Eindelijk de kaap van de 100 km.

Normaal haal ik ergens in januari al de eerste tocht van 100 km. Dit jaar was het ff anders en ik kwam niet echt verder dan maximum 55 km per rit. Maar in aanloop van het treffen het eerste weekend van mei waarin op zaterdag een tocht van 110 km gepland staat moeten mijn benen er aan herinnerd worden hoe ze lange afstanden aanpakken. Op pasen maakte ik een eerste tocht van 76 km. Vandaag stond alweer een rit op het jaagpad op het programma. Het voordeel is dat ik dan kan keren wanneer ik wil.

Ergens had ik het idee om ergens tussen de 80 en 85 km te eindigen, maar het zijn er 103 geworden. Zoals steeds zijn de eerste 15 km zeer lastig. Het voelt meer als harken dan echt fietsen, pas daarna kom ik opdreef. Rond die afstand neem ik ook de eerste korte pauze, benen ff rekken en na een paar minuten rij ik plots veel beter. Daarna viel het reuze mee, vooral omdat ik ook vooral meewind heb. Het was warmer dan vorig weekend, maar niet zo warm als donderdag-vrijdag en er was behoorlijk wat wind.

Tijd om te keren.

Het keerpunt.

Toen ik na 50 km keerde bleek de wind niet mee te draaien. Hoofdzakelijk tegen de wind opboksen (op de Toxy lig ik nu niet bepaald horizontaal) blijkt nog steeds zeer slopend te zijn. Meer dan eens zakte de snelheid tot op 15 km/u. Opzich niet erg, ik heb tijd en het ging niet om de snelheid maar wel om de afstand.
Of er nog tijd is om nog eens een lange tocht te maken voor het treffen is maar de vraag, volgend weekend zijn er al plannen en het laatste weekend van april zou ik graag een rustweekend inlassen.

Zalig fietsen op die manier.

Wat me alweer opviel is dat er op het jaagpad tussen Gent en Wetteren veel beweging is: joggers, wandelaars, wielertoeristen, trage fietsers. Maar eens je Wetteren en zeker Schellebelle voorbij bent wordt het heel erg rustig, de enige die je tegenkomt zijn de groepjes wielertoeristen en de fietsers in meer gewone kleding die blijkbaar verder willen dan eventjes rond het blokje fietsen. Het voelt ook aan dat het verschillende mensen zijn. Veel van deze die tussen Gent en Wetteren bewegen hebben het gevoel dat er geen regels bestaan op het jaagpad en in hun eentje, met 2 of 3 kunnen ze het gehele jaagpad blokkeren en moet je vragen (bellen) of je mag passeren. Eens je buiten Schellebelle komt blijkt iedereen wel te weten dat er ook op het jaagpad best rechts gereden wordt. Vind ik wel gemakkelijk zo.
Na het zien van de foto's genomen tijdens het rijden blijk ik ook regelmatig in het midden van het jaagpad te rijden, hoewel ik toch steeds het gevoel heb me aan de rechterkant te houden.


Ik weet niet wat met onderstaande bedoeld wordt, maar toen ik het zag dacht ik aan rij hart, niet hard. Zeker nadat ik een paar fietsers rare zaken heb zien doen en bijna het jaagpad afreden de dieperik in.