopen. De tweedehandse trike zie ik wel zitten. Maar uiteindelijk besluit ik om deze niet te kopen.
Dit om de reden dat het een race trike is, die zeer spartaanse uitvoering (geen spatborden, bagagedrager, ...) en ik heb meer een touring trike nodig, met spatborden, mogelijkheden om tassen mee te nemen....
Ik neem contact op met fietser.be. Een producent van velomobielen en verkoper van trikes van het merk Ice Trikes. Na een offerte en een bedenkweek besluit ik een trike te bestellen en raar maar waar, 1 week later kan ik die ophalen.  Ik had direct mijn kerst- en nieuwsjaarsgeschenk voor dit en de volgende 2 jaar.

Het is een Sprint 26, met een passieve vering en een 26 inch achterwiel en 20 inch voorwielen. Met als extra opties: spatborden, bar end shifters, bagagedrager, extra tas aan de ziting.

November 2011.

Dat is een bewogen maand geworden.
Net toen het leek of mijn benen hersteld waren van het zware weekend in Oktober krijg ik plots weer spierpijn, na een rustige rit van 25 km. En dan rij ik ook voor de eerste keer (en in hele rij) lek.
Mijn benen lijken daarna heel moeilijk te herstellen en later zal blijken dat het nu al verkeerd is aan het lopen. 
Vanaf 1100 km met de eigen ligfiets begin ik regelmatig lek te rijden, telkens met het achterwiel. Na 5 of 6 keer ben ik het zo beu dat ik achteraan een andere band steek, de Schwalbe Marathon racer wordt een Schwalbe Marathon plus, de band waarvan wordt beweerd dat je NIET kan lek rijden. Tot nu toe heb ik niet meer lek gereden.
Maar er gebeurd nog iets. Ik fiets nog eens een tour mee met De Gentseliggers. En de wegen liggen er hier en daar behoorlijk vettig bij (door bladeren en aarde van de oogst op de landbouwwegen). Een andere ligger gaat enkele keren onderuit en ik vraag me af wanneer het mijn beurt is om te slippen en onderuit te gaan. Daar tegenover staat dat de trikers in de groep (trike= driewielige ligfiets) daar helemaal geen last van hebben.
Ik ben daar zo van onder de indruk dat ik de eerste dagen aan niets anders kan denken. 
Het gaat zover dat ik een andere ligger die een (tweedehandse) trike te koop heeft vraag of ik er eens mee mag rijden. Als het zover is ben ik na 100 m reeds verkocht.

tijdens de gentseliggers fietstocht was ik nog maar eens lek gereden

En toen ging het fout.

Oktober was een zeer mooie eerder zomer dan herfst maand.
In al mijn overmoed had ik het besluit genomen op een zaterdag naar Ruiselede te fietsen om een ijsje te gaan eten op de kaas- en ijshoeve de Klimop. De route was uitgetekend en 52 km lang (enkele rit).
Ik kwam thuis met een gemiddelde van boven de 21 km/u, maar wel met spierpijn in de benen die geen naam had, maar verder had ik geen problemen gehad, geen last in de armen, rug, knieën, geen zadelpijn, .... Maar ik wist nu dat lange afstanden geen probleem meer waren. Maar met nog meer overmoed ben ik de dag erop naar mijn ouders gefietst. En deze keer niet de kortste weg, maar langs de Schelde: 45 km enkele rit.

De benen die al kapot waren, waren nu helemaal total loss.
De weken erna heb ik me wel wat rustiger gehouden (wat kon ik anders...) maar in oktober haalde ik net niet de kaap van de 1000 km, daar was ik toch trots op.

Maar wat het ergste was en dat besef ik nu pas, is dat het toen fout is beginnen gaan.

Pijntjes.

Bij het ligfietsen gebruik je andere spierbundels dan bij de "klassieke" fiets (wij spreken van buk- en zitfietsen). Dus al heb je duizenden fietskilometers in de benen, je mag met een ligfiets zowaar vanaf nul herbeginnen. Dus in Juli en September, maar ook Oktober (waarbij net geen 1000 ligkilometers haal) heb ik ook heel wat geleden. De eerste weken kon ik telkens maar maximum 7 km fietsen en ik moest stoppen. De bilspieren lieten zich telkens voelen en dwongen me om te stoppen en ff te rusten. Maar telkens kon ik na amper 5 minuten zonder problemen verder. Verder lieten mijn benen zich ook voelen.

