6 seconden uit een mensen leven...

Het kan soms snel gaan, heel snel zelfs.

Hieronder zie je 6 foto's, deze zijn na elkaar genomen, en die een tijdspanne van 6 seconden weer geven.

Dit is Eksaardserijweg, meer bepaald de brug over de R4 in Gent - Oostakker.

Ik kom daar elke dag als forenser. 

Over de brug is er een volle witte lijn in het midden van de weg, maar geen auto (op een uitzondering na) die zich daar aan stoort. Dat er ook helemaal geen zicht is over het tegemoet komende verkeer daar storen ze zich ook niet aan. Gelukkig is het een vrij rustige straat met weinig verkeer. Maar dan mogen ze je nog zien aankomen, dan nog maakt het soms helemaal niet uit.

Ten eerste komen 2 auto's uit de tegenover gestelde richting. Beide moeten linksaf (en dus mij kruisen). Maar op de brug, net voor ze moeten afslaan, halen ze nog snel een fietser in (dat maak ik ook zowat dagelijks mee), daarvoor zijn ze verplicht de witte middellijn te overschrijden of ze rijden de fietser omver. De eerste auto slaat af, de tweede wacht op mij. Ik lig de hele tijd naar die auto te kijken omdat ik ergens een bang vermoeden had toch nog voor mij te willen afslaan. Zo zie ik ook dat de auto nog wat meer plaats voor mij maakt en daardoor de fietser hindert die net is ingehaald.

Door naar de auto die van over de brug komt te kijken merk ik niet dat er een auto van rechts komt. Wat eigenlijk geen probleem is, die heeft geen voorrang (veel duidelijker kan het eigenlijk niet).

Maar wat gebeurt dan? Die auto die van rechts komt haast zich om toch maar voor mij de brug op te kunnen. Voor een paar seconden zouden ze iemand aanrijden.   

Nu was dit eigenlijk nog niet het ergste van de dag. Wat later wordt, waar ik veel schrik voor heb, bijna waarheid. Er zijn veel auto's die weinig rekening houden met voorrang aan rechts en nog veel minder als ze op dat moment een fietser willen inhalen. Het inhalen van een fietser krijgt prioriteit op alles.
Op het kruispunt Nijverheidskaai - Gentbruggestraat was het bijna zo ver. Komende van de Nijverheidskaai wil ik de Gentbruggestraat in (bijna thuis, joepie, maar meteen heb ik het gevaarlijkste stuk van de dag, en toch maar amper 90 m lang). Ik moet daar vertragen om in te slaan, maar sowieso ook omdat er auto's uit de Gentbruggestraat komen en voorrang hebben (voorrang aan rechts). Net op het moment dat er een auto zijn voorrang neemt (waar ik op berekend ben) begint een auto achter mij aan een inhaalbeweging. Gelukkig was de auto nog maar net aan mijn achterwiel zodat die zich snel opnieuw achter mij kon "verstoppen". Waarom die auto me nog snel wou inhalen begrijp ik ook niet, 100 meter verder is er opnieuw een kruispunt, waar voorrang verleend moet worden (haaietanden). Zoveel tijdswinst zat er nu echt niet in.

op dit moment wil een auto me inhalen

Storm (op zee).

Er is een storm gepasseerd. Het viel hier rond Gent, althans waar ik kwam, nogal mee. Op een omgewaaid bord, een aanhangwagentje en veel bladeren op de grond heb ik niets gemerkt. Voor een keer heb ik de Grasshopper thuis gelaten en ben met de Brompton gaan werken via een kortere weg. Ik had verbazend weinig last van de wind, misschien omdat ik tussen de huizen en bomen kon doorfietsen en ik het jaagpad niet nam. Op het stuk jaagpad dat ik normaal neem lig ik nogal bloot in de wind.

 Kinderen lieten het blijkbaar niet aan hun hart komen. Wind of niet fietsen zullen ze.

