Mentaal gecrashed, alweer.

Vanaf 2017 is het veel stiller geworden op de blog. Sinds de burn-out toen werd het hier helemaal anders ook werden minder berichten geplaatst. Soms vraag ik me af of het er echt wel toe doet. En het weinig posten verteld me ook iets over mijn mentale gezondheid sinds 2017.
Onlangs merkte ik ook dat het laatste bericht ook alweer gepost is eind juli dit jaar. Niet dat er niets te melden valt, maar in september ben al (alweer) mentaal helemaal onderuit gegaan. In 2017 heb ik meer dan eens gezegd: "als ik het enigszins kan vermijden: dit nooit meer". Maar zo langzaam en geniepig kwam het terug zodat ik er totaal geen benul van had. En toen het hoofd vol was was het over en uit. En dat laatste blijkt heel snel te gaan. In september had ik voor de eerste keer in mijn leven zona. Ik heb al veel langer wel eens koortsblaasjes en hetzelfde virus veroorzaakt zona. Ik weet dat dit virus zich manifesteert als ik vermoeid ben, ook mentale vermoeidheid. Maar zelfs dan had ik nog geen vermoeden. De zona was zeer snel weg, maar het recupereren daarna ging niet meer. En 2 weken later wist ik dat het licht helemaal uit was.

Ook al is er veel veranderd in mijn leven, ik kon het blijkbaar niet tegenhouden. Sinds begin oktober zit ik alweer thuis. Het gaat dus niet goed met mij. Ik heb nu en dan eens een redelijke dag. Maar het is elke dag weer afwachten wat het wordt. Het is niet omdat ik 's ochtends in redelijke staat wakker wordt dat het de hele dag zo blijft. Het is niet omdat ik een 'relatief goede' dag heb (zoals gisteren) dat de dag er op ook redelijk is. Vandaag is het alweer veel minder. Gisteren ben ik na een week opnieuw ff gaan fietsen en vandaag eindelijk de moed en zin om eens iets te schrijven.
Fietsen doe ik ook heel weinig. Tot en met september slaagde ik erin het idee om 500 km per maand te fietsen te halen, maar in oktober lukte het helemaal niet. En november is ook al niet veel. Op 10 november fietste ik wel mee in Liereke Plezierke. Met de roets dan nog. Maar we reden met een busje heen en terug. Maar de 60 km roetsen was veel zwaarder dan ik verwachtte. De eerste 25 km gingen vlot. Daarna ging het bergaf met mij en de laatste 15 km was het letterlijk kilometers aftellen op de gps. Dat ben ik niet gewoon, dat ik niet eens deftig 50 km kan fietsen/roetsen. Enige dagen eerder had ik al ervaren dat 40 km met de Orca ook niet zo vlot ging als ik had verwacht.

 

Verder is het elke dag afwachten en probeer ik samen met de hulpverlening mezelf weer overeind te krijgen. Dat het niet eenvoudig is daar heb ik al ervaring mee. Maar het is nu wel moeilijker dan vorige keer om elke dag weer de energie op te brengen om aan mijn mentale gezondheid te werken.

Een bandentas.

Vorige week ging ik een paar 20 inch banden halen. Ik nam een tas mee waarmee ik ze normaal zou kunnen vervoeren op de vouwfiets. Uiteindelijk lukte het wel maar de (shopping) tas was duidelijk wat te klein. Omdat ik binnenkort nog eens 20 inch banden moet halen dacht ik dat ik wel eventjes een tas kon maken waarmee ik banden kan vervoeren. Daarnaast kan deze tas ook dienstdoen om een (reserve)band mee te nemen in de Orca. Een band in een tas stoppen kan onnozel lijken, maar zo bescherm je ook andere spullen tegenover de band (bvb. vuil, schuren, ...). En ik leer er ook een pak mee: afmetingen opnemen, uitzoeken hoe het aan te pakken

Mensen vragen wel eens wat ik zoal doe. Dit wegens geen tv, geen tuin en geen interesses in games. Dan doe je gewoon andere dingen. Dingen waar je bvb iets aan hebt.

Laagvliegerstocht een impressie.

Vandaag tijdens de tot nu toe heetste dag sinds de metingen ben ik in huis gebleven en de video opnames van de laagvliegerstocht tot een impressie te vormen.

Aangezien Helen de rit reeds heeft beschreven hou ik het bij de beelden.

Vakantietijd.

