WOL-Tielt 14-04 de foto's.

Op zondag 14 april heb ik "eindelijk" nog eens een WOL toertocht meegelegen. De laatste dagen voor de tocht begon het echt te veel te kriebelen en daar moest wat aangedaan worden. Een tochtje van 45 km na het werk (snachts) op de donderdag voor het weekend leverde me geen problemen meer op (de knie) en ook de dagen erop waren bijna te mooi om waar te zijn. Uiteindelijk is de tocht ook heel goed meegevallen, nergens last van, behalve dan de soms echt wel felle tegenwind en uiteindelijk met 122 km terug thuis aangekomen. Het enige (wel verwachtte) probleem was dat ik op het eind wel heel erg leeg gereden bleek te zijn. De laatste 10 km waren een slakkengangetje waardig ;-). Maar dat is dan ook weer een kwestie van training, de laatste maanden (sinds begin dit jaar) heb ik uitzonderlijk weinig gefietst en na 5 januari al helemaal geen afstanden langer dan 50 km.
Hopelijk ben ik nu samen met het mooie weer "back on track" en kan ik heel binnenkort opnieuw regelmatig de lange afstanden (+100 km) afliggen.

En er zitten wel enkele ritten aan te komen.
Zo is er over 2 weekenden Het Ligfietstreffen waarbij voor mij 3 ritten insteken van zo een 100 km (heen, terug en de zaterdagrit).

Op de WOL tocht heb ik enkele foto's genomen. --> klik hier.

Ik had ook de sport camera's bij, maar de video laat nog ff op zich wachten. Geduld is een schoon deugd, zeg maar.

Sleutelen aan de Grasshopper.

Ik had het er al een tijdje geleden over, dat het voorwiel van de Grasshopper bleek los te zitten. Eerst dacht ik dat ik het niet hard genoeg aangespannen had na het vervangen van de band (van Marathon racer naar Marathon +). Maar er bleek/blijkt meer aan de hand te zijn. Een hele poos later bleek ik weer hetzelfde vervelende geluid te horen tijdens het fietsen. Een controle toonde aan dat het wiel opnieuw niet meer zo "rotsvast" bleek te zitten. En enkele weken later was het weer zo. Bij een bezoek aan de winkel kreeg ik te horen dat dit wel meer voorkwam, en dat slechte draad op het moertje de oorzaak kon zijn. Ik kreeg een ander moertje mee, maar enkele weken nadien begon de fiets alweer te "zingen". ff gestopt en jawel hoor, het wiel bleek weer losser te zitten.
Nu heb ik een andere collega op het werk (door een re-organisatie van de werkvloer) en dat is een oud-wielrenner en nu nog steeds fietshersteller-verkoper in bijberoep. Ik heb er met hem over gesproken en bood me aan om zelf een andere snelspanner mee te brengen. Geen nieuwe, maar wat blijkt bij deze, het moertje blijkt veel beter aan te sluiten. Het draait er wel soepel op maar er zit geen speling op, waardoor ik het gevoel heb dat het beter gaat houden.
Veel gevaar is er niet bij een loskomend wiel. Het wiel zit zo gevangen in de voorvork dat het er pas uit kan vallen als de snelspanner zo los zou zitten dat de moer eraf valt.