Eind September tijdens de Autoloze zondag wordt er een Gentse liggers toertocht georganiseerd. Het is de eerste die ik mee lig. En daar leer ik heel wat uit. Nu zie ik ook hoe ik bvb gemakkelijk kan stoppen met een ligfiets zonder bijna over mijn stuur te worden gesmeten. Goed kunnen ligfietsen dat is een leerproces, net zoals ik als kind heb leren fietsen op een "gewone" fiets. Alleen ben ik nu zoveel ouder, val ik minder en leer ik het ook sneller.

enkele vroege vogels voor de tocht op de autoloze zondag. 

Na de Gentseliggers fietstocht mengen we ons ook tussen de andere fietsers van Trapkracht.


Trapkracht is een maandelijkse optocht voor fietsvriendelijk verkeer in de stad.
Het gaat door elke eerste woensdag van de maand, afspraak om 18,33 aan het Zuid.

10 September.

Die dag is D-day, ik mag de ligfiets gaan ophalen en de leenfiets inleveren.
De levertijd van 3 weken werden er 10. Maar niet getreurd, ik had toch kunnen oefenen.

Met die leenfiets had ik maar liefst 700 km bij elkaar gelegen.
In September heb ik een totaal afstand van 887 km met de ligfiets.



Het hek is van de dam.

Half augustus, in de laatste dagen van mijn verlof, krijg ik dus die Grasshopper FX te leen en het hek is meteen van de dam. In 3 dagen fiets ik 96 km bij elkaar. De week erop 275km????

Wat resulteert in 552 km in Augustus (amper een halve maand). 
Wees er maar zeker van, dat was echt wel overdreven in de overtreffende trap. 

Verlof 2011.

15 Juli was mijn laatste werkdag voor het verlof en de dag dat ik de ligfiets bestelde.
Mij was beloofd dat ik de fiets na 3 weken ging hebben. Met de hoop dat ik de laatste week van het verlof (ik heb 4 weken zomer verlof) ging kunnen "liggen" race ik met goede moed met de Brompton door Oost Vlaanderen. In juli had ik bvb 1000 km met de Brompton ??? En ik verwachtte binnen de  kortste keren opnieuw aan een nieuwe ketting toe te zijn.

Natuurlijk wordt de leveringstermijn niet gerespecteerd en ik zie mijn verlof al passeren zonder te kunnen oefenen op een ligfiets. Daar baal ik natuurlijk van. Want ik had gehoopt om toch een beetje ervaring op te kunnen doen (ook met een ligfiets moet je leren fietsen) tijdens mijn vrije dagen.

Omdat de leveringstermijn uitloopt krijg ik de nagelnieuwe Grasshopper FX van de winkel te leen om in tussentijd toch wat ervaring op te kunnen doen. En de laatste dagen van mijn verlof kan ik al beginnen met ervaring opdoen.

15 Juli 2011

Deze dag verandert mijn leven.
Ik ga voor de derde keer langs bij de ligfiets om nog eens te praten en nog eens met de Grasshopper FX te fietsen naast de winkel op het fietspad.
Dat valt opnieuw reuze mee en ik vraag of een offerte kan gemaakt worden.
Ik krijg het antwoord dat ik dat heel eenvoudig zelf kan via de website van de producent.
Maar toch dring ik aan en we stellen samen de fiets samen (spatborden, verlichting, bagagedrager, ... zit bvb niet in de basis startprijs). En nadat ik de prijs zie denk ik een paar seconden en dan zeg ik gewoon dat de fiets besteld mag worden.

Vanaf dan zijn we in blijde "verwachting".

Juni - begin Juli 2011

Ik blijf als gek er tegenaan fietsen, dat samen met de gps en de website afstandmeten.nl waar ik mijn routes uitteken zie ik eens wat anders in mijn nabije omgeving.

Maar daarnaast ben ik ook uren intensief op het net aan het zoeken naar een oplossing voor lange afstanden te fietsen. Er zijn een paar zaken die belangrijk zijn, zoals de fiets moet in de (kleine) lift passen zodat ik die mee naar boven kan nemen. Want beneden heb ik geen berging en een nieuwe fiets ergens zomaar achterlaten om nooit te weten of die er straks nog staat, dat zie ik niet zitten.

Maar het enige dat ik vind zijn een Dahon met 20 inch wielen en mountainbikes die beperkt vouwbaar zijn. Ik wordt er zowat hopeloos van en besluit bijna om toch een gewone fiets te kopen en die in de onveilige kelder te plaatsen.

