maandag 27 maart 2017

Earthhour tocht.

Op 25 maart werd, op Earth Hour, de earthhour-tocht gereden, dit al voor de 4de keer. Afspraak in Gent om 20 uur om dan een tocht door het donker te maken, het voelt aan als het afsluiten van de winter. Van de 4 deelnemers had iemand er wel een "paar" kilometer voor over om erbij te zijn, ruim 100 km enkele rit, met een overnachting in de buurt.

Iemand zag de tocht heel erg zwart:

Sorry Jan, ik kon het niet laten ;-)

Gelukkig zag een fototoestel iets meer kleur:



Helen die van ruim 100 km ver kwam,
kreeg begeleiding van 30 km naar en van Gent:

De heenrit op zaterdag, Helen heeft dan nog 30 km te gaan.

De terugrit van Helen op zondag.

Over de tocht zelf kunnen we heel kort zijn. Het was warme en zonnige zaterdag, maar met veel wind. De wind zwakte wel af naarmate de rit vorderde, maar de temperatuur daalde ook naar het einde van de tocht. Maar het was zeer gezellig met op het eind nog een drink en rond middernacht ging iedereen in de buurt slapen.

dinsdag 21 maart 2017

WOL doortrapperstocht februari 2017

Op 19 februari reed WOL de eerste doortrapperstocht van 2017.
West-Vlaanderen gaf de aftrap. Veel kijkplezier.

woensdag 15 maart 2017

Het nieuwe fietsseizoen komt eraan.

De titel kreeg ik zondag te horen. Het was lekker zonnig en we zaten op een terras. De uitdrukking op mijn gezicht samen met de woorden "HET NIEUWE FIETSSEIZOEN ?" was genoeg voor degene die de opmerking had gemaakt. Ik fiets gewoon het hele jaar door.

Maar toch zijn er een paar veranderingen. Ten eerste is er een behoorlijk verschil in de kleding tussen winter en zomer. Ten tweede zijn er enkele fietsen die tijdens de wintermaanden binnen blijven, anderen die dan weer veel frequenter gebruikt worden. Zo wordt elk jaar ergens in oktober-november de Toxy in een hoek gezet tot in maart-april. Maar vanaf najaar vorig jaar heeft de Grasshopper de Toxy gezelschap gehouden. Bij het thuiskomen ergens in november bleek een spaakbreuk de aanleiding te zijn van een raar getik in het voorwiel, daarnaast was de fiets ook toe aan een nieuw balhoofd. Tijdens de zomer had ik er reeds een paar rare toeren mee meegemaakt in het bochtenwerk. De putjes in de ring waar de onderste lagers in lopen had een behoorlijke negatieve invloed op het stuurgedrag. In januari was ook de Sprint 26 uitgevallen. Onderweg naar het werk was de streamer raar beginnen bewegen. Eerst dacht ik dat de voorste buis alweer los gekomen was, maar halverwege op weg naar het werk had ik plots de streamer in mijn handen. De voorste buis was net boven het bevestigingspunt aan het kader afgebroken. De eerste volgende dagen ging ik met de vouwfiets werken en daarna met de roets, om daarna zelf ook uit te vallen.

In elk geval de laatste weken is heel rustig alles in orde gebracht. Eerst werden in de buurt nieuwe buizen gekocht voor de streamer. Dikwandige deze keer, ik denk dat mijn enthousiasme waarmee ik snelheidsremmers neem voor de voorste buis net iets teveel was. Naast de nieuwe buizen werd ook aan de verlichting gewerkt, er was blijkbaar een kabelbreuk tussen de koplamp en het achterlicht. Daarna kon ik eindelijk het balhoofd voor de Grasshopper ophalen, waarna een nieuwe spaak werd gestoken en de remmen nagekeken.

Deze week werd met beide fietsen een testrit gemaakt en ook de Toxy heeft deze maand reeds 2 rondjes mogen rijden. Daarmee zijn voor dit jaar alle (7) fietsen in gebruik genomen.

Voor volgende winter weet ik nu reeds wat er zeker gedaan moet worden. De Grasshopper wil ik dan van een nieuwe velg in het voorwiel laten voorzien. De remblokjes beginnen na 18 000 km duidelijk hun sporen na te laten. Wellicht wordt het dan ook tijd voor een nieuwe ketting, cassette en tandwiel op de crank. Ook de Sprint 26 zal dan nieuwe voorbanden krijgen.

zaterdag 11 maart 2017

Voor en na.

