maandag 30 juni 2014

Cycle vision.

Een paar beelden van Cycle Vision, waar ik zondag aanwezig was.


3 uurs race

3 uurs race

3 uurs race

3 uurs race, deze ging hard, oerend hard.

3 uurs race

3 uurs race, Filip Sheridan vierde in rij?

3 uurs race

3 uurs race

test parcour 
test parcour

standhouders

test parcour

test parcour

devil's race

devil's race

devil's race

devil's race

devil's race

devil's race

devil's race

zaterdag 28 juni 2014

Zoektocht naar de meest ideale fiets.

Tijdens de stationsroute vorige zondag kwam ik in Landskouter in gesprek met een buurtbewoner die opstap was met zijn aanhangwagen (voor de auto). Hij verontschuldigde zich een beetje voor het rare zicht (vond ik niets raar aan) en gaf meteen de reden ook aan: de auto was van de hand gedaan en daar was hij wel wat trots op, maar daardoor moest hij nu handmatig de aanhanger trekken om hooi te gaan halen. In al mijn onnozelheid blokkeerde ik die trots een beetje door te zeggen dat ik net deze maand de auto 17 jaar geleden vaarwel had gezegd. Gelukkig vatte hij het niet negatief op (was ook niet zo bedoeld) maar het idee dat hij met iemand in gesprek was die ervaring heeft met leven zonder auto was voor hem een hint om het gesprek niet te laten stoppen. Het ging rustig over naar zijn zoektocht naar de ideale fiets om het woon-werk verkeer op eigen houtje aan te kunnen. En weer kwam de rare vaststelling dat het iemand betrof die 27 km ver van het werk woont. Reeds langer dan vandaag was het woon-werk met de trein, maar door veranderde treinuren lukt het niet meer om 's morgens op het werk op tijd aan te komen. Zijn (tijdelijke) oplossing is een tweedehandse elektrische fiets met een actieradius van 30 km waarmee hij 's morgens naar het werk rijdt en 's avonds op de trein terug naar huis neemt.
Ligfietsen zijn hem niet helemaal onbekend want een WAW is al eens geprobeerd maar daar voelde hij zich heel onveilig in. Daar kan ik zeker inkomen, want ik heb ook heel lang een claustrofobisch gevoel gehad bij alleen al het idee in een velomobiel te zitten.
Maar zijn verdere vragen over ligfietsen waren een beetje a-typisch. Natuurlijk kwam de veiligheid ook ter sprake maar meer als een eventuele gebruiker. Maar dat was dan ook de enige typische vraag over ligfietsen. Verder alleen maar vragen over het comfort en iets wat mij nog maar weinig gevraagd is: de actieradius tov de bukfiets. Naar de snelheid werd niet eens gevraagd.
En zo gingen we verder naar wat voor hem een ideaal transportmiddel is. Daar waar tegenwoordig de ligfietsen (en velomobielen) naar wat ik lees de concurrentie krijgen van de elektrische fietsen en de speed pedelecs had deze persoon een heel ander idee over het transportmiddel, een idee dat zeer nauw tegen het mijne aanleunt.
Snelheid is niet relevant, maar wel de tegenwind die je blijft hebben met een elektrische fiets (de batterij kan het wel opvangen met een kortere actieradius tot gevolg) maar ook blijf je in de regen en de kou zitten en het comfort om een langere afstand zonder problemen aan te kunnen. En op dat punt denk ik net hetzelfde. Voor mij moet het niet snel gaan (het leven gaat al snel genoeg) alleen heb ik in de winter het lastig om een beetje snelheid te maken, en dan heb ik het niet over 30 km/u en meer, maar 20-25 km/u halen, en de koude wind die langs het lichaam raast en me helemaal afkoelt.
Ik heb hem een paar opties voorgesteld. Of hij gaat kijken naar een Orca of Sunrider als velomobiel waarbij je hoger zit dan bij de WAW. Of begint (zijn budget was ook niet zo groot) met een (al dan niet tweedehandse) trike met elektrische ondersteuning en een streamer waarmee de benen droog gehouden worden. Toen wist ik het nog niet, maar er is blijkbaar nog een optie bijgekomen en dat is een fairing voor de tapdole (2 wielen vooraan) trikes.

fairing voor trikes

Een andere terechte opmerking maar die door velen anders bekeken wordt was volgende. Je fiets, en hij wees naar mijn Grasshopper, mag 5000 euro kosten, je bent nog steeds zeer goedkoop af als je vergelijkt met een auto. Toen heb ik hem wel even op gewezen dat mijn Grasshopper maar de helft kostte, dat ik wel een ander heb die rond die prijsklasse is, maar dat het komt door de (luxe) opties die ik erbij genomen heb. 
Daarna maakten we samen een vrij korte en simpele berekening over de kostprijs van de (dure) velomobielen waarbij ze toch zeer goedkoop uitkomen tov de zelfs zeer goedkope autootjes.

