donderdag 20 december 2018

Back to (the new) normal.

Het werkjaar zit er sinds vandaag 13u50 op. Het is een kort jaar geweest. Ik ben pas begin april begonnen met werken, eerst 40%, vanaf juni 50%, vanaf september 100%. Maar ik heb het gehaald en de tijdens de laatste week (van 4 dagen) had ik een echt goed gevoel. 's Avonds wel moe, maar sinds kort slaap ik weer zoals vroeger en terug zonder slaapmiddelen.
Alles lijkt op zijn plaats te vallen. Eerst het werken, daarna het combineren van werken en privé en nu lijkt ook de laatste puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ik had geen idee of ik ooit nog met de ligfiets zou forensen. Soms zag ik het zitten, andere momenten stond ik er zeer huiverig tegenover. Anderzijds op andere tijdstippen bleek ik ook weinig liggend te fietsen. Er bleek altijd wel iets in de "mentale" weg te staan. De laatste anderhalve maand ook nog migraine eens per 2 weken. Hoewel de eerste keer het ergst was en de 4-de keer reuze meeviel.
Maar soms heb je een duwtje nodig. Soms is een klein duwtje nodig om de volgende stap te zetten. Zo een duwtje kwam dinsdagochtend. Toen ik met de Brompton vertrok bleek deze voor geen meter vooruit te branden. Op het eerste zicht was er niets te zien, alhoewel rond 5 uur in de ochtend is er nooit veel te zien, maar toen ik manueel ging checken bleek de achterband veel te plat te staan. Niet normaal als de banden 2 dagen eerder op druk zijn gezet. Dit bleek net het zetje te zijn dat ik nodig had. Ik kon direct draaien en naar de ligfietsen stalling rijden. De Grasshopper werd uitgehaald en met de hand de bandendruk gecontroleerd. Voor meer was het veel te donker (geen verlichting) maar ik kon deze niet indrukken. Dat is dus minstens 3 bar druk. Ondanks dat ik met gewone schoenen reed was het zalig naar het werk fietsen. Na het werk werd direct de bandendruk van de trike en de Grasshopper gecontroleerd en op druk gezet. Want ik ging niet meer met de Brompton werken, dat  was nu wel duidelijk. Maar de sluimerende behoefte om te fietsen begint nu ook naar boven te komen en het is nu zeker dat ik de komende 2 weken wel vaker ergens op het jaagpad ga liggen.
Het lijkt nu dat naast het bakken van brood dat zijn vaste plaats in mijn voeding heeft gevonden en het naaien me plezier in de vrije tijd bezorgd nu ook het (lig)fietsen zijn plaats gaat zoeken in mijn nieuwe "leven". Het zal niet meer zo intens zijn als vroeger, maar hopelijk met nog meer plezier dan eerder en dat mijn leven wat rijker en gezelliger gaat worden. Maar ook een veel bewuster leven.

Het idee van naaien tijdens de week en fietsen in het weekend wordt overboord gegooid, het heeft trouwens toch niet echt gewerkt. Maar het liggend forensen met nu en dan eens een ommetje (bvb de vrijdagmiddag na het werk een pint gaan drinken) en verder naaien als het uitkomt, soms een uur (of minder), soms een halve/hele dag, naargelang het weer en zin (ik heb ideeën en hier en daar zelfs al de vraag of ik iets kan maken) en verder leven: een keer broodbakken en film kijken, ook 2 zaken die me rust geven.

Het gaat dus goed met mij. Naar de omstandigheden zelfs uitstekend, dat vernam ik eerder deze week ook toen ik op controle ging. Ik monitor me constant: waar val ik over, waar voel ik me goed bij, wat irriteert me, ...

Als het dus goed is, is de ligfietser terug. Niet meer zo obsessief als in de vorige versie en we houden het vanaf nu bij een ‹ 10 000 km/jaar. Iets wat ik dit jaar ruim gehaald heb, wat uiteindelijk zeer positief is.

Nu heb ik 2 weken om te bekijken hoe we naar de toekomst gaan. Pas op 7 januari word ik weer op het werk verwacht.

vrijdag 28 september 2018

Het doet er allemaal niet toe.

De titel heeft een nogal negatieve klank, maar negatief is mijn ingesteldheid helemaal niet.

