dinsdag 30 september 2014

Liggend forensen, het doet iets met een mens.

Sinds augustus 2010 ben ik opnieuw begonnen met fiets-forensen. Eerst enkele "stapjes" maar met het begin van het nieuwe jaar (2011) werd het een dagelijks ritueel. Heel in het begin reed ik op een oude citybike, maar een vroege kerstman (november 2010) bracht me een nieuwe Brompton.
Net zoals 15 jaar geleden was het fiets-forensen een ritueel dat vast gekoppeld was aan het werk. Ik reed naar het werk, zowel fysiek als mentaal. In het voorjaar van 2012 was ik er klaar voor om met de Grasshopper naar het werk te rijden. Tot dan toe zat het ligfietsen in een leerfase en durfde ik er niet mee naar het werk rijden (wat eigenlijk ook nooit de bedoeling is geweest, maar het kan verkeren). Maar door zelfzeker te worden op een ligfiets en een andere (en iets langere) route (die nu ook al enkele keren herzien is) maakte het ligfiets-forensen mogelijk.

Forensen met de Grasshopper.

Maar wat me vanaf de eerste woon-werk ligfietsrit opviel was dat ik niet het gevoel had naar het werk te rijden. Ik was een tochtje aan het maken. De eindbestemming was/is niet de prettigste, maar dat drong pas door als ik de fietsparking inreed. En dat gevoel heb ik nog steeds, het zijn geen kl*te 10 km naar een kl*te werk. Nee het zijn 10 kilometers die ik ff ga liggen. Na 2 jaar de Grasshopper gebruik ik nu steevast de Sprint 26. De reden is eenvoudig, de nieuwe route is veel beter geschikt voor de trike. Er zitten verschillende korte (90 graden) bochten in, met weinig tot geen zicht waarbij het handig is zeer traag te kunnen rijden zonder zorgen over het evenwicht bij het stoppen. Maar het gevoel is gebleven, ik heb niet het gevoel naar het werk te rijden, maar een tochtje te maken.

Forensen met de Sprint 26.

Zelfs deze morgen deed het me wat. Het deed me echt wat rond 4 uur 's morgens 10 kilometer malen, eind september en ik had niet eens een lange broek aan. Mijn jasje heb ik halverwege moeten uitdoen, het was echt te warm en ik ging niet eens voluit. Bij aankomst zag ik op de kilometer teller dat het 15 graden was. Nou.. dat maak je zelfs in hartje zomer niet elke nacht mee.

30 september 2014, 4 uur in de ochtend, 15 graden.

Daarnaast heb ik al eens bedacht dat ik met de ligfiets geen tijdswinst maak. Mijn snelheid is niet zo hoog en met de Brompton kan ik ook behoorlijke snelheden halen. Maar het zit hem vooral in het comfort. Het ontspannen liggen, de handen losjes aan het stuur, voeten vastgeklikt en op kruispunten gewoon kunnen stoppen zonder een voet aan de grond te moeten zetten. Het is alsof ik een halfuur aan het relaxen ben zowel voor als na het werk.

maandag 22 september 2014

Enkel voor een auto wacht ik, voor een fietser niet!

Eerst ging ik de beelden zo laten. Maar met het bericht van BIVV in gedachte, waarbij ik, en ik niet alleen, het gevoel krijg dat de fietser niet het slachtoffer maar de dader is kan ik het ff niet laten.
De foto's zijn gisteravond genomen in de Jozef Plateaustraat in Gent. Een vrouwelijke autobestuurder staat de wachten om zich te draaien. Voor een aankomende auto wil ze nog wel wachten, maar de fietser die erna komt... nee hoor. En zeg niet dat ze me niet gezien had, want ze keek me recht in de ogen voor ze het maneuver uitvoerde en ook op het moment dat ik stopte keek ze me aan. Wetende dat de straat achter mij helemaal vrij was is het helemaal onbegrijpelijk dat ze niet kan wachten. Het zijn 13 foto's, in een tijdsperiode van 13 seconden. Meer woorden ga ik niet gebruiken, de beelden spreken voor zich.
