Van een ding ben ik nu wel zeker. Ik ben niet de enige waarbij snelheid ondergeschikt is, maar dat er andere zaken zijn die (veel) belangrijker kunnen zijn bij de zoektocht naar een transportmiddel.

Nu hoop ik dat hij de woorden heeft kunnen onthouden (we hadden beide niets bij om te schrijven) waarmee hij aan de slag kon op het internet en dat hij ook deze blog vindt of gevonden heeft. En tot de persoon in kwestie: als je hier terecht komt mag je zeker een berichtje achterlaten.

woensdag 25 juni 2014

Bakfietskinderen.

Ik heb het woord nog nooit gehoord. Maar waarom zou het niet gebruikt worden. Naast de achterbank generatie kan gerust gesproken worden van bakfietskinderen, van een heuse bakfietsgeneratie wil ik nog niet spreken.
Maar er is toch iets dat me 2 keer is opgevallen.
Ten eerste passeerde ik een paar weken terug een bakfiets (een gazelle) waarin een meisje vastgegespt zat. Maar de manier waarop ze daarin zat sprak boekdelen, ze zat mooi in het midden alsof ze op een troon zat als een koningin. Echt fier als een gieter zat ze trots voor zich uit te kijken en de film die voor haar zich ontwikkelde zal ook wel mooi geweest zijn, zo op het jaagpad tussen de grasbermen tussen al die fietsers en wandelaars laverend.
Vandaag maakte ik net iets anders mee. In de Gentbruggestraat kwam, alweer een Gazelle, bakfiets en daar zaten 2 kinderen in. Vrolijk voor zich uit kijkend doet plots een van de kindjes een indiaantje (hand boven de ogen om de zon af te schermen), ik had zo een vermoeden dat ze het deed om beter zicht op mij te krijgen (ok. ja, de trike ;-) ). Net toen ik ging passeren begin ik te zwaaien en wat krijg ik terug: 2 vrolijk lachende kindjes die enthousiast zwaaien, en de moeder deed, zei het iets rustiger, ook mee.

Het zou me nooit tot een bericht gebracht hebben had ik gisteren de reclame niet in de mailbox gekregen over een draagbare dvd speler met 2 schermen om in de auto de kinderen bezig te houden.
De tegenstelling is toch enorm. Op de achterbank zien de kinderen niets, kunnen de ouders enkel de kroost zien van in de achteruitkijkspiegel en moeten de kinderen zichzelf bezighouden met speeltjes of een dvd. Dan zitten de kinderen in een open bakfiets (het is er het weer voor) naar een instant film te kijken en kan de trappende ouder de kinderen perfect zien en kunnen ze zeer gemakkelijk met elkaar praten en uitleg geven over wat er te zien is. Je zou er zowaar jaloers op worden.

maandag 23 juni 2014

Stationsroute.

Als je niet weet wat de --> treinstationsroute <-- is kan ik je meteen geruststellen, ik kende ze ook niet tot ik ze vorige week uitstippelde en voorbije zondag ging liggen. Het is dus gewoon nieuwer dan nieuw en verser dan verse route. Het is een fietsroute die delen van 3 spoorlijnen met elkaar verbind en langs elk station/halte op (delen van) die lijnen komt. De route start in Gent (in mijn geval Gentbruggebrug - Sint-Amandsberg) en gaat via de stations Gent - Sint-Pieters, Oudenaarde en Zottegem terug naar Gent. Daarbij leek het wel leuk om van elk station dat op de route ligt een foto te nemen. Het is eens iets anders dan op het jaagpad kilometers malen tussen conditiefietsers.

achteringang Gent - Sint-Pieters

Het idee is beetje bij beetje gegroeid tijdens de lange afstandstrainingen naar aanloop van het treffen in Genk (begin mei dit jaar). Toen maakte ik telkens een foto van een plaatsnaambord op het keerpunt. Het is verder gegroeid toen ik de 230 km lange kanalentocht maakte 3 weken geleden, toen ik een foto nam van de plaatsnaamborden van de steden en dorpen die ik voorbijreed. Origineel is het idee bijlange niet, ik heb al gelezen van fietsers die van de ene stad naar de ander fietsen en telkens 1 foto nemen en dan wegwezen om zoveel mogelijk steden in 24 uur aan te doen.