Ik werk nu exact 1 maand fulltime, dit na 13 maand thuis te zitten en daarna een 5 maand durend re-integratietraject op het werk. Ik had verwacht dat ik het zeer zwaar zou hebben, de hulpverlening verwittigde me daar ook voor. Maar ik voelde de tweede helft van augustus dat ik er klaar voor was om terug fulltime te gaan werken. Ik had ook weinig keuze, de werkgever zou een verlenging sowieso niet goedkeuren. Maar uiteindelijk viel het allemaal zeer goed mee. Vanaf week 1 had ik nauwelijks last van extra vermoeidheid. Verder hield ik mijn eigen mentale vermoeidheid en veerkracht strak in het oog en legde ik me naast het werk geen druk op. Want hervallen in het oude leven (het leven voor de burn-out) is gewoon een optie die ik weiger aan te nemen. Wat me verwonderde is dat ik elke werkdag ook naast het werk iets kon doen. Zo was ik een paar keer voor of na het werk (naar gelang de werkuren) brood aan het bakken en zowat elke dag zat ik wel een paar uur aan de naaimachine. De eerste 3 weekends had ik ook telkens een activiteit. 2 Maal les over de naaimachine, een workshop stoffen zakjes maken in het kader van "Plastic Attack".

Het fietsen hield ik, behalve de woon-werk verkeer met de Brompton, bewust zeer beperkt. Dat is uiteindelijk bij een groepstochtje van amper 42 km met de Streetmachine gebleven.

Vanaf nu worden de weekends (hopelijk) rustiger en het is de bedoeling om de weekends vrij te houden om eens te kunnen gaan fietsen. De bak- en naaiactiviteiten zou ik tot de werkdagen proberen te beperken en het fietsen op de werkvrije dagen houden. Kwestie van me weg te houden van de val van obsessief gedrag dat ik al heel mijn leven vertoon en ik duidelijk ook vertoonde in het liggend fietsen.

Het naaien zit nu ff op een laag pitje want de machine is terug naar afzender. In die mate dat de dealer ze terug heeft gestuurd naar de fabrikant (of invoerder) voor herstel, er blijkt blijkbaar toch een en ander echt niet juist te zijn aan de machine. Voorlopig heb ik nu een vervangmachine maar dat is niet hetzelfde als de eigen machine (ook ander model). Maar ik kan verder ook melden dat er nog een machine, meer bepaald een overlock, is besteld. Dit lijkt alweer op obsessief gedrag zoals bij de fietsen, maar toch ga ik er de rem opzetten. Maar de machines gaan elkaar perfect aanvullen waardoor ik sneller, mooier en gemakkelijker zou kunnen werken. Er zitten veel ideeën in mijn hoofd terwijl ik aan enkele projecten bezig ben en ik ook vragen krijg of ik een en ander zou kunnen uitwerken. Maar we werken stap voor stap en ik leg me geen druk op.

Maar naast dit alles zit ik ook geregeld in de Poang naar een (detective) reeks te kijken op Netflix of VrtNu. Dat is bewust, ik heb het mezelf zelfs moeten aanleren. Ik heb het nodig om zo de draaimolen in mijn hoofd eens te verstoren en ff stil te leggen zodat ik mentaal nog meer kan ontspannen.

Al met al gaat het dus goed met mij. Veel beter dan ik had verwacht en gehoopt. En nu na de eerste fulltime maand overwonnen te hebben gaan we rustig verder en bouw ik rustig een nieuw leven uit. Een leven dat niet meer gaat draaien om een ding zoals ik eigenlijk mijn hele leven heb gedaan, zo heeft het jaren rond het boeren gedraaid, dan websites maken, dan rond underground metal muziek, dan rond videomontage en videoclips maken, dan rond 3D animatie, ..., dan rond liggend fietsen. Het obsessieve moet eruit, het genieten moet op de eerste plaats staan, ALTIJD.

Het wordt een leven na een burn-out, een leven na mijn 50-tigste, een bewuster leven. Kortom versie 2.0.

Ik hoop in de (nabije) toekomst opnieuw meer aan te kunnen treden bij ligfietstochten.

dinsdag 17 juli 2018

Nazicht, onderhoud, herstel.

2018 blijkt het jaar van het onderhoud te worden.

