vrijdag 4 juli 2014

Zoektocht naar de meest ideale fiets. deel 2

In vorig bericht over de zoektocht naar de meest ideale fiets bleek weer eens dat niet alles wordt gelezen zoals bedoeld door de schrijver (in dit geval was ik de schrijver). De ideale fiets bestaat niet, zal ook nooit bestaan. Maar met de zoektocht naar de meest ideale fiets bedoelde ik dat die meest ideale fiets voor iedereen er weer anders uitziet. Sommigen blijken zeer snel tevreden te zijn, als het rijdt is het goed (dat was vroeger bij mij ook zo). Anderen zijn dan weer minder snel tevreden of hebben een zeer specifiek doel voor ogen (snel kunnen forensen bvb).
In vorig bericht ging het over iemand die zocht naar een fiets om te forensen, met toch een behoorlijke woon-werk afstand, maar waarbij snelheid niet zo van belang is, comfort daarentegen bleek wel belangrijk.
Met dit wil ik maar aangeven, dat iedereen een ander idee of doel voor ogen heeft met de fiets. En tegenwoordig vind je bijna voor elk doel wel wat wils.
Maar eigenlijk wil ik nu wat kenbaar maken over mijn zoektocht. En ik moet iedereen (en vooral mezelf) teleurstellen, deze bestaat niet.
In 2010 ben ik opnieuw beginnen fietsen, het eerste idee was korte ritjes en hooguit 3 000 km te fietsen op een jaar, de conditie een beetje opkrikken en iets minder afhankelijk zijn van het openbaar vervoer. Een Brompton voldeed daaraan meer dan voldoende. Maar daarna gebeurde wat ik niet verwacht had, mijn lichaam wilde meer dan dat, veel meer dan dat. Is het de midlife crisis, de zotte jaren, of gewoon een lichaam dat aanvoelt dat beweging heel heilzaam is of gewoon een combinatie? En toen is onbewust een verzameling begonnen. De Grasshopper voor in goed en minder goed weer, de Sprint 26 voor lange afstanden en slecht weer en daarna kwam de Flite als mooi weer fiets. Maar vorig najaar gebeurden 2 zaken. Ten eerste zakte in oktober plots dramatisch van rustig 25 km/u en meer naar maximum 22 km/u tijdens het forensen. En om een kruissnelheid van 22km/u te halen moest ik dan nog zowat de ziel uit mijn lijf trappen. Dit was niet de eerste keer, de 2 vorige jaren had ik ook al ervaren dat mijn snelheid in de winter niet is wat het zou kunnen zijn. En aan zo een 18 km/u naar het werk rijden is niet zo prettig als je anders gewend bent, zeker als ik het gevoel krijg dat het nog knap lastig is ook, terwijl ik in de zomer al lachend 25 km/u rij. Voor mij moet het niet supersnel gaan, 23-25 km/u vind ik een heel prettige snelheid, maar als ik nauwelijks nog aan 20 km/u kom dan is de lol er snel af. Toen ik eind november onzacht met een hond in aanraking kwam was ik ergens wel blij dat ik niet zo heel snel reed, anders was het nog slechter afgelopen (heb nu al 3 maand thuis "mogen" herstellen). Maar in die periode dat ik thuis zat heb ik, tussen de films, eten en surfen op het internet kunnen nadenken over alles en nog wat. En toen ging het vooral over het fietsen en de toekomst. Ten eerste kon het zo niet verder, elke keer de fietsen met de lift op en neer sleuren, ook al omdat de lift soms wel eens dienst weigert en ik dan een probleem heb (ondertussen huur ik reeds een garagebox als stalling voor de ligfietsen). Maar ook, wat doe ik met de snelheidsterugval in de winter? Er zijn mogelijkheden zat. Ondersteuning inbouwen in de Grasshopper? Maar met 2 wielen durf ik in extreme omstandigheden niet fietsen. De trike ondersteunen? Tja, dan blijf ik blootgesteld worden aan regen, wind, ... een streamer kan helpen, maar het blijft een halve maatregel. Daarbij komt ook nog het probleem dat ik bij de trike de scharnieren van de stuurinrichting al heb moeten laten vernieuwen en dat het rechterwiel al nieuwe lagers heeft gekregen (na 2 jaar en amper 10 000 km). Toen Brecht (Fietser.be) de fiets na de winter zag vroeg hij me wat ik er mee uitstak (tja, het is mijn slecht weer fiets).
Daarna begon ik na te denken over een velomobiel. Ik ben nu ook 2 jaar en 10 000 km verder ben met de trike en ben het al gewoon om het verkeer van onderuit te bekijken (in het begin moest ik nogal wennen als een SUV vrij dichtbij passeert). En het idee van claustrofobie begon ook te vervagen. De zoektocht op het internet (en mijn eigen idee en wat ik reeds gezien heb) leerde me dat er 2 mogelijkheden waren, een Sunrider of een Orca. De eerste vind ik veruit de mooiste, de tweede heeft een betere afwerking (toch voor mijn doel) en het zijn velomobielen met een grote instap (wat ik belangrijk wind). Toen ik eens in een velomobiel zat schrok ik (positief) van het ruime zicht en overzicht dat ik had rondom mij. Misschien is het omdat ik vrij groot ben en mijn hoofd een stuk hoger komt maar ik was gelijk verkocht, het was helemaal niet zo eng (meer) als ik eerst steeds dacht.
Vorig weekend kreeg ik de kans om mee te rijden naar Cycle Vision. Dat was de kans om eens met de Orca te rijden (ik had ook gehoopt de Sunrider te kunnen testen) en, wat voor mij ook heel belangrijk was, met de heren van Flevobike eens te praten. In Gent rijden al 2 Orca's, en ze zijn me bekend (de eigenaars ook), ik wist dus al het een en ander over de Orca. De Orca op Cycle Vision had ook ondersteuning en die heb ik helemaal uitgetest, zonder ondersteuning, weinig en ff full power rondjes rijden. Ook was ik weer verbaasd over het zicht dat ik rondom de fiets heb. Alleen toen ik in de regen met het dakje op wou rijden bleek in eerste instantie het dakje op mijn hoofd te rusten en daarna drukte de "deur" tegen mijn schouders. Maar dat zijn zaken die verholpen kunnen worden, heel goed afgesteld op mijn lichaam was de Orca ook niet, wat normaal is op een testparcour. Ik was al blij dat bleek dat zelfs bij mij de trappers de eerste keer nog te ver stonden.
Uiteindelijk heel onverwachts kreeg ik op Cycle Vision (de euro viel pas de volgende ochtend) de hint waarom ik voor de Orca moet gaan. Namelijk Brecht van Fietser.be (die binnenkort ook de Orca gaat verdelen) vertelde me dat Greenmachine een veel betere slecht weer fiets is dan mijn Sprint 26, omdat alles is afgeschermd. Het probleem met de Greemachine is, voor mij dan, dat het maar 2 wielen heeft. Maar pas maandagochtend drongen de woorden echt tot me door: bij de Orca is ook alles afgeschermd...
Voor mij is er dus geen meest ideale fiets. Maar ga ik voor een collectie van fietsen die me de keuze laten maken naargelang de omstandigheden.


