Rene Froger zong het ooit in een lang vervlogen tijd (samen met het Goede Doel).
Maar nu heeft hij gelijk gekregen.
Want deze ochtend: 4,45 uur, het regent, het is koud (3-4 graden), mijn handschoenen zijn zoek (zijn ondertussen terecht) en moet het dus doen met de fietshandschoentjes, en opweg naar mijn werk. Allemaal zaken die ervoor zorgen dat je humeur in de afgrond te pletter stort. Tel daarbij dat mijn vingers direct na de start het echt koud kregen en na enkele kilometers zelfs pijn begonnen te doen en je weet waar je het humeur normaal terug vind.
En toch, ik genoot van de fietstocht, een lekkere cadans van 100 rpm en zo een 22-25 km/u. Toen ik aan de Dendermondsesteenweg kwam springt het licht op rood, vind ik niet erg, dan kan ik ff op adem komen. Maar toen ik bij groen begon over te steken voelde ik plots dat mijn handen aan het gloeien waren. In die luttele seconden dat ik moest wachten aan het kruispunt had het warme bloed zijn weg gevonden naar mijn vingers. Ik heb het niet gezien, maar ik had het gevoel dat ze rood gloeiend stonden, als een gloeiend stuk metaal.
Toen kon mijn rit helemaal niet meer stuk.
Ik heb nog nooit met zoveel plezier naar mijn werk gefietst.
Is er nu echt iets verkeerd aan mij?
Nee hoor gewoon lekker genieten, de morgenstond is het mooiste moment van de dag.
BeantwoordenVerwijderenIk heb echter totaal geen last van koude handen of voeten in de Quest. Rij zonder handschoenen of overschoenen.
Ik denk dat ook een deel van mijn goed gevoel ook kwam omdat ik goed geslapen had. Iets wat niet altijd het geval is vanwege een rug die wel eens moeilijk doet.
Verwijderennee hoor, ik kan er ook zo van genieten. Zelfs met regen, zelfs met sneeuw, zelfs met -11°C.
BeantwoordenVerwijderen