Maar voor alles bestaat wel ergens een oplossing alleen moet je het vinden. Ik denk plots aan een filmpje dat ik eens op youtube heb gezien over een vouwbare ligfiets. Dat was een afstudeer project van een Nederlands student ingenieur. Daardoor ga ik opzoek naar vouwbare ligfietsen en ik vind een vouwfiets van M5, namelijk de CMPCT.

Met deze informatie ga ik naar De Ligfiets.
Zowat direct zegt men daar dat deze fiets niets voor mij is. Zeker niet om lange afstanden mee af te leggen. Het is een degelijke fiets, maar eerder een stadsligfiets, dan een lange afstandsfiets.
Maar tegelijk wordt ik voorgesteld aan een Grasshopper FX. Welke een lange afstandsfiets is die kan opgebouwd worden. Niet echt heel compact, maar wel klein genoeg om in de lift te gaan.

Nu ken ik wel ligfietsen en die winkel in Gent al langer, want 11 jaar geleden heb ik daar eens proef gereden. Toen was ik ook al bijna verkocht aan de ligfietsen, maar een val en 1 maand gips liet de hele zomer in duigen vallen. En nog erger, de pc deed zijn intrede en wegens niets te doen, leerde ik daarmee knoeien, wat toen de (spijtige) aanleiding was om te stoppen met fietsen.

Toen ik daar eerst een ander (moeilijker) model kon proberen, mocht ik daarna (op de nagelnieuwe) Grasshopper rijden, en ik moet toegeven ik was direct verkocht.

Mei - Juni 2011

Eind mei zit ik al een respectabele 3000 km met de vouwfiets.
En soms heb ik het gevoel dat er iets mis is met de pedalen, ketting of tandwielen. Want soms lijkt het alsof ik een paar tanden doortrap. Na een paar weken blijkt dat te kloppen. Een gesprek in de winkel leert me dat een ketting na 3000 km aan het eind van haar latijn is. Op de vraag wanneer mijn ketting eens is vervangen zeg ik dat de fiets amper 7 maand oud is. Daar wordt het voorhoofd gefronst en me uitgelegd dat een Brompton daar niet is voor gemaakt en ik begrijp dat ik hem ga kapot rijden. In Juni gaat er een nieuwe ketting (en tandwieltjes achteraan) en ik kan er weer tegenaan.

Maar ik begin wel te denken dat ik toch wel iets anders (ik heb het hier wel over een fiets) nodig heb om lange afstanden aan te kunnen zonder nadien kapot te zijn.


Voorjaar 2011

Het begint helemaal fout te lopen, of beter geschreven, compleet uit de hand te rollen.
Ik maal en maal en maal en.. juist maal kilometers en kilometers. Ik lijk mijn verslaving van jaren geleden (tot 10 jaar geleden was ik een fervent fietser) terug gevonden te hebben.

Begin van het jaar maalde ik minstens 100 km/week. Vanaf April had ik minstens 850 km op de teller, en dat allemaal met een vouwfietsje. Een paar keer 100 km op 1 dag afgelegd, maar dat ging niet zonder kleerscheuren, en een koersbroek en ander zadel brachten niet genoeg soelaas.

In April heb ik teveel het gevoel dat ik rondjes draai en teveel steeds dezelfde wegen op mijn netvlies zie verschijnen. En ik begin op het internet een zoektocht naar uitleg over een fiets gps. In Mei koop ik trots als een gieter een Garmin Edge 800. Wist ik veel dat dat het laatste nieuwe model van Garmin was.

De eerste maanden van 2011

Vanaf het begin van het jaar vliegen we erin. 
In Januari neem ik op 2 dagen na elke dag de fiets om te gaan werken. Uiteindelijk zullen dat ook de enige 2 dagen zijn dat ik niet naar het werk heb gefietst.

Verder gebruik ik de Brompton voor alle fiets tochten. Ik gebruik die ook eens om mee naar mijn ouders te gaan, maar dan met de bus, een vouwfiets kan immers op de bus. Ik heb dat uiteindelijk maar 1 keer gedaan. Naar mijn ouders gaan betekend 24 km (kortste afstand) en om het me gemakkelijk te maken en niet veel moeten zeulen met de fiets van bus naar bus, fiets ik met de fiets door (lees rond) de stad naar de bus die me de stad uitbrengt. Dan blijk ik bij terug thuiskomst 24 km op te teller te hebben. Of anders geschreven een enkele rit naar mijn ouders, de volgende keren heb ik het hele eind gefietst. 

Maar verder loopt het allemaal zeer goed op wieltjes, want een Brompton rijdt verbazend goed (voor wat het eigenlijk maar is).