de Orca's van Paul en Jan.

Aan de financiën moet nog gewerkt worden, maar wellicht krijgen de 2 Orca's in Gent binnen afzienbare tijd een "broertje, zusje of neefje" bij. En als de Orca ook echt verdeeld wordt door fietser.be heb ik een servicepunt op 5 minuten fietsen.

7 opmerkingen:

  1. Jammer dat ik je gemist heb op CV. Ik had graag kennis gemaakt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Eh Jan, "zoals (is) bedoelD" door de schrijver...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. met groene zou ik zeker niet moeten thuis komen zus kan geen groen zien hehe ,veel plezier verder met de zoek tocht naar de meeste beste passende fiets bij u

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo Ronny,

    Voor jouw doeleinden zou een e-Orca de ideale fiets inderdaad wel eens heel dicht kunnen benaderen!
    Een prima keuze, waar je volgens mij geen spijt van gaat hebben. Of enkel spijt dat je die fiets niet eerder kocht! :-))

    Groeten, Adri.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat kan ik zeker beamen! Uiteraard geheel onbevooroordeeld...

      Verwijderen
  5. Binnenkort zal nog wel meevallen met krap acht maanden levertijd ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bij mijn weten heb ik maar een keer het woord "binnenkort" gebruikt en dat ging over het feit dat Fietser.be ook de Orca zou gaan verdelen. Ik heb het woord niet gebruikt bij het zelf in gebruik nemen van een Orca. Trouwens, voorlopig kan ik nog geen bestelling plaatsen en dit om financiële redenen. En dat er een wachttijd van "ettelijke" maanden is dat is zelfs ondergetekende bekend ;-)

    BeantwoordenVerwijderen