In totaal zijn 4 fietsen binnen geweest voor nazicht, onderhoud en herstel. Als eerste was de Sprint 26 aan de beurt. Na 20 000km bleek het echt nodig te zijn. In de winter ontdekte ik plots dat er behoorlijk wat spaken loszaten van in het achterwiel, maar het sturen ging ook niet zo soepel meer en er zat speling om het scharnierpunt in het frame. Deze fiets werd in januari aangepakt. Direct daarna ging de Streetmachine binnen om eens naar de remmen te laten kijken, daar bleek dat een remklauw (schijfremmen) schuin gemonteerd te zijn. In mei ging de roets naar Middelburg voor nazicht. Na 2 jaar roetsen (na het laatste herstel van Derk) bleek dat niet echt nodig te zijn. Wat kleine zaken werden aangepakt. Waar ik vooral voor naar Derk reed was de boegspriet-voetenslede combinatie, deze bleek nog perfect te staan. Als laatste ging de Grasshopper op stage. Na 20 000 km bleek daar ook een en ander aan vernieuwd te mogen worden. De velg van het voorwiel was versleten geremd en de lagering van de naaf was aan het eind van het leven aangekomen. Omdat ik van het rem vermogen van de Grasshopper ook niet tevreden was liet ik er een schijfrem op het voorwiel plaatsen en werd de achterrem ook vernieuwd want ze was zowat compleet geblokkeerd, dat is een velgrem gebleven.

Aan het herstel van mezelf ben ikzelf druk bezig en dat gaat rustig aan alsmaar beter. Tot eind augustus werk ik nog halftijds (hoewel ik nu 4 weken vakantie heb). Tijdens de maanden dat ik halftijds werk ben ik druk bezig geweest met naar mezelf te kijken, welke zaken waar ik moeite mee heb en waar ik rustig van word. Tijdens de 13 maand dat ik thuiszat heb ik geleerd hoe te bakken en de eerste stappen gezet in de naaiwereld. In beide voel ik heel veel rust. Het geduld dat bij mij soms ver zoek is vind ik daar in overvloed terug. Beide zaken zitten nu ook gebeiteld in mijn dagelijkse leven.

En de rust begin ik ook meer en meer terug te vinden in het fietsen. Daarin was ik het al een tijdje kwijt. Ook heb ik geleerd in mijn eentje terrasjes doen. In het begin was het een opgave, mezelf verplichten de stap te zetten. Nu vind ik daar rust in, ik kijk er zelfs naar uit een terrasje te doen onder het genot van een streekbier, dat is steeds in combinatie met een fietstocht. De afstanden die ik fiets zijn kleiner geworden maar het genieten is is terug gekomen. Deze zomervakantie heb ik gekozen om enkel de tocht van LIA, rondje Oosterschelde, mee te fietsen, verder hou ik het rustig. De bbq-tocht van LILI, laat ik links liggen, anders komt er teveel stress in het hoofd en dat moet ik nu net vermijden.

Ik ben ook iemand die graag alleen is. Maar de laatste jaren, vooral vanaf toen ik niet meer alleen kon werken in de fabriek, vond ik ook geen rust meer bij het alleen zijn. Ik had nergens nog rust. Maar nu ben ik graag alleen, tijdens het fietsen of thuis een stukje naaien of een broodje, cake of koekjes bakken. Ik moet er zelfs opletten ook eens vrienden te gaan bezoeken.

Als uitsmijter nog een foto van een fluohesje dat ik de voorbije dagen maakte, gemaakt met canvas ipv de direct versleten, het met mag niets kosten, stof die ze in de fabrieken gebruiken. De reflecterende strook heb ik aangevuld met reflecterend paspel en biaisband waardoor het een projectje werd waar ik veel uit leerde met toch een bruikbaar resultaat. Onder het moto "ik mag gezien worden" is het de bedoeling om ook een (fiets)jasje te maken uit dezelfde stof.


Er zijn ook plannen om zelf een fietstas te maken. Wanneer ze "gepresenteerd" kan worden is een open vraag, ik wil me geen druk opleggen. Ik zie wel wanneer ik me er klaar voor voel.

maandag 11 juni 2018

Het is weer oorlog.

Nee, ik heb het niet over het mondiaal politiek steekspel.
Het gaat hier over de oorlog tussen wil en buikspieren in eigen lijf.