De vakantietijd bestond de laatste jaren uit fietsen, fietsen en nog eens fietsen. Meer had ik eigenlijk niet. Sinds 2017 is dat nu wel aan het veranderen. Dat was ook dringend nodig. Het fietsen is duidelijk minder, maar er is wel wat in de plaats voor gekomen.

De meesten weten ondertussen al dat hier 2 naaimachines staan (naaimachine met borduurmodule en overlock). En beide worden naarstig gebruikt.

Wat ik nu wil tonen is de 3 shirts die ik gisteren en vandaag gemaakt heb en de chemocaps die ik maakte met de overschotjes. Chemocaps maakte ik al eerder dit jaar, deze zijn ter vervanging van de buffs, omdat deze in de zomer iets te warm zijn en ze spannen ook iets teveel. De chemocaps maak ik op maat en ze zitten dus perfect.

Iedereen die me wat langer kent en me in de zomer al heeft zien fietsen weet dat ik graag mouwloos door het leven ga (toch sinds een jaar of 10). Maar nu ik zover ben met mijn naaitechnieken vond ik het echt tijd geworden om me te wagen aan spandex en lycra om mijn eigen mouwloze fietstruitjes te maken ipv in de zweetopslorpende katoenen mouwloze shirts te fietsen. De clubtruitjes wou ik niet molesteren, ook al omdat het raglanmouwen zijn en dat is net iets anders dan de eenvoudiger recht ingezette mouwen waar je de naad losmaakt en dan een zoom stikt.

Morgen worden 2 van deze truitjes getest in een ritje naar vrienden. Dan weet ik wat eventueel anders moet.

Ik ben ook bezig met borduren. Daar ik de eerder aangeboden les van de verkoper heb moeten afzeggen (het nodige verlof werd ingetrokken) mis ik daar wel de broodnodige basistechnieken. In september is er een herkansing. Maar er komen wel al zaken vanonder de borduurmodule uit geborduurd. Maar daar bericht ik later meer over.

Kilometers tellen.

Ik heb de neiging obsessief gedrag te vertonen. Ik heb dat ook met het bijhouden van de fietskilometers. Vroeger ging dat met aparte tellers op de fietsen. De laatste jaren is dat per gps. Voor elke meter dat ik fiets gaat de fiets gps mee. Zeg maar gerust dat het obsessief gedrag is.

Maar daar waar ik het vroeger deed in een poging zoveel mogelijk kilometers bijeen te liggen en halverwege de maand te kijken hoever ik ging komen, en of er nog een extra ritje bij kon om bepaald getal te bekomen, is dat nu iets anders.

Eind februari besloot ik een poging te wagen om elke maand 500 km te halen. Opzich is het niet veel, zeker als je het vergelijkt met 2017 waar ik 7 maand de 1000 km overschreed en zelfs 4 maand de 1500 km. Maar het is wel een doel dat ik op me nam om mijn fietskilometers binnen de perken te houden. Om verder te leren doseren ipv steeds weer het alles of niets verhaal dat zich steeds weer herhaalde.

Juni is nog niet ten einde

Als je het goed bekijkt kan je wel stellen dat het ligfietsen een alles of niets verhaal was, op enkele jaren tijd 6 fietsen in "huis" halen is toch meer dan gewoon interesse in fietsen op een ligfiets. Of zoals ik jaren geleden, zowat letterlijk, van het ene (metal)festival naar het andere trok, of met een hele batterij computers stond om video opnames te renderen en online te plaatsen. Met het naaien is het ook wel een beetje hetzelfde liedje. De eerste naaimachine werd snel vervangen door een zware machine en daarnaast kwam er snel een overlock staan en een poos later ook een borduurmodule (voor de naaimachine).
Alleen bij het bakken heb ik me kunnen inhouden. Daar heb ik enkel een kleine deegkneder gekocht (een oven had ik al langer), maar ik eet nu enkel nog zelfgebakken brood.

Met het naaien ben ik bewust rustig bezig, maar het fietsen is soms echt verslavend. Daardoor is het  belangrijk dat ik regelmatig naar de kilometerstand kijk. Ten eerste wil ik wel de 500 km per maand halen (geen gemiddelde) maar ik wil er ook niet te ver overgaan. En vooral ook de ritjes spreiden over de maand. Niet 2 dagen alles en daarna niets. Naast het woon-werk verkeer hoef niet echt veel te fietsen. Dat is op zich al een 300 km/maand. Daarbij komt dat ik geregeld de vrijdagmiddag na het werk een ommetje maak voor een cafe stop. En gemakkelijker dan vroeger (dankzij het zo verguisde Gentse circulatieplan) met de fiets de stad inga, wat vroeger meer te voet of met de bus was. Er zijn natuurlijk uitschieters: het ligfietstreffen (april) of een tocht rond de luchthaven (mei) tikken veel kilometers aan. Maar naast de clubtochten rij ik niet zover meer en de 1000 km op een maand zijn geen doel meer.

