Vrijheid: zoveel mensen, zoveel betekenissen.
Voor de een is vrijheid zijn auto, voor een ander is het kunnen zeggen wat hij wil (nog steeds niet overal even evident).
De laatste tijd ervaar ik wat vrijheid ook kan betekenen, iets wat ik in de zomer van 2000 voor de eerste keer heb "mogen" ervaren. En dat is vrijheid in mogelijkheden van verplaatsing. Velen roepen wel "mijn auto, mijn vrijheid". Wij weten wel beter, dat is gewoon lulkoek. Maar als je dan een ongeluk hebt, zoals ik op 22 november, dan verandert plots alles. De eerste week was ik zo immobiel dat ik nauwelijks bij de dokter raakte (500 meter ver). Ik liep krom, ik zat krom en ik lag krom van de pijn. Na een week ging dat al vrij goed, de benen deden het weer, maar dat wil niet zeggen dat je alle bewegingsvrijheid terug hebt. Fietsen was toen uit den boze. Ik ging niet met een hand waarmee ik nauwelijks een stuur kan vasthouden de weg op. Nog eens vallen met dat hand... nee laat maar. Stel dat ik een auto ter beschikking had? Was het dan verantwoord de auto te nemen? Velen zouden het wellicht doen, maar of het verantwoord is, sturen kan je dan wel linkshandig doen, maar dat schakelen? Ik kon nog steeds weinig vast nemen met de rechterhand. En dan komt een ander soort vrijheid in beeld. Iets waar veel mensen van huiveren, wellicht omdat ze gewoon niet (goed) weten hoe het werkt, en dat is het openbaar vervoer. De tweede week deed ik steeds nog steeds nauwelijks meer dan: slaapkamer --> badkamer --> keuken --> sofa (niet steeds in zelfde volgorde) maar als ik ergens heen moest, iets verder dan wandelafstand, dan was de bus (en bestuurder) een welgekomen vriend.
Hoe zou je het doen als verstokte automobilist? Toch proberen de auto nemen (met alle risico's van dien), je gedragen als een hulpeloze en een bestuurder zoeken die je overal heen brengt, want "ik weet niet hoe het openbaar transport werkt" (ook ik heb het moeten leren).
In 2000 bezorgde een val me een maand gips en nog eens 1,5 maand revalidatie van de linkerpols. Toen was het erger dan nu, want ik was 2,5 maand compleet fiets-immobiel. Op de bukfiets kon ik niet fietsen, want de pols kon het, zelfs 2,5 maand na de val, amper aan. Ook toen was ook het openbaar vervoer een welgekomen vriend. Minder dichtbij was alles per bus en wat verder af ging alles per trein. Dat was voor mij vrijheid, het niet afhankelijk zijn van 1 type van transport (mijn auto was toen al 3 jaar weg, maar sowieso zou ik de eerste maand vanwege het gips niet hebben kunnen autorijden).
Nu ken ik andere verhalen waarbij de "mijn auto, mijn vrijheid" ook zeer relatief is. Iemand waarvan de auto in de garage stond voor herstel die vrienden optrommelde om hem overal naartoe te transporteren. Een ander waarvan het rijbewijs een tijdje "zoek" was, confisceerde een auto met chauffeur. Toen ik de bus opperde, wat als tijdelijk alternatief perfect mogelijk was, zag ik meer dan lichte paniek in de ogen. Alsof het een gevaarlijk dier is waar je ver van moet blijven. Nee het is net als autorijden of fietsen, je moet het leren gebruiken en leren begrijpen hoe het in elkaar steekt.
Voor mij zijn mijn fietsen mijn vrijheid.
Maar in nood is het openbaar vervoer een echte vriend.
En als je 7 km van de dichtstbijzijnde bushalte en 11 km van het meest nabije station woont, is een elektrische auto ook 'bevrijdend.
BeantwoordenVerwijderenZeker een automatische auto waar je echt veilig met één hand kunt rijden.
Groeten,
Wim
Het is soms ook makkelijk praten voor iemand die aan de rand van een grote plaats als Gent woont, waar om het kwartier een bus of iets dergelijks voorbij komt. Als je zoals wij in een klein dorpje in de "wildernes" van Noorwegen woont heb je 5 bussen/dag, dan moet je echt wel je uitstapjes gaan plannen als je op dezelfde dag terug thuis wilt zijn. Eigen keuze, dat weet ik ook wel, maar het gaat om het principe. Nou is de bushalte maar 1 km, net als de veerboot, een treinstation is ruim 50 km en daar moet je dan eerst weer een bus voor nemen. Maar het is mogelijk, ik heb het gedaan, met openbaar vervoer naar Nederland, met goed plannen en geen vertragingen was ik 12 uur na vertrek in Kinsarvik bij mijn ouders in Zuidzande.
BeantwoordenVerwijderenWel op een doordeweekse dag, in het weekend red je dat niet!
Groeten, Adri.
Natuurlijk spreek uit eigen ervaring. Op het platteland (zoals waar ik vroeger woonde) is de situatie helemaal anders. Ik spreek me ook niet uit over de keuze platteland of stad als woonplaats.
BeantwoordenVerwijderenIk spreek me wel uit over ervaringen in mijn omgeving die zelfs in de stad wonend compleet hulpeloos worden als hun vertrouwd persoonlijk transportvoertuig even ongeschikt wordt (om welke reden dan ook).