Iedereen die het een beetje volgde weet dat het een jaar lang oorlog was tussen wil en buikspieren bij het leren fietsen met de roets. Na een jaar leek het voorbij te zijn en kon ik behoorlijk volluit gaan roetsen. Waar ik toen het meest problemen mee had waren de spieren net onder de ribben. Lager gelegen spieren leken er geen problemen mee te hebben.
Maar sinds eind januari dit jaar blijkt alles zich te herhalen. Na de eerste 180 km van dit jaar voelde ik alweer mijn buispieren als ik ging slapen. Maar deze keer niet specifiek net onder de ribben, maar over de hele buikstreek. Ik kon het vrij goed onder de duim houden tot eind mei. Op 24 mei had ik een afspraak met Derk Thys om de roets eens na te kijken, vooral de speling tussen voetenslede en boegspriet. Dat werd een tweedaagse van 70km/dag.

oei, Philippine WEG?

onder begeleiding van Joop op de ferry naar Vlissingen


Uiteindelijk bleek de voetsenslede nog perfect afgesteld te staan en werden alleen wat kleinere zaken bijgesteld zoals het schakelsysteem, nieuw stuurlint, nieuwe stuurdemper, nieuwe koorden en elastiek, ...


het was zeer rustig vrijdag op de ferry naar Breskens

overzet Langerbrugge

Maar toen ik thuis kwam had ik last in het bovenste deel van de bovenbenen en de buikspieren. Nou, niet zo een beetje last van de buikspieren, behoorlijk wat zelf. Maar niet meer zoals in het begin net onder de ribben, maar over de hele buikstreek. Na enkele dagen is het wel voorbij (dat was in het begin wel anders). Zaterdag ll maakte ik weer een roetstocht. 47 km in totaal en gisteravond toen ik ging slapen voelde ik de buikspieren alweer behoorlijk protesteren. Het lijkt dus niet echt over te gaan. Ik moet toegeven het is 2 dagen later wel helemaal vergeten maar toch. Als ik het zo lees, of eerlijk geschreven nooit lees, lijkt een ander nooit last te hebben van de buikspieren bij het roetsen. Maar ook nu is het de hele buikstreek waar ik het voelde. 
Of is het pas nu dat de sixpak zich aan het vormen is? Dan is het ook wel rijkelijk laat, want nu schijnt alweer een "mooi" buikje in te zijn. 

Mijn manier van roetsen schijnt zeer intensief te zijn. Ik maak snelle slagen, tegenwoordig tot 25-30 slagen na elkaar dan een zeer korte rustpauze en dan weer veel snelle slagen na elkaar. Ik heb een standaard snek en de gele koord is amper 3/4 ring opgerold om tussen de 25 en 30 km/u te roetsen. Ik gebruik ook de volledige lengte van de boegspriet. Regelmatig voel ik dat de voetenslede gestopt wordt door de stuurstopper, door die manier van roetsen kom ik ook zeer ver uit het zitje. Misschien is deze manier van roetsen zeer intensief voor de buikspieren en laten ze zich daardoor altijd weer voelen. Maar anderzijds voel ik ook dat ik beduidend minder last van de rug heb dan vroeger.

Maar de wil geeft niet op. Hopelijk de buikspieren op termijn wel.

zaterdag 21 april 2018

Back to work.

Na 13 en een halve maand ben op 3 april terug aan het werk gegaan. In eerste instantie 2 maand halftijds, wat neerkomt op 2 dagen per week omdat ik in een 4/5de werkritme zit (en de helft van 4 dagen werken is 2 dagen). Ik ben terug aan de slag bij de zelfde werkgever, maar in een andere zone en een andere job.

Na zolang thuis zitten in een totaal andere omgeving terecht komen was wel wat wennen. De eerste dagen waren nogal stressy maar ik werd behoorlijk goed opgevangen door de leidinggevende en de teamleider is iemand die ik al ken van toen ik daar begon te werken (24 jaar geleden). Ook de nieuwe collega's hebben een heel andere mentaliteit. Geen gemekker, gezeur, jaloezie of nijd. Ook kijken ze me op de nieuwe zone niet met de nek aan. Deze week kreeg ik het toch weer moeilijk want het enthousiasme bij mij is wat getemperd. Ook al werk ik weer alleen en heb ik dus weinig mensen direct rondom mij, werk ik op eigen tempo, zijn de personen waar ik direct contact mee heb zeer behulpzaam en is het er duidelijk stiller dan in de vorige locatie van het gebouw. Het geroezemoes (ondanks de oordopjes) en de beweging die ik in de ooghoeken zie blijken toch voor meer mentale belasting te zorgen dat ik gehoopt had.