Van de nieuwe doelstelling zijn 2 fietsen de dupe. Namelijk de Toxy Flite en de Streetmachine van HP Velotechnik, deze worden niet veel gebruikt.

Maar wat ik dit jaar meer en meer terugvind is de innerlijke rust. Als ik dat niet heb dan zie je dat wel aan mij. En de laatste jaren was ik dat behoorlijk veel kwijt.

2 sterretjes voor de Grasshopper.

Het is pas nu dat ik het merk, maar de Grasshopper is eerder dit jaar de kaap van de 20 000 km overschreden. Het is de eerst aangekochte (zomer 2011) ligfiets en heeft al de hele tijd ook de eer het meest aantal kilometers onder zich te hebben zien passeren.

De Grasshopper hooguit een paar weken oud.

De Sprint 26 zit hem wel op de hielen, aangekocht enkele maanden na de Grasshopper is dat niet zo verwonderlijk. Beide worden nu hoofdzakelijk gebruikt voor het woon-werk verkeer. De Grasshopper bij droog-mooi weer, de Sprint 26 bij regen en in de winter. 

2017 en 2018 waren geen topjaren. Niet alleen voor de ligfiets, maar nog meer voor mezelf. Maar ik ben terug en de Grasshopper ook. Dit jaar moet de zomer nog beginnen en heeft nu al meer kilometers dan 2017 of 2018.

Het gaat goed.

We blijven hout vasthouden, maar het gaat al een tijdje goed. In januari had ik nog enkele weken hetzelfde gevoel zoals het drukkend warm is bij onweersdreiging. Dan moet ik me ook overal doorslepen. Bij onweersdreiging duurt het dan een dag ofzo, bij mij was het 3 weken. Leuk is anders. Maar toen werd het beter.

De ritjes die ik maak zijn korter dan ooit, het gaat tot maximum 60 km met zowat altijd ergens een caféstop. En van dat laatste kan ik zeer intens genieten, soms zou ik vergeten dat ik nog terug naar huis moet.
Maar de korte ritjes zorgen niet voor de lange afstandstraining. En voor de clubtochten verderaf is dat toch wel noodzakelijk. De voorbereiding voor het ligfietstreffen in Hasselt was er geen waar ik van droom. Tot een maand voordien had ik het gehele jaar nog maar een keer een tocht gereden van 80 km, in januari dan nog. En de laatste maand lag ik nog een week in bed met een zware verkoudheid en het laatste weekend (paasweekend) reed ik 2 dagen oprij telkens 80 km. Als voorbereiding op een tocht van 170 km kan het tellen. Als voorbereiding op een fietsweekend van 460 km is het al helemaal niets. Maar uiteindelijk viel het reuze mee. Op de heenrit waren de laatste 15 km de zwaarste, net de 15 km die ik meer moest fietsen dan de track aangaf. De dag na het treffen was ik helemaal out, maar achteraf gezien vooral mentaal. Het lichaam recupereerde veel sneller dan verwacht en mentaal had ik 1 dag nodig van complete rust en stilte: een donkere stille kamer. Maar dag 2 na het treffen had ik alweer een helder hoofd en was ik opnieuw aan het fietsen.

Het ligfietstreffen (foto's hierboven) is, zoals altijd, een gezellige bedoening. Het weer was niet het meest optimale zodat de open liggers, die talrijker waren dan voorheen, het hielden bij de korte tocht. Maar zoals wel meer was de voorspelling erger dan wat we kregen.

Door de snelle recuperatie na het treffen besloot ik om ook deel te nemen aan de eerste "laagvliegerstocht" rond de nationale luchthaven voorbije weekend. Een week voordien werd nog snel een dagje verlof aangevraagd en een b&b geboekt. Een voorbereiding van 460 km een paar weken eerder (het treffen) kan tellen voor een fietsweekendje van amper 250 km in 3 dagen. Nu de dag na thuiskomst voel ik me in de voormiddag zeer goed, ook mijn benen voel ik niet, terwijl ik zelfs op het eind van de terugrit gisteren (100 km) behoorlijk snel ging. Op glad asfalt ging ik boven de 30 km/u. En dat is al ff geleden, want de laatste 2 jaar rij ik vooral rond de 27 km/u.

