zondag 22 juli 2012

Autobestuurders en paarden...

Hoe valt me steeds weer op hoe eenvoudig het is om een autobestuurder op zijn paard te krijgen.
Voorbije week weer een autobestuurder die op het fietspad parkeert, terwijl er plaats genoeg op de (lege) straat was. Terwijl ik eraan kom stapt hij uit. Ik spreek hem aan, maar die loopt me straal voorbij met een hele stoere "ik negeer hem" houding. Ik blijf praten, oa de woorden: "oei wat ben je stoer" omdat hij me negerend voorbij ging, tegen "iemand" die me al voorbij is, terwijl ik de auto met de trike via de straat passeer. Uiteindelijk blijkt hij me toch gezien en gehoord te hebben want hij roept terug dat ik tegen een ander moet gaan zagen. Gelukkig reed ik met de trike en kon ik niet omvallen, want al lachend reageerde ik met "oh sukkelaar". Deze woorden waren voor de klank die in zijn stem lag. Echt gelukkig klonk hij niet, eerder zwaar gefrustreerd. 

Ik heb zo het idee dat ze net waren vertrokken (auto, bestuurder, vrouw en kind) en dat de vrouw wat was vergeten maar dat de man het vlug mocht gaan ophalen. 

Ik blijf me erover verwonderen waarom zoveel mensen toch blijven opteren voor de auto, als je ziet en voelt hoeveel frustratie ermee gepaard gaat. Of is het echt zo dat een autobestuurder niet denkt, maar laat denken?  

 

1 opmerking:

  1. Het is denk ik wel zo dat je invalshoek van naar een situatie kijken is beinvloed door je keuze altijd te fietsen.

    Ik ben ook wel een beetje veranderd door bewustwording aan den lijve dat het wel soms wel heel lastig is om een voertuig heen te moeten die daar niet hoort, maar ik weet ook uit eigen ervaring dat beroepsvervoer soms weinig keus heeft.

    Degenen die mij bij nadering het meest boos maakten : 2 busjes in de volle breedte rijdend op een vrijliggend fietspad bleek de politie te zijn, die heel netjes ruimte maakten toen ik bij ze was. Die waren op jacht naar opgevoerde brommers....

    BeantwoordenVerwijderen