Ik kwam notabene van de autovrije dag in Deinze, waar enkele ligfietsers hun ligfietsen tentoonstelden.

vrijdag 19 september 2014

Soms vergeet je...

Ik geef het meteen toe, ik heb de titel schaamteloos overgenomen van Met de fiets onderweg. Na het lezen van dit bericht zijn mijn gedachten er blijven over doorbomen. Bij Jan gaat het over iemand die begint te trainen om na enkele maanden 100 km op 1 dag te kunnen fietsen en daarbij het gevoel heeft een heuse prestatie neer te zetten. Waarbij vergeten lijkt dat wel meer mensen dit al veel langer blijken te kunnen.

Maar het kan nog veel erger. Dat heb ik de laatste jaren ontdekt. Deze zomer opnieuw. Dan zijn er steeds wel enkelingen die met het mooie weer het licht denken gezien te hebben en de fiets van stal halen om naar het werk te fietsen. Op het werk aangekomen zijn ze trots op hun prestatie en ze moeten het aan hun collega's vertellen. Die collega's overladen hun dan weer met complimentjes en schouderklopjes zodat de persoon in kwestie tegen het eind van de werkdag zo een 10 cm is gegroeid.
Nu komen ze gelukkig niet bij mij hun ei leggen. Het zou hun zuur opbreken. Want het eerste dat ik denk is, aha, als die met de fiets is woont die hooguit 5 km van het werk (wat steevast ook zo is), wat betekent dat je dat normaliter zowat elke dag kan (bij sneeuw/glad wegdek en zware regen kan je wel absolutie krijgen).
Uiteindelijk blijkt de prestatie maar 1 dag hooguit een dag of 3 te duren. Soms lukt het maar 1 dag, dit omdat ze 's avonds al een nat pak hebben en de zin om nog eens boven zichzelf uit te stijgen is alweer verdwenen. Dit laatste heb ik in 2 zomers 3 keer zien gebeuren. Telkens de eerste dag dat ze de fiets namen was het bij het naar huis rijden aan het regenen en dan bleek de lol er alweer af.

Daarnaast heb je dan weer anderen die het een evidentie vinden om korte afstanden te fietsen. Zo "betrapte" ik 2 jaar geleden een collega van het werk op weg naar het werk. Uit het gesprek bleek dat het zijn eerste week op de fiets was en de reden was heel simpel. Tijdens het zomer verlof was hij verhuisd en woonde nu op 5 km van het werk. Het eerste "werk" na de verhuis was een stevige vintage fiets kopen met alles erop en eraan wat een doorwinterde korte afstandsfietser nodig heeft (naafdynamo verlichting, spatborden, bagagedrager voor en achter) en direct na het verlof werd het fietsforensen gestart. Daarna heb ik verschillende keren gevraagd of hij met de fiets was en dat was steeds positief. Als ik het vroeg was het weer nooit op zijn mooist, ik vroeg het bij regen, storm, sneeuw, vrieskou... maar het deerde hem allemaal niet. Maar wat ook een feit was, hij sprak/spreekt er nooit over, hij doet het gewoon.
En zo ken ik nog mensen waarbij het een evidentie is om "de wereld rond" te fietsen in hun dorp.
Mensen die daarentegen vinden dat het een hele prestatie is, een reuze uitdaging, of eens gaan tonen hoe het ook kan (niet beseffende dat het warm water reeds lang is uitgevonden) houden het meestal snel voor bekeken.

Wat voor de een een evidentie is, blijkt voor een andere een reuze uitdaging.
Maar ook:
Wat voor de een een hele prestatie is, blijkt voor de ander een evidentie.

september 2014 lijkt meer zomer dan augustus 2014