Winterblues en roetsen...

Na een maand van vooral vechten tegen de vermoeidheid, gevoel van uitputting en migraine aanvallen blijk ik plots midden van vorige week van de een op andere dag uit de diepte op te staan.
Fietsen deed ik nog wel (790 km in januari is niet zo slecht), maar het ging wel gepaard met soms heel veel moeite. Het roetsen schoot er meer dan eens bij in, waardoor ik in januari wel geteld 1 keer 18 km roetste.
Maar ondertussen heeft de Thys, een beetje onverwacht, ook een onderhoudsbeurt gekregen door Derk. Iemand ging een nieuwe roets ophalen en wou de mijne meenemen, een week later wou een ander een testritje maken bij Derk en wou mijn 222 terug mee naar Gent nemen. Zo een kansen laat je niet liggen. Ondertussen was er al iemand die de roets eigenhandig naar de werkplaats wou roetsen (en terug), dit omdat ik zelf de afstand (70 km enkel) nog niet aan kan. Het was toch wel onverwacht omdat de onderhoudsbeurt pas voor maart was gepland, maar de roets staat nu helemaal op punt en dat blijkt achteraf echt wel nodig geweest te zijn.

De 222 na het onderhoud.

Vorig weekend ging het plots beter en werd het roetsen heropgepakt, 2 dagen na elkaar, samen zo een 39 km en ik heb het geweten. Een maand niet roeien doet mijn buikspieren geen goed. Voor vandaag werd mooi (februari) weer aangekondigd en ik heb een dag vrij. Dan gaat er geroetst worden, zeker daar er een "roeifiets tocht" in de planning komt te staan. Wouter een roeifietser die onlangs "uit de kast" gekomen is (lees= zich op het forum kenbaar gemaakt) en in de buurt woont vroeg ik of hij tijd had om samen een tochtje te maken. Na een positief antwoord startten we voor een tochtje waarbij het eerste opzet 20 km was maar we onderweg wel zouden zien hoever we komen. Het lag allemaal aan mij, dus reden we tot op het keerpunt waar we 10 km ver waren, daarna gingen we verder tot op het keerpunt waarbij we een tocht van 25 km zouden hebben. Maar toen we daar waren draaide ik "heel toevallig" de verkeerde kant op zodat ik thuis kwam met 37 km op de teller.
Mijn armen en schouders lieten weten dat het genoeg was, nu is het enkel nog luisteren wat de buikspieren te vertellen hebben zodat we verder kunnen opbouwen.

Veel stelde de tocht niet voor, hoofdzakelijk langs de Schelde, waar het zeer rustig en aangenaam rijden is. Gelijktijdig konden we op een rustige manier kennis maken, want we hadden elkaar nog nooit gezien.

Startpunt: de saskes in Gent.

Keerpunt in Wetteren.

Biobreak.