Van oud naar nieuw 2010-2011

Door de sneeuwval in November en December had ik gebruikt gemaakt van de bus (en mijn abonnement)  om te gaan werken. De mooie nieuwe fiets is 1 week gebruikt staat dan werkloos te blinken in de keuken.
Pas op oudejaarsdag ga ik de eerste keer na de sneeuw terug de fiets op en het voelt goed aan.
Ik neem ook het voornemen om minstens 50 % van het woon werk verkeer per fiets te doen.

Het traject woon-werk is 6 km enkel. Het lijkt niet veel en het kan verbazend zijn dat ik dit jarenlang met de bus heb gedaan, maar er zijn er nog veel meer die dat met hun eigen auto afleggen.

Door die sneeuwval en vorst periode zijn er niet veel kilometers bijgekomen en zit ik nog steeds niet ver boven de 1500 km die ik begin November had.

Ecocheques zijn binnen.

We schrijven begin November 2010.
De ecocheques zijn binnen en ik heb een idee over de vouwfietsen.
Het wordt een Dahon of een Brompton. Mijn voorkeur ging in de eerste plaats naar een Dahon, maar dat was enkel voor de prijs. Ik heb ook een fietswinkel in Gent gevonden die vouwfietsjes verkoopt en ook die "verrekte" eco"dinges" aanvaard. Het is Fiets!.

Ik ga de winkel opzoeken en zie daar enkele Bromptons in vol ornaat staan pronken en ook een paar Dahons. Na mijn eerste blik op een Dahon dacht ik: een Dahon, NOOIT van zijn leven. Dat komt niet in huis, ook al zijn ze veel goedkoper dan de Brompton. Na een gesprek met een verkoper laat ik het Dahon idee volledig links liggen en ga naar huis om nog eens te overdenken over een Brompton. Want je koopt dat niet zomaar, ze zijn niet de goedkoopste.

Maar ongeveer een week later staat de Brompton (Regis) wel te pronken in mijn keuken (later is die wel verhuist naar de kleine berging in mijn appartement).

Ondertussen was ik van de spierpijnen verlost en had ik reeds 1500 km op de teller bijeen gedraaid.


ps: de reden waarom ik geen Dahon wou maar een Brompton, is gewoon omdat de laatste veel compacter en beter samenvouwt.

Nieuw materiaal in zicht.

We spreken eind Oktober 2010.
Op het werk wordt veel heisa gemaakt rond ecocheques die eraan komen, en wat je daar allemaal mee (maar vooral niet) kan doen. Ik ontdek ook dat je daar fietsen mee kan kopen en ik begin te denken aan een nieuwe fiets.
Ik heb wel wat bedenkingen en vooral beperkingen. Ik woon in een appartement en ik heb geen bergruimte op het gelijkvloers. Mijn aftandse fiets (die het wonderwel goed doet) staat in de kelder en die moet ik langs een (veel te) smalle trap telkens weer naar boven en naar beneden zien te krijgen. Waarbij ik mezelf wel eens zie naar beneden donderen (in gedachten).
Ik heb al gehoord van vouwfietsen en ik ga opzoek naar info op het net en zoek een winkel die vouwfietsen verkoopt en ecocheques aanvaard.

De eerste pijnen.

We spreken September en Oktober 2010.
Het fietsen gaat me zo goed af dat ik zowat letterlijk voor de kop sla waarom ik dat zo heb verwaarloosd.
Met een aftandse fiets rij ik zowat dagelijks rondjes, ook enkele keren naar het werk en het voelt zo fantastisch aan dat ik enkele maanden met benen rondloop waarmee ik sommige dagen geen trap deftig op kan van de pijn.

Maar ik weet zeker, het fietsen geef ik niet meer op.

Waarmee het begon.

We spreken midden Augustus 2010.
Ik ga normaal met de bus (Delijn) en bij afwezigheid met de auto (als passagier) naar het werk.
Maar tijdens de schoolvakantie rijdt de bus niet in de ochtend (om 5.15u) en die week moet de chauffeur van dienst ook passen. Ik moet dus iets bedenken om voor de ochtendploeg op tijd aan te treden.

Mijn fiets een (goedkope 20 jaar oude) citybike van Thompson moet ik noodgedwongen van stal halen.
Na 5 jaar stilstand vrees ik dat daar wel werk aan is, maar behalve banden op druk zetten, de ketting losmaken (die is wel een beetje vastgeroest) is er eigenlijk geen werk aan.
Een testritje die zondag namiddag, dat normaal 5 km ging worden, is uitgedraaid op 20 km en de vraag waarom ik de fiets ooit aan de kant heb gezet.