 

De foto's komen de contour sportcamera, waarbij de instelling is veranderd naar contant foto's nemen. Deze blijken verbazend scherp te zijn, toch overdag. 'S nachts durven ze nogal tegen te vallen, maar wellicht heeft dat met de sluitertijd te maken. De camera maakt nu elke seconde een foto (dat kan je instellen van 1/seconde tot 1/minuut). Het verbaast me een beetje dat zo een scherpe foto's kunnen gemaakt worden terwijl je aan het fietsen bent, en nog meer dat vrij snel bewegende objecten zoals een trein (zoals hieronder) nog mooi in beeld komen.

nee deze trein stond niet stil.

Licht, zo kan het dus ook.

Zichtbaar zijn bij nacht, voor sommigen gewoon een evidentie:

4 (knipper) achterlichten en reflecterende stroken,
heeft ook 3 knipperlichten vooraan

zelfde fietser als eerste foto.
kijk daar eens naast?

skeeler bij nacht, had ook een duidelijk achterlicht op.
verblinding viel erg mee.

20.000 kilometer.

Ik merk nu dat ik deze week de 20.000 km met mijn ligfietsen heb gehaald.

Grasshopper fx: 11.213

Sprint 26: 7.638

Flite: 1.175

maakt samen: 20.026 km.

Dit is bij elkaar getrapt van 10 september 2011 tot gisteren 19 oktober 2013.

Daar zijn de 700 km die ik met de huurfiets heb gemaakt van half augustus 2011 tot 10 september 2011 (in afwachting van mijn eigen Grasshopper) niet inbegrepen.

Achteraf blijkt de aankoop van "een" ligfiets een zeer juiste beslissing te zijn geweest. Het werkelijke aantal kilometers is een veelvoud van wat ik in gedachten had. Als ik alle kilometers bij elkaar tel sinds ik opnieuw begon te fietsen (dus ook het bukfietsen) rond 20 augustus 2010 heb ik de 30.000 km ruim overschreden.

Blijkbaar was er deze week een kracht aan het werk die het een beetje een feestelijk karakter wou geven, vooral tijdens de ochtendrit (rond 5 uur 's morgens) naar het werk. En je kan zien dat ik op vrijdagochtend een "magische" grens overschreed:

  

eerder deze week, opwarming tot het echte feest?

eerder deze week, opwarming tot het echte feest?

vrijdagmorgen

vrijdagmorgen

vrijdagmorgen

Een week als een ander.

Ergens vorig weekend werd een week voorspeld als geen ander. Bij het aanhoren wat er allemaal op mij af zou komen was ik vooraf al verdronken. Uiteindelijk hebben Frank en Sabine (voor de Nederlandse lezers: de Vlaamse weergod en -godin, voor mij dan toch) ongelijk gekregen. Maandagmiddag ben ik verzopen thuis gekomen van de ochtendploeg, verder heb ik enkel op dinsdag enkele druppels gemerkt, opnieuw bij het huiswaarts rijden. Verder heb ik helemaal geen regen over mij gekregen. Nog maar eens is bewezen dat de soep minder heet wordt gedronken dan geschonken.

In de voorspelde omstandigheden fiets ik het liefst met de trike. Maar door een niet werkende lift is de trike dus onbereikbaar (de trap is geen optie) en gelukkig was ik uit werken met de Grasshopper toen de lift stil gelegd is zodat deze toch bruikbaar bleef. Anders was ik aangewezen geweest op de Brompton, omdat het de enige fiets is die via de trap naar beneden kan. Maar de natte vettige wegen (hier en daar modder op de weg) hebben me toch geen schrik aangejaagd en ik ging er beter door dan ik had verwacht (een jaar eerder zou een ander verhaal geweest zijn). Slechts één keer in een bocht zijn beide wielen (na elkaar, niet gelijktijdig) aan het schuiven geweest, maar eer ik kon reageren vonden ze weer grip en voor ik besefte wat er gaande was, was ik al meters verder. Sinds voorbije voorjaar gaat het liggen op 2 wielen me echt goed af en ik voel me goed op een ligfiets. Ik heb er anderhalf jaar over gedaan om me er op thuis te voelen maar ik ben blij dat ik heb volgehouden.

