krr krr krr krr.

Vorige week reed ik zoals gewoonlijk rond 5 uur naar het werk. Als ik, alweer, door de paaltjes ben hoor ik een gekraak achtermij. Ik begin te luisteren en kijken of er iets scheelt aan het achterwiel of mijn tas eventueel is blijven haken tot ik een stem achter me hoor: "het is hier wel smal he". Daarna legt de fietser ook uit dat het gekraak komt van de trapas van zijn fiets. Oef, ik was al gerust gesteld. We rijden nog een eind samen verder, blijkt ook dat hij naar het werk rijdt. Dan kom ik nog te weten dat zijn fiets 70 jaar oud is en dat hijzelf al 39 jaar de 15 km ver naar het werk fietst.
Om 5 uur is het nog vrij donker om een fiets naast je goed te bekijken. Maar een paar dingen vielen me op, het leek sterk op een vintage fiets, maar helemaal niet aftands, en behalve de trapas was de fiets ook zeer stil.
Een mooie reactie van hem was: "mijn fiets trapt misschien wat zwaarder, maar da's goed voor de conditie". En de conditie was er wel, want ik mocht behoorlijk trappen om hem bij te houden.
Waar ik nadien stil bij stond was, hoeveel toestellen/machines houden het zolang uit, zonder veilig in een museum te staan? Hoeveel machines zijn na 70 jaar nog in gebruik en staan niet eens verkeerd in het dagelijkse leven? Een fiets kan het blijkbaar wel.
Het was ook de tweede keer in 4 jaar dat zo vroeg in de ochtend een andere forenser even naast mij komt rijden voor een korte babbel, meestal ben ik (zoals de meeste andere) een "eenzame" fietser.

De beruchte paaltjes in de Achtenkouterstraat (Sint-Amandsberg) waar ik dagelijks doormoet. De foto is van een later tijdstip. Met de trike daar doorgaan is telkens wel uitkijken of ik met een voorwiel (of streamer) niet blijf hangen.