Een andere zaak was dat toen ik, deze winter, na ruim een maand niet meer gelegen te hebben op 2 wielen ik behoorlijk ontgoocheld was in de Grasshopper. Ik had er niet de sensatie bij die ik vroeger had als ik een paar weken niet gelegen had. Ik had meer het gevoel helemaal het overzicht kwijt te zijn op de fiets. Ik zag nauwelijks genoeg vlak voor en naast mij. Tussen paaltjes rijden (de doorgang is soms echt smal: < 80 cm tussenopening) of op een kruispunt proberen overzicht te krijgen lukte soms nauwelijks.
Na een paar dagen ben ik begonnen met sleutelen. Ik ben vrij groot (1.92m) en ik kan had de bodylink zitting (die uit 2 delen bestaat) heel ver uit elkaar gezet. Eigenlijk te ver. Daardoor boog de zitting door en bleek ik steeds te laag te liggen met mijn hoofd ook al stond de zitting in haar hoogste stand. En als je te weinig overzicht hebt is het heel moeilijk rijden, en dan wordt het gevaarlijk. Ik heb de bodylink nog maar eens uit elkaar gehaald en toen bleek ook dat de 4 bouten die de zitting bij elkaar houden ook los te zitten, waardoor die nog meer doorboog. De zitting weer in normale (uiterste) lengte bleek me veel meer overzicht te geven en een prettiger gevoel te geven. Daarnaast heb ik de pedalen (nog maar eens) een kleine cm vooruit geschoven. Ik had al een tip gekregen (bij de trike) dat mijn pedalen misschien ietsje meer naar voor mochten. En dat blijkt ook niet zo slecht te zijn. Standaard wordt aangegeven dat met gestrekt been de hiel de pedaal raakt. Bij mij is het nu zo dat, met gestrekt been, tussen de hiel en de pedaal toch een ruime opening zit. Maar het rijdt wel lekkerder...
En om het af te maken heb ik het stuur iets meer naar boven gericht. Dat stond op zijn laagste stand waardoor het zowat op mijn buik lag en het heup(buik)tasje hinderde me soms bij het nemen van bochten. Nu is dat van de baan, maar het blijkt ook beter te fietsen met de handen iets meer boven het lichaam. Ik heb een meer ontspannen gevoel in mijn armen.

Ik had wel al meer gehoord dat je lang moet sleutelen aan een ligfiets tot die perfect bij je past. Zou ik dat toch maar beter opvolgen?

Overdrijven in de overdrijvende trap.

Een week geleden kreeg ik een tip van een fietshersteller over de fietsverlichting van Lupine. Het ging hem vooral over de prijzen van deze (uitsluitend batterij) verlichting. Ik weet dat verlichting best duur kan zijn en dat je van een lampje van 5 euro ook maar 5 euro licht kan verwachten. Maar er zijn ook grenzen.

De goedkoopste lamp kost zo een 270 euro en voor de duurste betaal je zo een slordige 835 euro. De lichtopbrengst gaat van 900 lumen tot 2600 lumen. Dat kan natuurlijk tellen, maar als je weet dat veel mensen niet eens 500 euro over hebben voor een fiets... Ik weet ook wel dat die mensen dan ook weer genoeg hebben met een lampje dat hun zichtbaar maakt, omdat je nooit van de verlichte wereld afdwalen. Maar ik vraag me toch af of velen die het duister op gaan zoeken ook zo een dure verlichting kopen.

Ik vond dat, toen ik de trike uitrustte met een dynamo verlichting, ik al goed besteld was met een totaal bedrag van 230 euro, waarin niet alleen de verlichting maar ook de (spaak)dynamo vervat zat. Of dat de Ignite X batterij lamp van 260 euro me een arm kostte. Maar het kan dus nog "beter".

huuuh!!!...

HUUUHHH... Wat een rare fiets...

Dit was de eerste reactie van een kleine meid toen ik passeerde, toen die op haar mama stond te wachten op straat.

Een minuutje later passeert ze me (ik was thuis aangekomen) en dan herhaalt ze nog maar eens: wat een rare fiets, maar meteen gooit ze erachter: ik wil ook zo een.  

Kinderen en ligfietsen het is en blijft leuk. 

Blogspot problemen met de linklijsten!

Ik ben al een paar dagen aan het knoeien met de link lijsten (ik bedoel linkerzijde --> eigen links en links - rechts - midden).
Maar ik kan de link lijsten niet meer aanpassen.
Ik kan geen links meer bijvoegen of verwijderen.
Enkel de gehele lijst wegtoveren lukt nog.
Een nieuwe lijst aanmaken lukt nog wel, alleen krijg ik ze niet te zien op de blog en die dan aanpassen lukt ook al niet.

Zijn er hier nog die problemen hebben met hun blog (op blogspot)?
Op het internet vind ik er (voorlopig) nog niets over.

