dinsdag 5 januari 2021

2020 een jaar om te vergeten.

 2020 is een jaar dat ik het best kan vergeten. En dan heb ik het niet eens over Corona, hoewel dat er ook wel iets mee te maken zal hebben. 

Het enige waar ik positief over kan zijn is dat mijn naaicapaciteiten en skills er erg op vooruit zijn gegaan.  Niet zo heel erg moeilijk als je struikelt over de ideeën, de leergierigheid groot is en tijd zat. Het enige waar ik gebrek aan had was energie. 

Ik had tijd zat want ik heb geen dag gewerkt.

De leergierigheid is groot omdat ondanks concentratie problemen ik een enorme focus aan de dag kan leggen, met daaraan gekoppeld in een (internet)groep van naaisters die me enorm steunen.

Ik heb een levendige fantasie en verbeeldingskracht en koppel daaraan een brein dat constant op hoge snelheid doordenkt/piekert/analyseert.

Hieronder zie je de hoogtepunten van het naaijaar: een batterijtas, een toptas voor de Toxy en daarna een schoudertasje waarvan ik, wat afgewerking betreft, tot voor de zomer alleen maar kon dromen.




Maar hier stopt het positieve wel. De rest was eigenlijk kommer en kwel. 

Al vanaf dag 1 dat ik thuis zat met de depressie (30 september 2019) raakte ik met de fietsen geen meter meer deftig vooruit. Enkele maanden ervoor reed ik nog met gemak 170 km op een dag. Vanaf dan kon ik geen 50 km meer op een deftige manier fietsen. In tegenstelling tot 2017, waar ik wel lange afstanden aankon: tot zelfs 260 km op een dag, waar ik enkel mentaal de grond inging ging ik nu niet alleen mentaal maar ook fysiek de diepte in. Ik herinner me nog de 3-koningentocht (een velomobieltocht) in januari waarbij ik met de Orca met moeite 25 km/u kon halen, en dus maar net meekon met de groep. Ik kwam na 60 km half dood thuis. De molentocht in West-Vlaanderen, welke ik de eerdere keer 1 dag: heen-de tocht-terug deed, deed ik het nu in 3 dagen.  Een totaal van amper 120-150 km. Of de Groteplassentocht waar ik in de "volgwagen" zat. De 160 km kon ik helemaal niet aan. De heen en terug naar de B&B deed ik wel per fiets. Dat is 85 km en ik kwam in Essen levend aan (het "wel" van levend en wel was er niet meer bij) en bij de terug tocht 2 dagen later was ik blij dat ik nog leefde toen ik thuis kwam. Ik reed met momenten nog 16 km/u met de Orca.

3-koningentocht, januari

Maar tot eind maart had ik nog geregeld eens een goede dag waarbij ik niet alleen helder was maar ook opgewekt. Vanaf 1 april, en daar heeft Corona wel mee te maken, heb ik niet een goede dag meer gehad. En 1 april was de dag dat de lockdown een week van kracht was. Enkel in de tweede helft van december had ik soms wat goeie momenten. Met momenten bedoel ik een uur, een haf uur, meer niet. Het fietsen was bij momenten zeer weinig. Meer zelfs, ik kwam soms bijna niet meer buiten. In augustus, oktober en november had ik daar veel last van. De fietskilometers voor 2020 liegen er ook niet om. Het energiepeil ligt is soms zo laag dat ik soms niet eens meer brood kon bakken. Zoals gisteren nog maar eens. Zodat ik me genoodzaakt zag om net voor de zomer nog een broodbakmachine te kopen. Als je denkt dat ik ruim een jaar geleden zo graag mijn brood bakte met de kneder, met de hand opbollen en laten rijzen.

Molentocht, juli

Groteplassentocht, juli

De laatste dagen blijk ik een klik te hebben kunnen maken (eindelijk). De fietsen gaat niet vooruit, laten we er dan maar van maken wat we kunnen maken. Met de trike, Grasshopper, Toxy haal ik tegenwoordig een snelheid van 16-20 km/u. Ik leer er mee leven. Met de roets ga ik alleen op stap als het zowat windstil is en haal ik een snelheid van 20km/u, trager rijdt het me onaangenaam. Met de Streetmachine rij ik rond de 22km/u en dat is dankzij de ondersteuning. Met de Orca is dat rond de 23-25 km/u en dat met de ondersteuning in stand 3. Iemand die een Orca met ondersteuning heeft weet wat dat betekent 😱. Behalve met de Orca zijn de ritjes maximum 30 km. Met de Orca gaat het tot 55 km en dan mag ik al blij zijn dat ik me onderweg niet opzij zet omdat mijn geest wil slapen. We zijn gestrand op 4708 km, een absoluut dieptepunt.




Ik hoop dat 2021 beter wordt voor ons allen. En dat Corona iets wordt waar we minder schrik van moeten hebben. Waarbij we het kunnen houden op een beetje afstand houden en minder handjes schudden.