Maar in mijn privéleven ben ik ook druk bezig aanpassingen door te voeren. Misschien heeft dat er ook mee te maken dat ik me moe begin te voelen. Maar sinds november vorig jaar was ik al bezig met het zoeken naar zaken waar ik thuis over struikelde, vooral in combinatie met de werkomgeving wat me mentaal uitputte. En dat was heel wat. Dus niet alleen op het werk is er een grote verandering, ook privé gebeurt er heel wat. Zo is het aantal fietskilometers drastisch naar beneden gehaald. Begin dit jaar heb ik een duidelijk doel gesteld om een gemiddelde van 500 km/maand te fietsen. In vergelijking met de 1100 km/maand van vorig jaar is dat een hele verandering. Het doel is bewust laag gehouden, als ik dat met de helft overschrijd ga ik nog steeds 4000 km minder fietsen dan vorig jaar. Verder neem ik bewust meer rust waarmee ik bedoel dat ik meer naar series kijk (detectives hebben mijn voorkeur) en dat plan ik bewust in. Zo kan ik de gedachtenmolen ook eens stilleggen. Dat ik een denker (lees: piekeraar) ben is geen nieuws voor mij. Dat ik ook aan het bakken en naaien ben "geslagen" is ook iets dat me bezig houdt en me (toch belangrijk) ook van de fiets weghoudt. En het zijn ook dingen waar ik iets aan heb. Mijn brood mag er zijn (al zeg ik het zelf) en mutsen, hoesjes en tasjes die ik tot nu toe gemaakt heb zijn niet perfect maar ook helemaal geen totale mislukking en dus perfect te gebruiken zonder me belachelijk te maken. Op naai gebied liggen een hoop ideeën op de plank. Daar moet ik alweer bij opletten dat ik niet ga overdrijven. Uit ervaring wil ik wel eens de overdrijvende toer opgaan.

Iets anders dat nu gewijzigd is is dat ik bewust niet meer met de ligfiets ga werken, maar met de Brompton vouwfiets. Enkel en alleen omdat ik daardoor zonder omwegen ga forensen. Wil ik na het werk nog een rondje maken, dan kan het nog steeds, maar ik moet dus eerst naar huis. Dan zie ik of er tijd en goesting is. Is een van beide afwezig, dan wordt het niets. De langere ligfietstochten gaan er wellicht ook, toch gedeeltelijk, uit. Alsook de meerdaagse tochten die ik elk jaar maakte. Ik zal wel nog eens naar Antwerpen of Limburg rijden maar het gaat veel meer bewust overwogen worden. Dat het ligfietstreffen dit jaar in Axel doorgaat is ook een pluspunt. Het is amper 30 km van hier en ik ga elke dag heen en terug rijden en dus thuis slapen, wat me ook meer rust zal geven.

We volgen het verder op en zien hoe het loopt. Of er nog veel nieuws "gepubliceerd" wordt over de burn-out en de gevolgen zullen we wel zien. Indertijd was het opzet een ligfietsen blog en dat blijft zo.
Maar we zijn duidelijk bezig aan mijn versie 2.0. Oftewel ik had een leven voor mijn 50 en bouw nu een nieuw leven op na mijn 50-tigste. Mijn 50-tigste levensjaar was een overgangsjaar, het jaar van de burn-out en de herontdekking van mezelf.


woensdag 18 april 2018

Zoek het verschil.

Zoek het verschil:


Ene Kris Peeters zei ooit:
"Wat je zelf doet doe je beter".
Dus heb ik het helemaal zelf gemaakt.




De grappen over "je hebt je spons mee, je kan je fiets poetsen als het regent", of "je hebt je washandje mee, je kan je wassen als het regent tijdens het fietsen", mogen nu in de prullenmand. 

zondag 25 februari 2018

Couturier Brikolee.