halte Landskouter

Het is een tocht van om en bij de 95 km. De eerste helft is zeer vlak, pas als het station van Munkzwalm gepasseerd is begin je de Vlaamse Ardennen onder je wielen te voelen, maar kuitenbijters zitten er niet in. Dat het eerste deel vlak is komt omdat de treinsporen tussen Gent en Oudenaarde de Scheldevallei volgen en na Oudenaarde tot in Zwalm de Zwalmbeek vallei. Pas daarna is er een stuk van zo een 15 km waarin wat geklommen moet worden. Maar het blijft relatief, een helling met de allures van een Molenberg of Berendries (14%) zit er niet in. Enkele meters op het jaagpad in Oudenaarde is met kiezel verhard en op grondgebied Zottegem zijn enkele meters kasseien, verder is alles met asfalt, beton of klinkers verhard. Een snelle route is het niet, je ligt op de gewone weg, de vele bochten en kruispunten houden de snelheid beperkt, maar iemand die eens iets anders wil...

oud stationsgebouw van Oudenaarde

--> De route <--

zondag 15 juni 2014

25 000 km gelegen.

Een beetje verrassend ben ik deze voormiddag tot de vaststelling gekomen dat ik, sinds augustus 2011, ruim 25000 km liggend bij elkaar heb getrapt. Ik wist dat het er zat aan te komen, maar op mijn eigen lijst (in de pc) worden alleen de kilometers op mijn ligfietsen bijgehouden. Deze op de huurfiets, voor de eigen Grasshopper werd geleverd, zijn daar niet in meegeteld.

Forensen door de Rozebroeken

Maar de cijfers van de kilometervreterslijst van de ligfietsers geven het complete plaatje. 
2011:   3 514  km (gestart half augustus)
2012: 11 079  km (de bedoeling was de 10 000 km te halen)
2013:   7 102  km 
2014:   4 040  km (tot en met vrijdag 13 juni).
          ----------
          25 735 km en dit in 34 maand.
Ik hoor verrassend veel dat ik meer kilometers per fiets afleg dan anderen met de auto.

Het plaatje over het gebruik van de ligfietsen is enigszins veranderd.
- Voor het woon-werk verkeer wordt nu alleen nog de trike gebruikt. De nieuwe route (sinds begin dit jaar) bevat een paar 90 graden bochten waar geen verlichting is en met mijn nachtblindheid is dat soms zeer moeilijk. En met de trike kan ik daar stapvoets door als het nodig is.
- De Toxy Flite (aangekocht vorige zomer) begint zich meer en meer te ontpoppen tot mijn favoriet voor de lange afstand. Ondanks het nerveuze stuurgedrag ligt deze fiets me meer en meer om een hele dag te gaan liggen. Met lange afstanden heb ik het over + 150 km.
- De Grasshopper, waar ik nog steeds met plezier mee rij (welke een zeer rustig rijgedrag heeft), gebruik ik steeds meer voor de kortere afstanden. Alles is natuurlijk relatief want met korte afstanden bedoel ik hier dan -150 km op een dag. Wat nog steeds een behoorlijke afstand is, waar buitenstaanders bij de gedachte alleen al bijna van flauwvallen.

dinsdag 10 juni 2014

Lakosta

Zaterdag heb ik samen met 2 andere liggers de 70 km tocht van Lakosta gelegen. Voor mij was het de tweede tocht in 8 dagen tijd van boven de 200 km. Iets wat me zeer beviel. Sinds het begin van het ligfietsen (zomer 2011) wou ik me focussen op de langere tochten. Maar slaagde er niet zo goed in. In 2012 en 2013 reed ik wel telkens een rit van net boven de 200 km en er waren wel ritten bij tussen de 150 en 200 km maar ergens wrong toch een schoentje waardoor ik minder de mogelijkheid had om veel lange tochten te maken. Maar dit jaar lijkt alles in de plooi te vallen. Sinds eind maart (voorbereiding op het treffen in Genk) ben ik begonnen aan lange tochten (+ 150 km) en het lukt me beter dan vroeger. Ik moet wel toegeven, ik kom wel eens moegestreden thuis maar dat is niets om beschaamd over te zijn. En de recuperatie is verbazend goed, na een dagje rust voel ik er niets meer van.