Tussen Schellebelle en Wetteren is vorig jaar een jaagpad aangelegd. Een jaagpad dat behoorlijk intensief gebruikt wordt door scholieren die in Wetteren Schoollopen. Maar het eind (of het begin, hangt ervan af hoe je het bekijkt) van het jaagpad in Wetteren, waar het jaagpad overgaat in een 2-richtingsfietspad, kwam plots ook in het zicht van de autobestuurders. Eerst parkeerden ze voorbij het jaagpad. Daarna was er een auto met de kofferbak over het jaagpad, een slechtziende? Dan was er een auto waarbij de achterwielen ook op het jaagpad stonden, blind aan 1 oog? Daarna werd het jaagpad helemaal geblokkeerd, een blinde bestuurder? Dat laatste werd me echt te hortig, een foto werd genomen en bij thuiskomst werd een mail gestuurd naar de politiezone waar Wetteren toe behoort.


Ik kreeg 2 mails terug. Eerst dat de mail ontvangen was en behandeld ging worden. Daarna dat de mail werd doorgestuurd naar de politie van Wetteren. Toen werd het heel erg stil. Maar er werd blijkbaar wel actie ondernomen en kon ik onlangs onderstaande plaatje schieten.


Als de bestuurders ietsje meer hun verstand gebruikten hadden ze wellicht nog steeds 5 parkeerplaatsen. Nu hebben ze niets meer. Met de werken voor de nieuwe fietsersbrug (ook in Wetteren) zijn onlangs ook enkele maatregelen genomen om de autobestuurders te dwingen de auto-omleiding te volgen ipv de licht verharde fietsomleiding helemaal stuk te rijden. Dit door middel van betonblokken (die dan weer verplaatst moesten worden omdat de bestuurders zeer inventief werden) op het jaagpad en tractorsluizen op de onverharde landbouwwegen.

vrijdag 3 maart 2017

Van 100 naar 1 in 357 km.

Bij auto's wordt dikwijs gegoocheld met een zo klein mogelijk cijfertje om van 0 naar 100 te komen. Hier is het net omgekeerd, om van 100 naar 1 te komen probeer ik een zo groot mogelijk getal te hebben. Waar het bij auto's gaat over zo snel mogelijk van stilstand naar 100 km/u te komen heb ik het over een volle batterij leeg rijden in een zo lang mogelijke afstand. Dit terwijl de ondersteuning constant gebruikt wordt en ik het eigen lichaam niet overbelast.

In 2015 toen de Orca geleverd werd weet ik dat ik met de meegeleverde batterijlading 260 km haalde. Daarna haalde ik eens 300 km met nog een restlading van 9%. Dat is heel leuk, maar ik reed ik wel de ziel uit mijn lijf en zoveel mogelijk boven de ondersteuning uit. Dat wil zeggen dat ik een kruissnelheid aanhield van 29 km/u en meer (soms tot 35 km/u) en hoofdzakelijk in ECO-stand rijden, waarbij het optrekken steeds zwaar is. Na een tijd reed ik vooral in stand 2. Waarbij het optrekken me beter beviel maar ik steeds weer boven de ondersteuning uit ga rijden omdat ik anders te weinig weerstand ondervind, en los op de trappers liggen trappen kan ik, ondanks de hoge cadans, niet.

Is in de zomer dat snel rijden nogal belastend en een plakkerige bedoening in de winter is het dat nog meer. Het rijdt dan allemaal wat stroever en zweten doe ik dan ook, waarbij het zweten gevaarlijk is omdat je snel kan afkoelen. Sinds november had ik me voorgenomen de snelheid iets te laten zakken en het rustiger aan te doen. Ik kreeg ook verschillende signalen dat het wat rustiger zou mogen. En liet de snelheid zakken tot 25-27 km/u. Maar dan zat ik met een probleem. In eco-stand krijg ik dat net niet goed rond gedraaid waardoor ik dat niet lang vlot kan volhouden. Maar in stand 2 blijk ik dan weer in slaap te vallen omdat ik teveel hulp van de ondersteuning krijg. Waardoor ik dan weer neig naar boven de ondersteuning uit te gaan rijden. Dus 28 km/u en meer, net de snelheid waar ik vanaf wou.

Ik had al een paar keer het gevoel gehad dat ik met de laagste stand net te kort kwam en met de tweede stand net teveel had. Dat was al geopperd aan Fietser.be, Jan en Flevobike.nl, maar telkens weer vond ik nadien dat het toch meeviel.
Maar toen ik eerder dit jaar een paar korte ritjes langs de Schelde kon maken naar een afspraak en daar niet compleet bezweet wou aankomen (wat niet lukte) begon ik echt in te zien dat tussen 2 ondersteuningsgraden in mijn ideale ondersteuning zat. Aangezien stand 2 ideaal is als het wat zwaarder fietsen is en met de eco-stand bijna niets meer deed moest de laatste dus iets omhoog getrokken worden. Ik wou deze naar halverwege tussen de huidige eco-stand en stand 2 in verhogen. Ik weet dat Jan dit kan, Maar voor we eraan begonnen moest ik eerst van Flevobike bevestiging krijgen dat het geen probleem kon geven met de electronica. Tussen de 2 Orca's zit anderhalf jaar en daarin kan veel veranderen. Kijk maar naar de verlichting van mijn Orca (2015) en de nu nieuw geleverde Orca's.


