Is het nu: voorrang AAN rechts of voorrang OP rechts?

Ik begin nu echt te twijfelen, is het nu:
voorrang AAN rechts dan wel voorrang OP rechts.

De laatste tijd, en dan heb ik het niet over weken of maanden maar de laatste 2 jaar, lijk ik steeds meer mijn voorrang ontzegt te worden als ik van rechts kom en blijk ik steeds meer voorrang te krijgen van de auto(bestuurders) die van rechts komen.

Het begon me eerst op te vallen hier in de straat. Auto's die van links kwamen leken we van straat te willen rijden en auto's die van rechts kwamen stopten meer en meer om me voor te laten gaan (ook al was ik soms al gestopt om hun voor te laten).

Het is soms zo erg dat autobestuurders tot het uiterste gaan op hun voorrang OP rechts op te eisen, als het moet rijden ze uiterst links tot jumpen over de stoeprand toe om via de stoep me toch voorbij te kunnen. Dat terwijl deze die van rechts komen dan wel mij (eventueel ook andere fietsers, dat weet ik niet) voor laten gaan. Maar daar houdt het soms echt wel op want ik heb via de spiegels al gemerkt dat de auto's die achter mij reden dat recht niet kregen en dus braafjes de voorrang AAN rechts regel opgedrongen kregen. Waarom ik het dan wel kreeg is me een raadsel, zeker niet omdat ik als kamikaze de "ik heb alle rechten" regel toepas. 

Vandaag was het bijna prijs, opnieuw bleek een autobestuurder de voorrang OP rechts regel toe te passen, maar dan op een zeer rare manier. Ik kom van rechts en zie de auto aankomen. Maar ik zie ook dat de auto vertraagt bij het naar het kruispunt komen. Daardoor neem ik aan dat de bestuurder bewust is van de voorrang AAN rechts regel. Maar als ik dan voor de auto het kruispunt opkom blijkt die niet te willen stoppen, maar rustig door rijden en krijg ik een getoeter naar mij oren om zijn ongenoegen te uiten. Ik doe teken en roep ook nog naar hem in een poging hem tot stoppen te bewegen. Maar de persoon reed gewoon verder, al ben ik zeker dat hij me heeft gehoord en zien zwaaien (hij lijkt even te vertragen). 

Wat wou ik nu eigenlijk doen? Aan de bestuurder vragen waarom hij dacht voorrang te hebben. Want ik wil wel eens weten, of ze de verkeersborden zien (er staat een driehoek met een kruis in op dat kruispunt) dan wel welke interpretatie er aan gegeven wordt. Ik had heel graag gehad dat de bestuurder was gestopt om mij mijn vet te geven. Dan had ik hem eens kunnen vragen op wat hij zich baseert wie voorrang heeft op dat kruispunt. Nu is hij misschien iemand die verkeerdelijk denkt net een bewijs te hebben gekregen hoe onverantwoord fietsers zich op de openbare weg begeven, dit terwijl het net hij was die in de fout ging.

Een belangrijk gegeven is dat dit kruispunt gelegen is dicht aan de scholengemeenschap Edugo (in de Eksaardserijweg - Oostakker). Ieder normaal denkend mens weet wat dit betekent net na schooltijd.

De camera stond aan (zoals altijd bij het woon-werk verkeer):

De sluisbrug.

In Gent is er een sluisbrugje tussen Gentbrugge en de kleine ring (R40) van Gent. Het was een brugje waar je enkel te voet over kon, als fietser moest je dus afstappen en te voet verder, en het waren echt maar enkelingen die niet afstapten. Dit vanwege de breedte en het opstapje.

De fietsersbond was al jaren vragende partij en ook de buurt stak er de schouders onder (en misschien nog andere krachten) en eindelijk kwam er schot in de zaak. Een brugje van 97 cm breed is nu 150 cm geworden en het opstapje is een oploopje geworden.

halverwege de werken (die 2 weken duurden)

Het is een tijdelijke oplossing, er komt ergens een nieuwe brug. Maar wanneer is een open vraag en hier zijn wel ervaringen van wachttijden tot 10 jaar en meer, veel hoop op snel een fantastische fietsbrug heb ik dus niet.

Het brugje opzich kende ik wel, maar maakte er geen gebruik van, dit omdat het er nogal bouwvallig uitzag en het leek alsof het verboden terrein was. Achteraf gezien bleek ik niet de enige met dat idee te zijn. Sinds de ludieke manifestatie in november vorig jaar (waar ik bij was) ken ik dus het brugje als iets dat frequent gebruikt wordt en ik maak er nu zelf ook gebruik van, tot gisteren enkel en alleen met 2 wielers.

te voet met de Brompton over de sluisbrug.