Ik kan maar beter meteen uit de kast komen dan te wachten tot het "momentum" voorbij is. Het is geen wereldschokkende kast waar ik uit kom en ook geen wereldschokkend nieuws dat ik wereldkundig maak. Maar enkele maanden geleden maakte ik reeds bekend dat ik naast het fietsen enkele nieuwe bezigheden heb ontdekt. Onder andere het bakken van koekjes, cake en vooral brood. Maar ik was ook gestart met met de hand wat zaakjes te naaien. De naaitechniek opzich liet wat te wensen over, maar het idee om iets bruikbaars kunnen naaien bleef me bezig houden. Na zowat een halfjaar wat aanmodderen waarbij ik toch vrij veel leerde en veel uren aan u-tube kijken deed hakte ik de tweede helft van januari de knoop door. Ik bestelde een naaimachine voor beginners.  Niet zo heel bijzonder maar goed genoeg om mee te beginnen. Maar na een week verraste ik mezelf reeds door dingen te maken waarvan ik niet dacht dat ik het tot een goed einde kon brengen. Nu na amper een maand krijg ik reeds reacties dat mensen versteld staan van de progressie die ik maak.

sleutel en gsm zakje

gymzakje

gsm en tablet hoes

eerste poging tot een tas, minder mislukt dan verwacht.

Na heel wat probeer dingetjes die al dan niet lukten en soms zelfs bruikbaar waren maakte ik voorbije vrijdag mijn eerste bruikbare tas. Niet perfect afgewerkt, maar dat komt nog wel. Verder ben ik bezig met het maken van allerlei kleine zakjes op allerlei manieren met dikwijls overschotjes van overschotjes waar ik veel lessen uit trek. Maar ondertussen ligt hier dus al een bruikbare tas, heeft de gsm en tablet een hoesje gekregen en heb ik een sleutelzakje (met rits) gemaakt. Staat er een zelfgemaakte hoes over de Imac en de naaimachine. Het gaat blijkbaar hard, heel hard en voor de toekomst zie ik mezelf specialiseren in het maken allerlei hoesjes, tassen, rugzakken, ... zelfs portemonees. Allemaal in stof, van licht tot zwaarder materiaal. Ondertussen besef ik nu ook wel dat ik vrij snel zal overschakelen naar een deftiger machine want ik heb het gevoel dat ik de mogelijkheden van de beginners naaimachine snel ga overstijgen. De evolutie zal het uitwijzen en ondertussen kan ik ervaren waar ik opzoek naar ben als ik een deftige machine koop. Dat ik ermee doorga is zeker, ik ben het stadium van bevlieging reeds voorbij.

de laatste nieuwe probeersels

de naaimachine, imac kregen een hoes, de garen een bakje

Waar ik nu naartoe aan het werken ben is om de tas die ik nu in de Orca gebruik om mijn persoonlijke spullen bij te houden (portemonee, gsm, tablet, ...) te vervangen door een zelf gemaakte tas. Deze gaat verschillende vakken hebben om alles een beetje overzichtelijk te kunnen houden en de tas hieronder is de eerste stap op die weg.

De eerste echt bruikbare tas.

Maar het heeft nog een groot voordeel. Het houdt me namelijk weg van de fiets, waarbij ik sowieso moet minderen. Ik heb nu 3 zaken waar ik mijn tijd en gedachten moet in verdelen. Zodat ik eens meer thuis kan blijven zonder te sakkeren omdat ik om de een of andere reden niet kan gaan fietsen (ziek, verplichte rust, storm of vorst met ijskoude wind zoals nu). Ik bak nu met plezier brood, zit dan eens even naar een film te kijken of ga eens opzoek naar filmpjes over naaitechniek, dan ga ik de stad in opzoek naar naaimateriaal (ik koop heus niet alles online) en dan weer maak ik een fietstocht. Een nieuwe manier van leven waar ik opzoek naar moest gaan, want na de burn-out opnieuw zoals vroeger verder gaan is geen optie, blijk ik nu toch, zeker gedeeltelijk, gevonden te hebben. En we gaan deze weg gewoon verder bewandelen.

Deze blog is gestart rond liggend fietsen en dat gaat zo blijven. Het fietsen blijft centraal staan. Maar daarnaast gaat het andere leven, of beter geschreven het leven na een burn-out en alle ellende van de voorbije jaren, ook aanbod komen. Ik heb het gevoel dat ik in het jaar dat ik 51 wordt echt ga beginnen leven. Met echt leven bedoel ik veel bewuster dan vroeger. Of hoe een burn-out ook positieve kanten kan hebben.

dinsdag 20 februari 2018

3-Koningentocht, een impressie.

Daar de tocht reeds beschreven is door Bicky en zijn Fietsen ga ik de beelden laten spreken. Voor een keer waren de camera's van de partij en na enkele weken van geduld is de montage gemaakt.