Over de laagvliegerstocht ga ik het nu niet verder hebben. De sportcamera's zijn nog eens meegenomen (dat was al geleden van de 3 koningentocht van 2018) en de computer is nu de beelden aan het importeren. De gemonteerde impressie wordt later in een bericht geplaatst. Dat zegt veel meer dan woorden.

Maar het gaat dus goed met mij. Ook lukt het me om geen obsessief gedrag meer te vertonen. Tenzij het een obsessie is hoe ik mezelf controleer, monitor en verplicht rust te hunnen.

koude handen (of toch niet).

Tijdens al de jaren dat ik vooral liggend fiets had ik er nog niet bij stilgestaan. Maar er zijn meer verschillen, bij mij toch, tussen gebukt fietsen en liggend fietsen dan op het eerst zicht zou denken. Wat ik eind vorig jaar merkte is dat ik bij het woon-werk verkeer met de Brompton vrij snel handschoenen nodig had. Bij een paar graden boven nul kwam ik op het werk met zo een koude handen aan dat ik de fiets nauwelijks op slot kon doen. Bij temperaturen rond het vriespunt had ik zelfs niet genoeg met de dunne handschoentjes (die je eigenlijk moet gebruiken in andere handschoenen) van de Decathlon maar had ik de winddichte handschoenen nodig of de vingers deden pijn van de kou bij aankomst op het werk.

De laatste werkdagen van vorig jaar gebruikte ik de trike en toen was me opgevallen dat ik met de dunne handschoentjes genoeg had en het was toen ook rond het vriespunt. Dit jaar ben ik elke dag met de trike naar het werk gereden (en terug) en ondanks de sneeuw en vriestemperaturen heb ik enkel en alleen de dunne handschoentjes gebruikt. De enige keer dat het wat weinig was was enkel en alleen omdat de voorwielen de sneeuw op de handschoenen gooiden en dan wordt het natuurlijk heel erg koud. Maar dan nog had ik geen pijnlijk ijskoude vingers bij aankomst. Nu herinner ik me ook dat ik al die jaren dat ik met de ligfietsen ga werken ik enkel bij uitzondering zware handschoenen droeg. Voor ik die dunne handschoentjes had hield ik het bij de zomer handschoenen, waarbij de vingers dus vrij zijn. Enkel de eerste kilometers kon het "frisjes" zijn maar dat ging steeds weer over en kwam ik telkens met gloeiende handen aan.

De bloeddoorstroming naar de handen en vingers verloopt, bij mij althans, blijkbaar veel beter bij het ligfietsen dan het gebukt fietsen. Spijtig genoeg merk ik dat verschil niet bij de voeten, deze blijven bij langere afstanden in de kou een probleem.

Door de sneeuw.

Tot nu toe ben ik dit jaar elke werkdag met de trike naar het werk gereden. In het begin van de vorst en sneeuwdagen stond ik er niet echt bij stil, maar vorige jaren had ik bij vorst steeds last met vastgevroren remkabels. Na jaren van tot 2 maal per jaar de kabels en gaines vervangen, de wielen van kant wisselen zodat de uitgang daar naar beneden liep zodat er geen water meer kon insijpelen bleek dat bij de laatste vervanging dat er roest was aan de remkabels bij de handgrepen. Toen ben ik (nog maar eens) om nieuwe remkabels en gaines geweest, maar dan iets langer en ben ik de handgrepen gaan omdraaien zodat de kabels naar boven vertrekken ipv naar beneden. 

Het resultaat is dat ik de voorbije weken zonder problemen met de Sprint 26 naar het werk heb kunnen fietsen. Dat is ook de eerste keer dat me dit lukt, maar dat betekent ook dat het probleem gevonden is. Het water liep gewoon via de handgrepen in de remleiding, iets waar ik niet had bij stilgestaan.

Voor.

Na.

De foto's zijn al even terug genomen. De fiets ziet er nu niet uit. De sneeuw, modder en zout heeft hem een heel andere kleur gegeven. Maar eens dezer krijgt deze wel een poetsbeurt.

RIP.

De laatste weken zijn 2 ligfietsers heen gegaan. 

Beide heb ik gekend, de een iets persoonlijker dan de ander. 

Van beide heb ik een aandenken, van de een al iets tastbaarder dan van de ander.

Op 31 december 2018 ging Peter Jast. Ik heb hem persoonlijk gekend temeer ik van hem de Streetmachine overkocht toen hij overschakelde op trike ligfietsen. Maar we reden ook verschillende keren samen mee in ligfiets(ers)tochten.