Het is wel een omweg maar het is voor mij een veilig alternatief voor de Gentbruggebrug, een brug die 2 buitenwijken van Gent verbindt maar een onderdeel is van een sluikweg tussen de Brusselsesteenweg en de Antwerpsesteenweg, waar zeer snel en agressief over gereden wordt. Ik heb er zelf zeer nare ervaringen gehad en ook andere fietsers gewoon de kant zien ingereden worden door autobestuurders. Er heerst daar wel een 30 km beperking, maar deze wordt enkel gerespecteerd bij file vorming.

Vandaag is de brug officieus geopend door de buurtbewoners (door de regen was er spijtig genoeg een matige opkomst) en ik was weer van de partij. Dit keer niet met de Brompton maar met de Sprint 26. Ik had ook een oproep gedaan of er een velomobiel en bakfiets bij kon zijn. Dit om er met 3 over te rijden en dat te filmen met mijn sportcamera's. Jan en Filip kwamen opdagen met respectievelijk een Orca (velomobiel) en een Nihola (bakfiets). Daarvan is een korte montage gemaakt en online geplaatst.

Sinds vandaag kan ik dus ook met de sprint 26 (en als de Orca is geleverd ook daarmee) de brug gebruiken en is voor mij de Gentbruggebrug definitief verleden tijd, alsook de angst als ik erover moest zijn. Want eerlijk gezegd, ik ben enkele keren omgereden naar de Heusdenbrug om daar aan de andere zijde van de oude Scheldearm te komen. Wat alweer een omweg is van zo een 10 km (enkel) en ik moest eigenlijk maar 3 km ver!

Fietsen op zondag, niet steeds in mijn eentje.

Ergens in het najaar vorig jaar kreeg ik een tip over de fietstochtjes van Trafiek vzw. Elke 3 weken wordt er een tocht van 40 km georganiseerd. Daar ik op zondag veel ga fietsen, maar dan steeds in mijn eentje, vond ik het wel een idee om met dat gezelschap eens mee te fietsen. De tip had ik gekregen van een ligfietster, daardoor wist ik ook dat ik niet geweerd ging worden. Uiteindelijk blijkt het een bont gezelschap van fietsers en fietsen te zijn. De een is een "gestroomlijnde" wielertoerist, de ander een gewone dagdagelijkse fietser met een stadsfiets of zelfs een vouwfiets en telkens bleek ik niet de enige ligfietser te zijn. En vandaag werd het keur aan fietsen nog groter door 2 tandems.
Verder is het ook een leuk gezelschap, waar ik me direct vrij goed in voelde. Misschien komt het ook doordat ik in het najaar (november) begon mee te fietsen en de groep dan zeer klein is. En ik aard nu eenmaal beter in kleinere groepen. Telkens is er wel iemand die een (of meerdere) route(s) maakt en daar wordt dan uit gekozen door de voorrijder. Het is ook niet de bedoeling om snel terug thuis te zijn, er wordt dus niet echt snel gereden, anders zou het publiek ook snel uitdunnen en dan kan je ook niet meer spreken tussen het ademen door. Verder is er nog een stop halverwege waar een koffie (of sterker voor ondergetekende) gedronken wordt en waar een nogal geamuseerd gesprek ontstaat.

De foto is tijdens de tocht vandaag genomen op het veer van Langerbrugge. Naar mijn verrassing waren er geen auto's bespeuren en er zijn dus alleen fietsers te zien, maar onze groep is maar een beperkt deel van het totale aantal fietsers op het veer.
Net na de overvaart begrepen we waarom er geen auto's te bespeuren waren. Niemand dacht eraan dat het vandaag haven Gent loopt was (en ik had het moeten weten). Eer we daar terug uit weg raakten waren we al een eind verder op de klok. Maar als je mooi volk en veel zon rond je hebt valt dat niet zoveel op.

Gedrag in Vlaanderen...

Fietsers krijgen het de laatste tijd zeer te verduren.
Alsof zij de oorzaak zijn van alle verkeersellende.
Maar als de autobestuurders eens in eigen boezem zouden kijken...

Onderstaande zag ik gisteren gebeuren:
Eerst een wegomlegging negeren en zich dan maar via de parkeerstrook,
het voetpad (en dan netjes) via het zebrapad links afslaan.

Omdat ik het zo netjes kon filmen (met de helm camera) wou ik het niet laten liggen.

Ik ben wel meer gewoon en normaal laat ik het allemaal langs me heen gaan. Anders wordt ik er helemaal ziek van en ik laat liever de stress en alles wat het met zich meebrengt hun ziek maken.

Eindelijk de kaap van de 100 km.