5 opmerkingen:

  1. Wat Corona betreft hoop ik met je mee Ronnie! En verder wens ik je veel sterkte en hopelijk spoedig beterschap, want het moet toch mogelijk zijn dat je de weg uit het dal terug kan vinden? Zo is het leven ook niet echt leuk voor je lijkt me.........Beste wensen Ronnie!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het leven is zoals het bij mij is idd niet echt leuk. Maar ik moet het er wel mee doen. Iedereen zegt ook dat ik goed bezig ben, maar ik zie daar geen resultaat van. Maar om een idee et geven van de laatste maanden. Vanaf 27 oktober zakte ik in een slaap modus. Het leek alsof ik 24 op 24 sliep. 12 uur met de ogen dicht en 12 uur met de ogen open. Ik liep dus zowat te slaapwandelen. De tweede helft van december was dat wat minder, maar we zijn ondertussen wel terug naar af. Als ik fiets wil ik dikwijls al rijdend mijn ogen sluiten en zowat in slaap vallen. En soms moet me gewoon verplichten te blijven trappen, want het automatische is soms weg. Alsof mijn brein de spieren niet meer wil aansturen. En d econcentratie is zo laag dat ik veel dagen niet eens naar een film of serie kan kijken, want ik kan me er niet op concentreren. In het slechtste geval ga ik dan in duisternis bed liggen. Is het iets minder erg dan speel ik veelpatience of zit ik met horten en stoten iets te maken met de naaimachine of borduurmotieven met de pc te ontwerpen aan te maken. Maar het is leven op een zeer traag tempo en ik weet vandaag niet wat het morgen gaat zijn.

      Verwijderen
  2. Ik sluit mij volledig aan bij Adri. Ik hoop echt dat je uit dat dal geraakt! Het is je zo gegund! Zelf let ik nog weinig op snelheid. Ik weet dat ik eent trage (lig)fietser ben, maar ik trek mij dat niet meer aan. Met de trike touren aan 16 km/u is evengoed leuk... mijn kruissneldheid ligt eigenlijk meestal tussen de 15 en de 19 km/u tegenwoordig. Ik geniet evengoed van het fietsen, de omgeving, ...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik let op 2 manieren op mijn snelheid. Ik heb vooral bij de trike en Orca geen snelheidsgevoel. Waardoor ik soms te snel ga rijden. Maar anderzijds is mijn snelheid nu ook een graad meter over hoe het met me gaat. Rij ik wat sneller dan voel ik me beter en rij ik trager dan weet ik dat ik me slechter voel, ook al merk ik dat niet zo direct. Maar dan ook hou ik de snelheid in de gaten om ervoor et zorgen dat ik dan ook niet spontaan sneller wil ga rijden. Als ik merk dat ik bvb met de Orca maar deftig 22 km/u aankan, dan zorg ik er ook voor dat ik er nooit over ga (behalve bergaf) en dat ik na een versnelling, bvb een bergaf, ik me weer op de zelfde snelheid plaats en niet sneller. Dit omdat ik dan weer dat snelheidsgevoel kwijt ben en het gevoel heb nog trager te rijden en me onbewust ga forceren.

      Het nakijken van mijn snelheid is dus niet zozeer om sneller te rijden, maar om trager te rijden.

      Ik heb vroeger meer dan eens meegemaakt dat ik met de Orca aan het zwoegen was en niet begreep waarom het niet vooruit ging. Toen ik dan naar de gps keek bleek ik rond de 35 km/u te rijden, terwijl ik normaal 30-31 reed. De 35 km/u voelde trager aan dan de normale 30km/u. En toen ik dan naar de 30 km/u ging had ik het gevoel stil te staan.

      Verwijderen
  3. Wel heel herkenbaar voor mij, hetzelfde is met mij gebeurt ongeveer 10 jaar geleden. Ik ging van 12.000 - 15.000 km fietsen per jaar (al 15 jaar) naar bijna niet meer de trap op kunnen lopen, een zeer zware burn-out dus.

    Wat jij vertelt is ongeveer ook hoe het bij mij is verlopen, maar ik weet nu dus wel waardoor het is gekomen.

    Het is een soort circeltje waar ik toen in was beland, steeds maar fietsen, drukke werkzaamheden en geen rust nemen, daarom Putte ik mijn energie en mijn lichaam bijna ongemerkt zover uit, dat het ineens totaal blokkeerde.

    Uiteindelijk na vele dingen uitgeprobeerd te hebben ben ik bij iemand gekomen die een vega test doet, die meet dan hoe het ervoor staat met jouw body. Bleek dus, dat ik op vele terreinen grote tekorten had opgebouwd van mineralen, vitaminen en nog vele andere zaken en dat is te verhelpen homeopathisch. De methode is dus echt weten is meten en ik last dat nu nog steeds 3x per jaar doen.

    Fietsen en wandelen doe ik alweer 5 jaar nu, maar ik ben nog steeds een schim van toen. Geen langere tochten dan hooguit 60 km met mijn QuestXS.

    Mentaal ben ik gek genoeg wel altijd sterk gebleven, maar lichamelijk en met langdurige concentratie is het nog steeds 40% van zeg maar 12-13 jaar geleden.

    Dus mijn advies is: laat je doormeten en kijk wat er mis is en ontbreekt, dan ga je in ieder geval (heel langzaam) weer wat opbouwen.

    Groet André

    BeantwoordenVerwijderen