Op de foto Peter Jast die me uitgeleide doet als ik met de Streetmachine huiswaarts rij, oktober 2016. 

Op 12 januari 2019 ging Erwin "Tante Lies". Erwin kende ik van de blog, maar ik ontmoette hem ook minstens 2 keer persoonlijk op een ligfietstreffen.

Samen met Wilco, Anita en Joop, ligfietstreffen Essen, 2016

Erwin op het ligfietstreffen in Essen 2016.

Het enige dat ik nog kan schrijven is mijn innige deelneming voor de familie en vrienden van beide personen. Verder heb ik gewoon geen woorden, zo stil ben ik ervan.

Van oud naar nieuw gefietst.

Voor eerst aan iedereen een aangenaam, gezond en vooral veel liggend fiets plezier voor 2019.

Maar ik ga een klein overzicht maken van 2018. Het jaar van de wederopstanding na een diepe crash, lees burn-out.
- Het gaat me voor het ogenblik goed af. De laatste 2 weken sliep ik niet echt goed (droomde teveel) maar nu blijkt het probleem gevonden. Daardoor heb ik ook niet veel meer gedaan dan wat gefietst, de naaimachines stonden (tijdelijk) wat stof te vergaren.
- Na een jaar van thuis zitten en mezelf terug bijeenschrapen en oprapen kon ik begin dit jaar beginnen aan de nieuwe versie van mezelf. De oude was echt versleten en zelfs de fundering was niet meer bruikbaar. Aan de nieuwe ik ben ik nog steeds aan het werken, dat zal nog wel even duren. De oude levensstijl is niet voor herhaling vatbaar.
- De fietskilometers zijn drastisch teruggeschroefd, na in 2017 een record van bijna 14 000 km heb ik vorig jaar niet eens de 6000 km gehaald.
- Zowat alle fietsen zijn binnen geweest voor nazicht. De Grasshopper en de Sprint 26 kregen een, echt nodige, grote onderhoudsbeurt. De Streetmachine had een probleem met de remmen en de roets werd nagezien en werd goed voor actie gevonden zonder echt onderhoud nodig te hebben. De Orca ging ook binnen, maar daarover later meer.

- Wat voor mij ook een verrassing was is dat ik een naaimachine aankocht. Deze zelfs snel aan de kant zette om een andere (beter) te kopen. Daarnaast kwam zelfs een overlock te staan en nog meer nieuws is gepland voor de nabije toekomst. De variatie van zaken die ik in elkaar zet is ook alleen maar aan het uitbreiden. Ik denk dat ik daarover beter later in aparte berichten op in ga.

Het fietsen werd eind 2017 op doktersverzoek drastisch terug geschroefd. De lange afstanden gingen eruit en werden vervangen door meer regelmatig kortere afstanden te liggen. Ook ben ik nu instaat om een fietstocht op te splitsen in een voor cafe stop en na cafe stop. Zelfs in mijn eentje iets gaan eten lukt me beter dan vroeger. In de fietsgrafiek is duidelijk te zien dat ik in juni 50% ging werken (na 40% de 2 maanden ervoor) en dat ik in september fulltime aan het werk ging. Van 40% naar 50% werken lijkt niet veel. Het is van 4 dagen in 2 weken naar 5 dagen in 2 weken, maar de ene week 3 dagen werken had een veel grotere mentale inpakt dan je zou vermoeden. Het had zelfs een grotere inpakt dan het fulltime werken in september. Ik moet ook toegeven dat ik me de laatste 2 weken van augustus me mentaal klaar voelde komen om fulltime te werken. Eigenlijk was november de zwaarste maand. Na 2 maand fulltime werken voelde ik plots de weerslag in migraine aanvallen. De laatste werkweek van 2018 stond de Brompton vouwfiets, waar ik dit jaar steeds mee ging werken, met een lekke band. Dit was het duwtje dat ik nodig had om over te stappen op de ligfietsen in het forensen. De laatste 3 dagen deed ik dan met de Grasshopper en de Sprint 26. Dat zette me aan tijdens het nieuwjaarsverlof meer te fietsen.

Voor 2019 hoop ik alleen dat ik mezelf beter onder controle kan houden dan vroeger en me niet meer zo verliezen in obsessies zoals vroeger. Dus een beter spreiding van de focus en dus minder fietsen, maar me ook niet verliezen in het naaien.
Waar ik vroeger graag de 10 000 fietskilometers wou halen, wil ik nu gewoon onder de 10 000 km blijven.  En verder zien we wel.

Als laatste: tot op een of andere fietstocht, treffen, meeting of blog.