donderdag 25 februari 2016

Stilte voor de storm.

Het is betrekkelijk stil op de blog. Het komt door een dip in januari en veranderingen in mijn hoofd. Sinds ergens vorig jaar ben ik me beginnen afsluiten van de virtuele wereld. Radio en tv zijn al langer geweerd, maar via het internet vond nog een hoop bagger de weg naar mijn hoofd. Het nieuws op zich valt meestal nog mee. Maar als je de reacties zit te lezen, je begint op te winden over reacties van sommige mensen en je daaraan ook zit te ergeren nadat de pc is afgesloten dan heb je een probleem. Ik weet al langer dat geen nieuws veel beter is dan de stortvloed aan nieuws die je over je heen kan krijgen. Het resultaat is dat ik me ook van de blogs begin af te zonderen, wat ik ergens wel een spijtige zaak vind. Maar ik hun me wat tijd om orde in het hoofd te krijgen. Iets wat ik zeer nodig heb, orde in het hoofd. Of anders gezegd: rust in het hoofd. En dat laatste ben ik een beetje kwijt. 

Er zijn natuurlijk ook positieve zaken in het leven. 
Ik fiets rustig verder, we hebben ondertussen de grens van de 1300 km voor dit jaar overschreden en voor de eerste helft van het jaar staan ook enkele fietsmeetings gepland. Namelijk de kanalentocht op paaszaterdag (georganiseerd door LIA), het ligfietstreffen te Essen in mei (ook door LIA georganiseerd) en de velomobieltocht in juni te Hechtel-Eksel (georganiseerd door LILI). 

Er is ook een aanvraag ingediend om van werkregime te veranderen, maar ik wacht nog op goedkeuring voor ik er verder op kan ingaan. 

En vorig jaar heb ik enkele mensen op zulk een positieve manier leren kennen dat er een sterke vriendschapsband is ontstaan. Het is ook de eerste keer dat facebook vrienden echte vrienden werden. En aangezien ik me voorgehouden heb om me meer met positieve zaken bezig te houden en de negatieve zoveel mogelijk laten voor wat ze zijn, welke gemakkelijker gezegd is dan gedaan, wil ik mijn aandacht naar onder andere deze mensen toespitsen.

We zijn ook bezig de roeifiets verder te optimaliseren zodat deze binnenkort kan ingezet worden als mooi weer forensfiets, zodat er een meer regelmatig kan geroeid worden. Mijn buikspieren gaan dan wellicht minder paniekeren omdat er geen periodes meer zijn waarin ik niet heb kunnen roeien.

vrijdag 12 februari 2016

Winterblues en roetsen...

Na een maand van vooral vechten tegen de vermoeidheid, gevoel van uitputting en migraine aanvallen blijk ik plots midden van vorige week van de een op andere dag uit de diepte op te staan.
Fietsen deed ik nog wel (790 km in januari is niet zo slecht), maar het ging wel gepaard met soms heel veel moeite. Het roetsen schoot er meer dan eens bij in, waardoor ik in januari wel geteld 1 keer 18 km roetste.
Maar ondertussen heeft de Thys, een beetje onverwacht, ook een onderhoudsbeurt gekregen door Derk. Iemand ging een nieuwe roets ophalen en wou de mijne meenemen, een week later wou een ander een testritje maken bij Derk en wou mijn 222 terug mee naar Gent nemen. Zo een kansen laat je niet liggen. Ondertussen was er al iemand die de roets eigenhandig naar de werkplaats wou roetsen (en terug), dit omdat ik zelf de afstand (70 km enkel) nog niet aan kan. Het was toch wel onverwacht omdat de onderhoudsbeurt pas voor maart was gepland, maar de roets staat nu helemaal op punt en dat blijkt achteraf echt wel nodig geweest te zijn.

De 222 na het onderhoud.

Vorig weekend ging het plots beter en werd het roetsen heropgepakt, 2 dagen na elkaar, samen zo een 39 km en ik heb het geweten. Een maand niet roeien doet mijn buikspieren geen goed. Voor vandaag werd mooi (februari) weer aangekondigd en ik heb een dag vrij. Dan gaat er geroetst worden, zeker daar er een "roeifiets tocht" in de planning komt te staan. Wouter een roeifietser die onlangs "uit de kast" gekomen is (lees= zich op het forum kenbaar gemaakt) en in de buurt woont vroeg ik of hij tijd had om samen een tochtje te maken. Na een positief antwoord startten we voor een tochtje waarbij het eerste opzet 20 km was maar we onderweg wel zouden zien hoever we komen. Het lag allemaal aan mij, dus reden we tot op het keerpunt waar we 10 km ver waren, daarna gingen we verder tot op het keerpunt waarbij we een tocht van 25 km zouden hebben. Maar toen we daar waren draaide ik "heel toevallig" de verkeerde kant op zodat ik thuis kwam met 37 km op de teller.
Mijn armen en schouders lieten weten dat het genoeg was, nu is het enkel nog luisteren wat de buikspieren te vertellen hebben zodat we verder kunnen opbouwen.


Veel stelde de tocht niet voor, hoofdzakelijk langs de Schelde, waar het zeer rustig en aangenaam rijden is. Gelijktijdig konden we op een rustige manier kennis maken, want we hadden elkaar nog nooit gezien.

Startpunt: de saskes in Gent.

Keerpunt in Wetteren.

Biobreak.