dinsdag 30 september 2014

Liggend forensen, het doet iets met een mens.

Sinds augustus 2010 ben ik opnieuw begonnen met fiets-forensen. Eerst enkele "stapjes" maar met het begin van het nieuwe jaar (2011) werd het een dagelijks ritueel. Heel in het begin reed ik op een oude citybike, maar een vroege kerstman (november 2010) bracht me een nieuwe Brompton.
Net zoals 15 jaar geleden was het fiets-forensen een ritueel dat vast gekoppeld was aan het werk. Ik reed naar het werk, zowel fysiek als mentaal. In het voorjaar van 2012 was ik er klaar voor om met de Grasshopper naar het werk te rijden. Tot dan toe zat het ligfietsen in een leerfase en durfde ik er niet mee naar het werk rijden (wat eigenlijk ook nooit de bedoeling is geweest, maar het kan verkeren). Maar door zelfzeker te worden op een ligfiets en een andere (en iets langere) route (die nu ook al enkele keren herzien is) maakte het ligfiets-forensen mogelijk.

Forensen met de Grasshopper.

Maar wat me vanaf de eerste woon-werk ligfietsrit opviel was dat ik niet het gevoel had naar het werk te rijden. Ik was een tochtje aan het maken. De eindbestemming was/is niet de prettigste, maar dat drong pas door als ik de fietsparking inreed. En dat gevoel heb ik nog steeds, het zijn geen kl*te 10 km naar een kl*te werk. Nee het zijn 10 kilometers die ik ff ga liggen. Na 2 jaar de Grasshopper gebruik ik nu steevast de Sprint 26. De reden is eenvoudig, de nieuwe route is veel beter geschikt voor de trike. Er zitten verschillende korte (90 graden) bochten in, met weinig tot geen zicht waarbij het handig is zeer traag te kunnen rijden zonder zorgen over het evenwicht bij het stoppen. Maar het gevoel is gebleven, ik heb niet het gevoel naar het werk te rijden, maar een tochtje te maken.

Forensen met de Sprint 26.

Zelfs deze morgen deed het me wat. Het deed me echt wat rond 4 uur 's morgens 10 kilometer malen, eind september en ik had niet eens een lange broek aan. Mijn jasje heb ik halverwege moeten uitdoen, het was echt te warm en ik ging niet eens voluit. Bij aankomst zag ik op de kilometer teller dat het 15 graden was. Nou.. dat maak je zelfs in hartje zomer niet elke nacht mee.

30 september 2014, 4 uur in de ochtend, 15 graden.

Daarnaast heb ik al eens bedacht dat ik met de ligfiets geen tijdswinst maak. Mijn snelheid is niet zo hoog en met de Brompton kan ik ook behoorlijke snelheden halen. Maar het zit hem vooral in het comfort. Het ontspannen liggen, de handen losjes aan het stuur, voeten vastgeklikt en op kruispunten gewoon kunnen stoppen zonder een voet aan de grond te moeten zetten. Het is alsof ik een halfuur aan het relaxen ben zowel voor als na het werk.

5 opmerkingen:

  1. Fijn, dit zouden toch echt meer mensen moeten doen :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan het enkel maar met je eens zijn Ronny, fietsend naar het werk geeft inderdaad een heel ander gevoel dan forensen met de auto. Ben ik soms moe na een 12 uurs dienst met veel fysiek werk en/of veel warmte blootstelling maakt niets uit, dan doe ik het rustiger aan en kom ook gewoon thuis, en nog heel relaxt ook!
    Heb ik een rotdag gehad of de pest in, dan kan ik me helemaal uitleven in de 36 km naar huis toe, en als ik dan thuiskom heb ik alle ellende van me af gefietst. Heerlijk gevoel is dat, jammer dat ik het niet voor elkaar krijg om ook in de nachtdiensten te fietsen..........

    Groeten, Adri.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Ron, herkenbaar. Ook ik reed de afgelopen dagen in korte broek, en shirt met korte mouwen vroeg in de ochtend naar werk. Het is inderdaad warm. Nu zit ik natuurlijk wel binnen.. Het lijkt erop dat aan het einde van het herfsttreffen de herfst gaat beginnen.. Ik zit er niet op te wachten, maar het hoort er wel bij!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. JIJ doet iets met een mens Ronny ! ( lol )

    Eerst vond ik je maar een zonderling als ik je Blog's las, een soort Don Quichotte die tegen windmolens vecht ( zicht stoort aan motorvoertuigen ) wat zeker in een stedelijke omgeving hopeloos is.

    Vervolgens ging ik zelf vanaf het fietspad op mijn bakfiets en velomobiel naar de autowegen kijken - daarbij af en toe aan jouw Blogs denkend - vanaf het fietspad en merkte dat dat storend lawaaiig is, heel vies stinkt ( en waarvan je weet dat het zeer schadelijk is ) en dat die wegen wel heel erg breed zijn en vol auto's waarvan je je afvraagt of al die bestuurders nou onderweg zijn met een auto omdat ze niet anders kunnen of omdat ze dat zo gewend zijn geraakt.

    Dat laatste was bij mij het geval, zeker 20 jaar lang. Ik had niet eens een fiets.

    Nu pak ik waar mogelijk een fiets en blijf ook zo ver mogelijk weg van autowegen. Idioot eigenlijk wel hoe je vanuit een auto anders naar de wereld kijkt. Ik had zelfs na een maand niet auto rijden het idiote gevoel dat ik niet op de autoweg thuishoorde, de weg was zo breed als je een fietspad gewend bent geraakt :-)) ...en iedereen maar jakkeren en mij bumperen, zelfs bijkans rechts inhalen terwijl ik de gewoon toegelaten snelheid reed. Ik vroeg me af dat dat kwam van ouderdom ( ben toch maar 44 ) of doordat ik zelf niet meer in dezelfde opgefokte toestand verkeer als autobestuurders in de spitsuren.

    Mijn wereld is dus opgeschoven naar een staat dat ik jouw Blogs beter begrijp....

    Let wel in bezit nog steeds 2 auto's en een 1,5 ton wegende toercaravan. Maar ook een bakfiets en een velomobiel. Ik kies nu veel meer het transportmiddel wat het meest nuttig is in een gegeven situatie. Zouden alle mensen dat doen was de autoweg een stuk minder druk ( maar het fietspad wellicht onbruikbaar en waarschijnlijk niet meer genietbaar zoal in jouw geval nu ! )

    BeantwoordenVerwijderen