Net toen het leek of mijn benen hersteld waren van het zware weekend in Oktober krijg ik plots weer spierpijn, na een rustige rit van 25 km. En dan rij ik ook voor de eerste keer (en in hele rij) lek.
Mijn benen lijken daarna heel moeilijk te herstellen en later zal blijken dat het nu al verkeerd is aan het lopen.
Vanaf 1100 km met de eigen ligfiets begin ik regelmatig lek te rijden, telkens met het achterwiel. Na 5 of 6 keer ben ik het zo beu dat ik achteraan een andere band steek, de Schwalbe Marathon racer wordt een Schwalbe Marathon plus, de band waarvan wordt beweerd dat je NIET kan lek rijden. Tot nu toe heb ik niet meer lek gereden.
Maar er gebeurd nog iets. Ik fiets nog eens een tour mee met De Gentseliggers. En de wegen liggen er hier en daar behoorlijk vettig bij (door bladeren en aarde van de oogst op de landbouwwegen). Een andere ligger gaat enkele keren onderuit en ik vraag me af wanneer het mijn beurt is om te slippen en onderuit te gaan. Daar tegenover staat dat de trikers in de groep (trike= driewielige ligfiets) daar helemaal geen last van hebben.
Ik ben daar zo van onder de indruk dat ik de eerste dagen aan niets anders kan denken.
Het gaat zover dat ik een andere ligger die een (tweedehandse) trike te koop heeft vraag of ik er eens mee mag rijden. Als het zover is ben ik na 100 m reeds verkocht.
 |
| tijdens de gentseliggers fietstocht was ik nog maar eens lek gereden |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten