2 jaar liggen...

Ergens in de tweede helft van augustus 2011 ben ik begonnen met liggen.
Na veel vallen en opstaan, zoveel ben ik nu ook niet gevallen, voel ik me na 2 jaar eindelijk thuis op een ligfiets met 2 wielen. Het is een leerproces als een ander en dat had ik uit het oog verloren (soms werd ik moedeloos omdat ik me zo onwennig voelde liggend op 2 wielen). Maar de tochten van de laatste weken hebben het goede gevoel, dat ik sinds de voorbije lente heb, bevestigd. De ultieme test daarvoor was een rit naar Waarschoot, waarbij ik de grote wegen links had laten liggen en plots genoodzaakt was me door een toch wel zeer smal weggetje te wagen. En met succes, 900 m lang, met 1 voet uitgeklikt, maar die niet op de grond moeten plaatsen. Een jaar eerder zou ik gepast hebben. Toen ik een eindje het pad was ingeslagen heb ik de camera aangezet.

Begon ik 2 jaar geleden met 1 ligfiets, dan staan er nu 3 te "blinken". Met elk hun doel in het gebruik. Ik ben nu zo een 19.300 km ver in de ligfietsenwereld en ben blij dat ik naar ligfietsen overgestapt ben. Had ik het vroeger moeten doen? Nee niet echt, de jaren ervoor fietste ik niet. Ook al ben ik in 2000 de ligfiets gaan proberen, een ongeluk (niets met het verkeer te maken) en een pc die de aandacht trok (dat zelfde jaar) heeft me van de (elke) fiets gehaald. Ik maar denk steeds dat ik net op tijd "de ligfiets" in huis heb gehaald.

Foto van Bicky, 08-'13

Soms eens vals spelen, foto van Bicky, 08-'13

Wat me wel verwondert is dat ik van buitenstaanders, insiders weten wel beter, wel eens reacties krijg dat ik behoorlijk hard ga. Maar dat is misschien omdat ze met het idee zitten dat ligfietsen altijd hard gaan en dus zal ik ook wel snel fietsen.
Negatieve reacties krijg ik niet meer. Ik was wel al dood en begraven nog voor ik een ligfiets had, maar eens ze me er mee zagen rijden vonden ze het blijkbaar wel meevallen.

Me liggend verplaatsen... ik ga ermee door.