AQUAZERO?
Verder is nog maar eens bewezen dat je met reclame praatjes alles kunt verkopen. Ik had op het net ontdekt dat Santini, een Italiaans wielerkleding merk, een wieleruitrusting heeft die je een uur lang droog zou houden in gietende regen. Dat is kleding die je als een tweede huid over je lichaam aantrekt (net als andere fietskleding) en je dus geen extra regenkleding nodig hebt. Nouja, maandagmiddag regende het behoorlijk en ik kon gelijk de broek uittesten. Ik heb het geweten. Normaal moet het water er zo afparelen. En dat deed het ook, allee, t'is te zeggen toch een beetje, maar het meerendeel voelde ik zo op mijn vel komen. Resultaat, na 35 minuten fietsen stond ik thuis... DRIJFNAT tot in mijn on***br**k. Ik moet toegeven, er erg in geloven deed ik zo al niet. Maar daar ik toch wel een extra broek kon gebruiken en de AQUAZERO van Santini is dan wel een broek met bretellen, naast de broek met zeem maken ze die ook zonder zeem en dat is wat ik (en anderen) op een ligfiets nodig heb. Verder is ze wel winddicht, zo kan ik ze in de kouder worden de ochtenden gebruiken en is ze geen weggegooid geld (de broek kostte iets van een 100 euro).

Hieronder (een sportcamera is soms echt handig) een foto van elke werkdag, tijdens de rit naar huis 's middags.

maandag

dinsdag

woensdag

donderdag, 2 uur voor vertrek goot het water.

vrijdag

Paaltjes...

In de Achtenkouterstraat in Gent staan al enkele jaren paaltjes. Deze stonden net na een rij woningen en blokkeerden de doorgang voor auto's zodat de fietsers een veilige kortere weg hadden en de auto's maar moesten omrijden. En een obstructie voor auto's is echt nodig, als enkele dagen de paaltjes weg waren zag je al auto's deze kortere weg gebruiken. En daar het een smalle kronkelende weg is...

de oude paaltjes

Die oude paaltjes stonden in een "grindbak", het asfalt was weg met 2 putten met grind in. Wat het tussen de paaltjes rijden niet gemakkelijk maakte, ook al was de tussenafstand behoorlijk breed. Enkele weken geleden verdwenen de paaltjes en werd de weg afgesloten. De grindbakken werden uitgegraven en gevuld met asfalt.

paaltjes weg, mooi asfalt.

Het duurde wel enkele dagen maar op vrijdag 4 oktober in de voormiddag werden er nieuwe paaltjes geplaatst. Maar op het eerste oog leek de tussenopening wel heel erg smal. Bij een bewoner iets verderop vroeg ik een meter om de tussen afstand te meten. Bleek deze links 79 cm en rechte 82 cm te bedragen. Ten eerste is dit voor een gewone fietser al heel smal, maar hoe doet een bakfiets, velomobiel of mijn eigen trike dat? Niet dus, want zelfs er langsgaan in het gras is niet zo evident.

nieuwe paaltjes met smalle doorgang

Vrijdagnamiddag ging er een mail de deur uit naar Fietsbult en naar de schepen van mobiliteit van Gent. Ook werd op dinsdag 8 oktober een melding gemaakt via Meldpunt Fietspaden. Op donderdag 10 oktober passeerde ik daar rond 12u30 en de buitenste paaltjes waren verplaatst. De tussenruimte is nu links 100 cm en rechts 94 cm. 

nieuwe tussenruimte: links 100 cm, rechts 94 cm

Moeten we nu juichen? Nee, het is om te huilen. Er blijkt nog steeds geen reglementering te zijn rond paaltjes (lees= obstructies) op fietswegen, en ze worden dus naar willekeur geplaatst. Zonder oog te hebben of de betreffende wel kunnen passeren op een deftige manier (of daadwerkelijk wel kunnen passeren).
Een paar voorbeelden van "obstructies":

deze boordsteen wordt beschouwd als veiligheid verhogend.

 

Wie bedenkt nu zoiets?

olifanten sporen, ze vragen er gewoon om.