Update na 3 reacties:
Vandaag heb ik een nieuwe linklijst kunnen aan maken. 
Alleen kan ik die nadien (voorlopig toch, krijg telkens een "error") niet meer aanpassen, en lijkt het alsof ik de lijst moet weg gooien en een compleet nieuwe lijst aanmaken (pas opslaan nadat alle links zijn ingevoegd).
De oude lange lijst is verdwenen (er zaten fouten in), en vervangen door een pagina met de links in. 
Dat is iets minder handig maar ik kan ze wel meer aanpassen naar eigen goesting.
Nu heb ik nog 2 korte (direct bereikbare) lijstjes, naar persoonlijke links zoals de laatst aangemaakte video's en mijn kilometer en regen en woon-werk verkeer.

Ik heb zo het gevoel dat er wat problemen zijn met blogspot. Hopelijk kunnen ze er wat aan doen.

Ik zag deze morgen uitzonderlijk transport ... met toeters en bellen...

...en het bleek mijn collega op de fiets te zijn.

Bovenstaande (inclusief titel van de topic) kreeg ik deze morgen te horen van een vrij nieuwe collega die me met de ligfiets op het werk had zien aankomen.

Ik schreef het al eerder dat de negatieve reacties over ligfietsen (bij mijn aankoop) als sneeuw voor een Saharazon verdwenen toen ik al liggend naar het werk fietste. En ik kreeg al meerdere positieve reacties over het zichtbaar zijn, niet zozeer dat ze me toch wel zagen, maar dat mijn verlichting uitblinkt in haar doeltreffendheid.

Naast de naafdynamoverlichting gebruik ik ook Axa sport verlichting in knipperstand die ik hoger plaats (op de helm naar voor en op een korte vlaggemast naar achter). Deze knipperlichtjes zijn usb oplaadbaar en hebben ook een lens waardoor het licht nog eens versterkt wordt.
Wat deze lichtjes kunnen kan gezien worden op An eye on the road. 10 op seconde 32 en seconde 51. Daar staat het witte knipperlichtje ook op de (korte) vlaggestok (op de trike).

Een  (waarschuwings)lamp die wat hoger staat vind ik wel belangrijk (ook bij "gewone" fietsen). Zeker als ik aan het werk kom, daar heb ik een afgescheiden fietspad met een haagje tussen de autoweg en het fietspad. En zorgen dat je achter het haagje zichtbaar bent kan belangrijk zijn, zeker daar ik een oprit van de autoparking moet passeren.

Ja alles, alles kan een mens gelukkig maken...

Rene Froger zong het ooit in een lang vervlogen tijd (samen met het Goede Doel).
Maar nu heeft hij gelijk gekregen.
Want deze ochtend: 4,45 uur, het regent, het is koud (3-4 graden), mijn handschoenen zijn zoek (zijn ondertussen terecht) en moet het dus doen met de fietshandschoentjes, en opweg naar mijn werk. Allemaal zaken die ervoor zorgen dat je humeur in de afgrond te pletter stort. Tel daarbij dat mijn vingers direct na de start het echt koud kregen en na enkele kilometers zelfs pijn begonnen te doen en je weet waar je het humeur normaal terug vind.

En toch, ik genoot van de fietstocht, een lekkere cadans van 100 rpm en zo een 22-25 km/u. Toen ik aan de Dendermondsesteenweg kwam springt het licht op rood, vind ik niet erg, dan kan ik ff op adem komen. Maar toen ik bij groen begon over te steken voelde ik plots dat mijn handen aan het gloeien waren. In die luttele seconden dat ik moest wachten aan het kruispunt had het warme bloed zijn weg gevonden naar mijn vingers. Ik heb het niet gezien, maar ik had het gevoel dat ze rood gloeiend stonden, als een gloeiend stuk metaal.
Toen kon mijn rit helemaal niet meer stuk. 
Ik heb nog nooit met zoveel plezier naar mijn werk gefietst.
Is er nu echt iets verkeerd aan mij?