Het spreekwoord zegt dat de laatste loodjes het zwaarst wegen, maar nu waren de laatste loodjes de mooiste en leukste, de terugrit werd een zonnige en (eindelijk) warme dag waardoor ook de zonnecreme niet onnodig meegenomen was.
Opnieuw treft me het gegeven dat eigenlijk niets pijn doet na zo een marathon (behalve een lichte trekking aan de buitenkant boven de rechter enkel). Daarbij waren de eerste (donderdag) en de laatste (maandag) dagtochten van respectievelijk 170 en 189 km de zwaarste. Enkel de benen en knieën laten zich voelen, wat niet zo onlogisch is na zo een afstanden. Het enige wat ze vragen is om ff rust te nemen.
Ook deze keer had ik de sportcamera's bij en die hebben (toch grote delen) van de groepstochten gefilmd. Dit wordt (hopelijk) deze week nog gemonteerd. Door het vervangen van de sportcamera's door nieuwe exemplaren, heb ik een oude nu gebruikt om foto's mee te nemen. Daar is reeds een selectie van gemaakt en online geplaatst.
Nogmaals heb ik gemerkt dat ligfietsers geen grenzen kennen. Er zijn ook liggers uit Duitsland en Nederland komen opdagen.
Wat een geweldig bont gezelschap.
BeantwoordenVerwijderenEr vallen mij een aantal dingen op:
2 roeifietsers (ik ben normaal gesproken altijd alleen), veel trikes, best veel mensen met een helm en ook een aantal 'respectabele' buiken.
Het aantal WAW's ligt ook een stuk hoger, dan bij onze LOL-tochten :)
Het bont gezelschap had ik vorig jaar eens opgemerkt tijdens de BBQ-tocht in Augustus. Dat in vergelijking met de eenheidsworst bij de wielertoeristen...
Verwijderen