Normaal haal ik ergens in januari al de eerste tocht van 100 km. Dit jaar was het ff anders en ik kwam niet echt verder dan maximum 55 km per rit. Maar in aanloop van het treffen het eerste weekend van mei waarin op zaterdag een tocht van 110 km gepland staat moeten mijn benen er aan herinnerd worden hoe ze lange afstanden aanpakken. Op pasen maakte ik een eerste tocht van 76 km. Vandaag stond alweer een rit op het jaagpad op het programma. Het voordeel is dat ik dan kan keren wanneer ik wil.

Ergens had ik het idee om ergens tussen de 80 en 85 km te eindigen, maar het zijn er 103 geworden. Zoals steeds zijn de eerste 15 km zeer lastig. Het voelt meer als harken dan echt fietsen, pas daarna kom ik opdreef. Rond die afstand neem ik ook de eerste korte pauze, benen ff rekken en na een paar minuten rij ik plots veel beter. Daarna viel het reuze mee, vooral omdat ik ook vooral meewind heb. Het was warmer dan vorig weekend, maar niet zo warm als donderdag-vrijdag en er was behoorlijk wat wind.

Tijd om te keren.

Het keerpunt.

Toen ik na 50 km keerde bleek de wind niet mee te draaien. Hoofdzakelijk tegen de wind opboksen (op de Toxy lig ik nu niet bepaald horizontaal) blijkt nog steeds zeer slopend te zijn. Meer dan eens zakte de snelheid tot op 15 km/u. Opzich niet erg, ik heb tijd en het ging niet om de snelheid maar wel om de afstand.
Of er nog tijd is om nog eens een lange tocht te maken voor het treffen is maar de vraag, volgend weekend zijn er al plannen en het laatste weekend van april zou ik graag een rustweekend inlassen.

Zalig fietsen op die manier.

Wat me alweer opviel is dat er op het jaagpad tussen Gent en Wetteren veel beweging is: joggers, wandelaars, wielertoeristen, trage fietsers. Maar eens je Wetteren en zeker Schellebelle voorbij bent wordt het heel erg rustig, de enige die je tegenkomt zijn de groepjes wielertoeristen en de fietsers in meer gewone kleding die blijkbaar verder willen dan eventjes rond het blokje fietsen. Het voelt ook aan dat het verschillende mensen zijn. Veel van deze die tussen Gent en Wetteren bewegen hebben het gevoel dat er geen regels bestaan op het jaagpad en in hun eentje, met 2 of 3 kunnen ze het gehele jaagpad blokkeren en moet je vragen (bellen) of je mag passeren. Eens je buiten Schellebelle komt blijkt iedereen wel te weten dat er ook op het jaagpad best rechts gereden wordt. Vind ik wel gemakkelijk zo.
Na het zien van de foto's genomen tijdens het rijden blijk ik ook regelmatig in het midden van het jaagpad te rijden, hoewel ik toch steeds het gevoel heb me aan de rechterkant te houden.


Ik weet niet wat met onderstaande bedoeld wordt, maar toen ik het zag dacht ik aan rij hart, niet hard. Zeker nadat ik een paar fietsers rare zaken heb zien doen en bijna het jaagpad afreden de dieperik in.

En toen werden het blote benen dagen.

Deze week is het weer helemaal gekanteld. Van zonnige koude noord-oostenwind met rijm en ijsvorming in de ochtend begin deze week, naar een heerlijke warme avond (11-14 graden) op vrijdagavond (middernacht).
Begin deze week ging ik nog met een lange broek en lange mouwen werken. Maar ik zat er wel naar uit te kijken wanneer de korte broek uit de kast en de mouwen van de jas mochten geritst worden. Donderdagmiddag was het dan zover. De mouwen gingen samen met de lange broek de tas in en er werd in korte broek en korte mouwen naar het werk gereden.

vrijdagmiddag, ik was niet de enige in zomerkleding

De terugweg (na 22 uur) werd wel nog in lange broek en dito mouwen gereden. Maar deze week werd ook afgezien van de normale 10 kilometer route naar het werk, en werd een oude route van 13 km uit de oude doos gehaald. Als je in de namiddag moet werken heb je niet veel mogelijkheden om van het mooie weer te genieten, dus moet je het doen met de kleine dingen. Dat werd dus ietsje langer fietsen en ook ff op het jaagpad liggen. Omdat de Grasshopper op maandagavond al naar de fietsendokter kon en ook werd voorgesteld de herstelling direct uit te voeren kon ik deze gebruiken om te gaan werken. Zo kon ik op donderdag en vrijdag lekker met de blote benen naar het werk fietsen.

De landbouw is ook ontwaakt.

was het jaagpad (fietssnelweg) akelig leeg,
was het razend druk op de autosnelweg (sterk vertraagde snelheid).