Na het positief antwoord van Flevobike reed ik naar Jan (zowat om de hoek). Daar werd in eerste instantie de ondersteuning van de eco-stand verhoogd van 50% naar 75% (stand 2 is 100%). Tijdens de testrit van 30 km bleek het wel voldoende te zijn op de vlakke weg. Ik kon het gemakkelijk volhouden en had nog een ligt overschot zodat ik nog kon versnellen, maar de eerste brug die ik over moest wist ik dat er meer nodig was, want deze op een deftige manier naar boven rijden bleek nog steeds niet zo gemakkelijk, later aan een paar kruispunten bleek het vertrekken ook nog steeds een minpunt. Maar ik was al aan het denken aan wat ik had gezien op het scherm van de pro display waarmee de instellingen aangepast werden. Daar zijn namelijk curves te zien en per 5 km kan je deze aanpassen. Als we dan de curve aanpassen met meer ondersteuning vanaf 5 km/u tot en met 15 km/u (boven het niveau van stand 2) om dan af te zwakken naar de nieuwe instelling zou het een hele verbetering kunnen zijn. Na de testrit reed ik terug naar Jan, we pasten de instelling aan en de direct volgende testrit voelde veel beter aan. Een brug of een kruispunt zijn nu deftig te nemen. Dat wil zeggen zonder me lam te duwen kom ik op snelheid en eens boven de 15 km/u begint de ondersteuning af te zwakken, op 20 km/u staat ze op het niveau van stand 2, om bij 25 km/u en 27 km/u op 75 % te staan. Daardoor is de snelheid van 25-27 km/u heel goed aan te houden.

In eerste 126 km zitten nauwelijks enkele km jaagpad.

Maar de verandering van de instelling heeft nog een ander, verrassend positief, effect. Namelijk dat de actieradius veel groter is geworden. Toen ik bvb in september vorig jaar naar Dronten reed had ik 197 km te fietsen tussen Essen en Dronten. Ik reed de hele tijd in stand 2 behalve op een lang stuk jaagpad reed ik in eco-stand, welke toen heel zwaar aanvoelde maar ik moest batterij sparen want ze liep me iets te snel leeg, en ik kwam in Dronten aan met nog 9% batterijlading bij 197 km op de teller. Met de testritjes en nog een paar ritjes nadien had ik met 100 km nog ruim 67% batterijlading over. Welke al zeer verrassend was, dit met een gedeelte nog in stand 2 gereden en de instellingen werden tussendoor nog gewijzigd. De batterij werd volledig opgeladen en eerst werd er naar Tielt gereden voor een WOL-tocht. Na 126 km, met nauwelijks enkele kilometers jaagpad bleek de batterij nog 66% geladen te zijn. Dat was verrassend veel. Na nog enkele ritten bleek dat het verbruik van de batterij gedaald is van vroeger zo een 20 km per 10 % batterijlading (dat was mijn richtlijn bij langere ritten) naar 30 tot 36 km per 10% batterijlading. Na de eerste 126 km is er vooral op het jaagpad gereden, maar ook in felle wind waarbij de snelheid om veiligheidsredenen verlaagd werd naar 20 km/u. Een andere keer werd maar 20 km/u gehaald vanwege regen/donker combinatie waarbij het zicht zeer beperkt was. Ook stukken slecht jaagpad waar traag moet gereden worden vanwege putten werden voor een keer niet, zoals gewoonlijk, omzeild om toch een zo juist mogelijk beeld te krijgen ipv een opgesmukt beeld welke in andere vormen van mobiliteit dikwijls worden gebruikt.

De kruissnelheid ligt nu tussen de 25 en 27 km/u ietsje trager dan vroeger, maar het rijdt rustiger en de gemiddelde bewogen snelheid lijdt daar nauwelijks onder. Dat had ik vorige zomer reeds gemerkt toen ik en Jan in ware tijdrit stijl van Gent naar Essen raceten, maar 2 dagen later ik trager terug moest vanwege een te uitbundige avond ervoor. Het gemiddelde naar Essen lag op 26 km/u. De terugweg lag op iets meer dan 24 km/u. Over een afstand van 85 km kwam dit overeen met 15 minuten verschil in tijd. Maar bij het een rij ik me lam, bij het ander doe ik het rustig aan. Waarna ik me wel afvroeg waar ik mee bezig was. De ziel uit je lijf rijden om hooguit 15 minuten te winnen, die je daarna dubbel verliest omdat je veel meer moet recupereren. Bij een wedstrijd telt elke centimeter en elke seconde maar aangezien ik geen wedstrijden rij...

Hiermee heb ik dus een "long range" instelling waarmee ik aan een matige maar toch deftige snelheid lange afstanden kan afleggen zonder me zelf helemaal uit te putten.