De 3 liggers in de 70 km tocht van Lakosta

In 2012 had ik heel veel last van verzurende benen, dat is opgelost door magnesium te nemen en sinds vorige zomer maak ik ook sportdrank voor de langere tochten (Etixx) waar niet alleen energie in steekt, maar ook zouten (mangaan, fosfor, kalium, ...). Ik ben nogal een zweter en tijdens het zweten verlies je veel zouten en deze worden nu aangevuld tijdens het fietsen, daardoor heb ik nu ook (in het algemeen) minder last van hoofdpijn (iets wat de apotheker helemaal niet zo vreemd vind).
In 2013 zat ik ook met muizenissen, en pas op het eind van het jaar vond ik plots de oorzaak. Daarna moest ik alleen maar herstellen van het ongeval eind november (aanvaring met een hond) om dan te staan waar ik nu sta. Namelijk fris, monter, opgewekt en met vooral veel zin om te fietsen.

zondag 1 juni 2014

Door het sprookjesbos?

Vrijdag voormiddag (na 9 uur en daardoor rijkelijk laat) ben ik aan een fietstochtje begonnen van 230 km. Het was een route die ik reeds 2 jaar geleden uitgestippeld heb en dus al een tijdje voorzien was. Het is een waterwegen route startend in Gent en komende langs: Dendermonde, Aalst, Ninove, Geraardsbergen, Ath, Doornik en Oudenaarde om terug in Gent te eindigen. Tussen Gent en Aalst en Bossuit en Gent was het geen onbekend terrein, maar de rest was een, al dan niet grote, gok. Uiteindelijk viel die gok behoorlijk mee. Op een enkele km na waren alle waterwegen verhard met beton of asfalt (de niet verharde delen waren vrij goed berijdbaar) en ook ben ik maar weinig van het water moeten weggaan.

sneeuw eind mei?

Maar ik heb wel eens een heel andere wereld gezien, een wereld die je niet per auto kan zien en die ik ook niet zo direct in de omgeving van Gent zie. Vooral tussen Aalst en Ath leek ik wel eens in een sprookjesachtig decor te mogen liggen. Wat me ook opviel is dat de jaagpaden na Aalst behoorlijk smal zijn. Je kan elkaar wel kruisen, maar de beperkte breedte samen met het hoge gras en de soms erg kronkelende waterlopen houd de snelheid beperkt. Voor mij geen probleem, een snelheidsfreak ben ik niet, maar daardoor hou je wel de snelheidsduivels weg. Zo kwam ik opvallend weinig wielertoeristen en al helemaal geen groepen tegen.

bij wijlen mooie verzichten

Voorbij Ath had ik soms wel lange rechte stukken kanaal en die verre einder is niet altijd zo heel leuk, zeker als je op beton fietst waar de naden overvloedig zijn opgevuld met pek, waarbij je lange tijd de schokken en het geluid te verwerken krijgt.

Vervelende naden

In Antoing kreeg ik enkele bouwvallige overblijfselen te zien waar ik wel iets meer over zou willen weten, maar op het internet vind ik niet veel (en frans begrijp ik ook al niet). Ik had ook te laat door dat ik langs het sluizen complex reed tussen Stambruges en Blaton, daardoor heb ik daar geen foto's van. Daar rij je naast een kanaal en toch gaat het bergaf.

Ruines in Antoing

Bouwval in Antoing.

Het was een mooie rit die zeker voor herhaling vatbaar is maar in het vervolg wel met de trike. Met de Grasshopper is het de eerste keer dat ik boven de 150 km gingen ik heb het geweten. Ik had weer last van huidirritatie in de onderrug (over een paar wervels) van het harde kussen, hetzelfde probleem als met de trike als ik geen matje in de spanzitting leg. En op het eind had ik behoorlijk last van de knieën, iets wat ik niet heb met de trike bij lange tochten, met de trike heb ik reeds meerdere malen rond de 180-200 km gelegen en nooit last van de knieën gehad, of toch niet op die manier. Opzich moet ik niet klagen, ik voelde me al een hele week niet zo erg fris, en de tocht die ik eerst op donderdag wou maken  maar toen uitstelde omdat ik me echt belabberd voelde heb ik de dag nadien, maar half fris, toch vrij goed doorstaan. Ik kwam thuis met een gemiddelde van 20,8 km/u. Na 150 km stond ik nog op 21,9 km/u. De vermoeidheid, de verschillende kilometers kiezel en de tegenwind na Doornik (tot in Gent) temperden het gemiddelde.

Ik heb de sportcamera regelmatig foto's laten nemen en daaruit een collectie gemaakt. Maar deze foto's geven maar een deel van de sfeer weer. Om het echt te proeven, moet je er daadwerkelijk heen gaan.

--> De foto's <--  


De route wil ik ook even meegeven, deze heb ik wel in 3 delen moeten maken anders lukte het niet in afstandmeten.nl.

--> de route deel1 <--, --> de route deel2 <--, --> de route deel3 <--