Elke avond werd ook een nog langere toch huiswaarts gemaakt. Lekker ff uitwaaien op het jaagpad. Dinsdag was het nog een kort tochtje en op woensdag was het een extra 4 km met de roeifiets. Maar vanaf donderdag werd het een tocht van 26 km werk ---> woon waarvan het grootste gedeelde op het jaagpad. Op vrijdag ben ik 's nachts nog ff gestopt bij 2 tieners die op een bankje op het jaagpad in het donker zaten te genieten. Ze hadden vrij enthousiast mijn "goeienavond" beantwoord en daarna ontstond een kort maar zeer aangenaam gesprek. Het zijn net die kleine dingen zoals een kort gesprekje die leven zo aangenaam maken.
Net zoals ik ook veel reageer naar kleine kinderen toe. De uitdrukking op hun gezicht of hun reactie spreekt soms boekdelen als ze naar de ligfiets staan te kijken, zwaaien of roepen en ze krijgen een reactie. En dat wordt meer dan eens zeer positief ervaren door de volwassenen die bij hen zijn.

Het zijn de kleine zaken die het leven zo aangenaam kunnen maken. Je moet er maar oog voor hebben in plaats overal over heen te walsen...

Gele trui

Paaszondag heb ik eindelijk voor de eerste keer sinds ergens in oktober een afstand van meer dan 55 km afgelegd in 1 dag. Sinds vorig najaar draaiden mijn benen ook niet meer zoals het hoort. Dit lijkt nu een beetje verleden tijd en zondag was de zon iets te uitbundig om thuis te blijven. Rond 11 uur in de voormiddag werd de Grasshopper opgetuigd voor een rit langs de Schelde (niets bijzonders dus). Naargelang het gevoel kon ik terugkeren wanneer ik wou, maar toch was ergens het doel gesteld om ergens tussen de 70 en 80 km te halen. Uiteindelijk werden het er 76 met een gemiddelde van 20,8 km/u. Van dat gemiddelde keek ik wel op, ik had het gevoel trager gereden te hebben. Behalve de eerste 15 km, tussen Gent en Wetteren, was het zeer rustig op de jaagpaden. Ik had bijna letterlijk het rijk alleen. Nadien las ik op internet dat iedereen (nouja iedereen) op de E40 file stond te maken richting kust. 3 langere pauzes heb ik genomen. Zo kon ik naast rustig drinken, benen rekken en iets eten ook genieten van de zon. Branden deed ze wel, nadien zag ik dat er een lijntje op de polsen was "gebrand" tussen de fietshandschoentjes en de mouwen van mijn jasje. Tijdens de laatste pauze werd er "kijk de gele trui" geroepen, ik hoorde ook nog iets als "een echte flandrien" maar wat ze daarmee bedoelen is me een raadsel want een ligfietser die op een bankje zit te genieten van de zon is geen flandrien vind ik. Door de koude noord-oosten wind was een winddicht jasje geen overbodige luxe en ik had mijn (behoorlijk opvallend) geel jasje aangetrokken.

de gele trui (mijn windstopper)

Een paar veranderingen tov een paar maanden geleden zijn dat het jaagpad in Sint-Amandsberg opnieuw open is. De werken van Fluxys (gastransport) zijn voorbij en het jaagpad is alweer geasfalteerd.

einde werken van Fluxys.

Ergens in Zele/Dendermonde hebben ze er niets beter opgevonden om alweer versperringen te plaatsen voor de fietsers. Sommige fietsers doen daar blijkbaar zeer gevaarlijk en ze vinden er dan niets beter op dan hekkens te plaatsen. Nu deze keer staan ze zover uit elkaar dat je als fietser zonder problemen door kan slalommen aan een gemiddelde snelheid.

fietswegen en hekkens-paaltjes-peststroken gaan hand in hand

Verder was het wel genieten, stond er een schrale (felle) noord-oostenwind, de zon was ook van de partij en voor de meeste zondagsrijders was het nog te koud om het jaagpad onveilig te maken.

Ook tijdens de laatste pauze zag ik dat de kettingbuizen aan het uitslijten zijn. De buis die de terugkerende ketting geleid boven het voorwiel blijkt daar net helemaal uitgesleten te zijn. De ketting is al begonnen aan het "doorsnijden" van de tiewrap. De Grasshopper mag dus naar de fietsendokter, een buis zou ik net zo goed zelf kunnen steken, maar ik krijg die kettingsloten zo moeilijk (lees: niet) open. 

Daardoor werd vandaag, voor de eerste keer dit jaar, de Toxy Flite opgetuigd voor een kort ritje van 30 km. De wind was weg, de zon ook, maar ook was bij mij de fut eruit. Ik voelde me al de hele voormiddag alles behalve fris en zo reed het ook. Het was ook te voorspellen, de eerste langere tocht hangt immers steeds in de kleren. Maar anderzijds weet ik dat zo een ritje wel goed kan doen voor lijf en leden en wellicht slaap ik er goed door. 

wind weg, zon weg, fut weg.