vrijdag 1 augustus 2014

Een week rust zal je goed doen.

Gisteren ben ik naar de huisarts geweest. Dit omdat ik maandagavond thuis ben gekomen met een pijnlijke achillespees boven de linkerenkel. Dit jaar heb wel al meer, kleinere, blessures gehad. Telkens aan de onderbenen en rond de knieën. Telkens is het wel weer ergens anders dat het zich manifesteert. Meestal niet erg en heb ik bij de volgende rit (soms 2 dagen later) al helemaal geen last meer. Deze keer maakte ik me echt zorgen, de achillespees is belangrijk en daar een letsel aan oplopen kan lang aanslepen. Uiteindelijk blijkt het niet zo heel erg te zijn, maar een week rust nemen werd me sterk (lees nogal dwingend) aangeraden, samen met een ontstekingsremmer en daarna rustig opbouwen zou het goed moeten komen.

Maar er is wel een constante die telkens weer opduikt. Niet wat de letsels betreft, maar de kilometerstand waarbij pijnlijke irritaties opduiken. En dat is 120 km. Dit jaar heb ik het reeds 4 keer meegemaakt, telkens rond 120 km (geen 10 onder of boven) manifesteert zich het probleem. Kom ik zonder probleem aan de 130 km dan kan ik doorfietsen tot ik van uitputting in de gracht beland. En onder de 120 km voel ik nooit wat. Dat het niet telkens prijs is staat ook vast want er staan al behoorlijk wat ritten in het archief van 2014 die de 120 km grens ruim overschreden met als maximum 230 km op een dag. Het is dus zeker niet zo dat ik altijd "prijs" heb als ik de 120 km wil overschrijden, maar het stemt tot nadenken.
De apotheker vroeg gisteren opnieuw al lachend "wat heb je nu weer uitgestoken". Ze is bekend met mijn fietsactiviteiten en ze heeft al meer dan eens laten doorschemeren of ik me wel bewust ben van de afstanden ik afleg. Ook vorig weekend in de B&B in Genk keken ze bedenkelijk/verwonderd bij de afstand die ik had afgelegd (Gent --> Genk: 182 km).
Misschien kan ik dat nu ook eens doen en een en ander anders gaan bekijken.
De mogelijkheden zijn er:
- de grotere afstanden in 2 keer afleggen, bvb naar Genk rijden in 2 dagen met een overnachting halverwege.
- eens de trein nemen samen met de fiets. Hoewel ik onbewust wel het idee hanteer moet toch niet alles zelf getrapt worden.

De toekomst zal het wel uitwijzen, in elk geval wil ik er voor zorgen dat ik kan blijven fietsen, maar eerst neem ik een weekje rust.

3 opmerkingen:

  1. Als je nu eens, na dat weekje rust, 110 km als grens neemt? Het lijkt me wel duidelijk dat je met grotere afstanden je lichaam overbelast en dat laat het ook weten. Daar moet je rekening mee houden.
    Daarna kun je weer langzaam opbouwen en voelen wat het doet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een zinnige opmerking van Jan Goddemaer, en dat is niet verwonderlijk voor iemand met zoveel ervaring.
    Het lijkt mij dat je door gerichte training die fatale grens van 120 km kunt oprekken, zodat je de meest voorkomende bestemmingen zonder zorgen kunt fietsen. Zo'n gerichte training kost natuurlijk tijd, en je moet er achter komen hoe dat precies gaat. In ieder geval gaat dat niet vanzelf :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is zo dat ik besloten heb het wat rustiger aan te doen. Vanaf donderdag ga ik opnieuw fietsen, maar kortere ritjes. Ik had zo het idee om het te houden bij 50-80 km. Iets wat voor ons vrij kort is, maar voor de grote groep mensen al ontzaglijk ver weg is. Trouwens, de meest voorkomende afstanden liggen hier zeker binnen de 100 km grens. En als ik al verder moet dan pakweg 120 km oftewel opsplitsen in 2 dagen of de fiets op de trein nemen. Als ik zover ga met de fiets is het "maar" om te fietsen en niet voor andere zaken. Tenzij ik de Brompton meeneem, en dat is dan weer heel uitzonderlijk nodig. Zo heb ik er al aan gedacht dat als ik nog naar Limburg ga fietsen ik het ofwel in 2 dagen doe of de fiets op de trein zet.

      Verwijderen