De conditie zit snor.

Het is een beetje verrassend, maar na een winter van zeer veel rust en weinig fietsen ben ik zeer snel terug op een behoorlijk nivo gekomen. Meer nog, ik sta nu al verder dan waar ik vorig jaar ben geëindigd. 

Eind vorig jaar dacht ik nog dat ik zou moeten leren leven met de (toch wel behoorlijke) conditie die ik toen had. Maar er zat/zit blijkbaar nog rek op. En dat heb ik zondag gemerkt. Samen met Jan heb ik gisteren de Gentse liggers toertocht van volgende week: De Zwalmroute "testgereden". Vanuit Gent vertrekkend betekent dat al snel een tocht van 110 km. Met daar de kuitenbuiter "De Molenberg" in. De kasseien van De Molenberg hebben we wel aan ons laten passeren, maar de parallelle weg "Konkelstraat" die een betonverharding heeft is ook geen doetje. De Molenberg/Konkelstraat is de eerste echte helling in de tweede helft van de tocht, maar alles wat daarna komt voelt toch wel behoorlijk zwaar aan en hoe verder hoe trager zelfs de behoorlijk lichte hellingen werden genomen.

verzicht in Zwalm

Uiteindelijk ben ik niet uitgeput thuisgekomen en bezat ik aan het eind, enkel voor vlak terrein en niet teveel wind, nog genoeg energie om behoorlijk vooruit te komen. Ook vandaag voelt alles nog lekker aan. Nergens een probleem, de benen voelen amper een beetje stroef aan en ik voel me goed.

Vorig jaar, zeker in het voorjaar, had ik heel veel last van verzuring van de benen. Tempo rijden was zowat onmogelijk en telkens weer moest ik de trappers wat stilhouden om de verzuring tegen te gaan.

Dat is nu helemaal verleden tijd. Ik heb geen tot nauwelijks nog verzuring. Maar ik kan nu "eindelijk" ook tempo rijden. Dat wil zeggen als ik aan het trappen ben kan ik de trapfrequentie gelijk houden en loopt ze niet steevast op naar een onhoudbaar ritme. Toen begon dat steevast aan 95 rpm en liep dat op tot 120-125 rpm waar ik dan ff moest stilhouden om dan te herbeginnen. Nu draai ik steevast rond de 100-105 rpm zonder telkens weer op hol te slaan, waardoor het nog lekkerder fietst.

Jan met de velomobiel

Ook de hellingen gaan me beter af. Ik was daar vroeger verzot op, dat was ook niet moeilijk daar ik tijdens mijn jeugd aan een kruispunt woonde waarvan 3 van de 4 wegen binnen de 1000 m al bergop liepen. Zo reed ik in mijn "jonge jaren" op de citybike wel eens rondjes rond de Molenberg of Berendries. Telkens weer de helling op, om via een andere kant rustig dalend wat te rusten om daarna terug de helling te nemen, soms 3-4 keer na elkaar. En dat wil ik nu met de trike ook meer doen. Een tochtje maken met een kuitenbijter in de rit. Vorig jaar was dat onmogelijk ik reed me steevast kapot aan een helling, mede door de verzuring. Ik neem nog steeds magnesium, een mineraal dat de spieren laat ontspannen, maar dat je ook gemakkelijk kwijtraakt door zweten, en dat laatste daar ben ik wel sterk in.