Maar het kan ook anders, in de buurt van Aalst (Hofstade - Gijzegem) slagen ze er bvb. in om een vrijliggende fietsbaan (oud treinspoor?) dezelfde rechten te geven als een andere weg. Het is daar nl. voorrang aan rechts, en paaltjes/hekken of andere obstructies zijn daar niet aanwezig.

fietsbaan in de buurt van Aalst.

Lokeren aanziet fietsers als idioten.

Via meldpunt fietspaden heb ik deze morgen een melding gedaan over volgend probleem in Lokeren, meer bepaald kruispunt Oude-Brugstraat - jaagpad. Waar de boordstenen niet verlaagd zijn zodat fietsers niet recht kunnen oversteken, maar moeten slalommen.

De reactie van mobiliteit Lokeren volgde reeds na eenpaar uur. Deze is als fietser niet te begrijpen. Want we worden daar blijkbaar aanzien als idioten.

Hieronder de reactie van mobiliteit Lokeren:
"Dergelijke melding kregen wij in het verleden ook reeds. 
Uit het oogpunt van verkeersveiligheid zijn wij echter voorstander van de huidige boordstenen: fietsers worden daardoor gestimuleerd om waakzaam de Oude-Bruglaan over te rijden via de lagere boordstenen iets opzij van het fietspad. Doordat men niet recht op recht kan oversteken, moet men afremmen en is men waakzamer bij het oversteken. Wanneer men echt niet kan oversteken, kan men de verkeerslichten aan de Martelarenlaan gebruiken."

Voor mij komt dit over als extra gevaarlijke situaties bevorderend ipv fietsers hun veiligheid verhogen. Rijden die mensen zelf ooit eens met de fiets?

18 km??? SNACHTS!!!!!!!!!!!!!

Vorige vrijdag was mijn aanwezigheid gewenst op een huwelijk in Overpelt.
Uiteindelijk vond de plechtigheid plaats in Overpelt, de receptie in Neerpelt en het feest in Mol.
Wat nogal gerij met zich meebrengt. Zelf had ik gekozen om op vrijdagmorgen te vertrekken en zaterdag voormiddag terug te keren, met de trein en de Brompton als bagage. Zo kon ik gemakkelijk bij het uitstappen in Neerpelt inchecken in de B&B (5 km), daarna naar de plaats van receptie rijden (8 km), waarna ik me daarna kon vervoegen in een auto (die zonder mij ook ging rijden). Het enige daarna was nog de Brompton naar Mol meenemen zodat ik snachts zelfstandig kon terugkeren naar Neerpelt (18 km), en de ochtend erop naar het station kon fietsen (5 km).
Nu is dat voor mij geen probleem. Ik ben wel meer gewoon, maar groot is mijn verbazing als iedereen hoort dat ik snachts van Mol naar Neerpelt ga fietsen. Als ik dan aangeef dat het maar 18 km is denkt iedereen dat het veel meer moet zijn. En als het dan toch maar 18 km is, dan is 18 km toch ook meer dan een behoorlijk eind en het leek wel alsof iedereen denkt dat je voor 18 km een hele nacht nodig hebt (met een uur had ik overschot, zelfs zonder hard te gaan). Er was niemand (behalve dan de trouwers, die me echt wel kennen) die het begreep waarom ik dat met de fiets zou doen.
Ik moet wel toegeven, ik heb net een verkoudheid gehad (die me toen in volle hevigheid aan het aanvallen was) en daardoor bleek die nachtelijke rit wel zwaarder te zijn dan ik had verwacht.

Maar wat me ook opgevallen is. De heenrit van Neerpelt naar Mol, met de auto, leek me zo eindeloos lang te duren. Ik heb het gevoel gehad (niet getimed) dat het met de auto zowat even lang duurde als met de fiets, ook al reden we soms echt wel 90 en zelfs 120 km/u (stukje autoweg), daardoor kreeg ik zelfs een beetje schrik dat ik een foutieve route had (op de gps) voor de terugweg (uiteindelijk helemaal niet).

De treinen da's weer een ander verhaal, de vertraging waar iedereen over spreekt die heb ik ook gehad. Maar toch uiteindelijk overal met maar 10 minuten vertraging aangekomen (en geen overstap gemist). Mijn ruime planning bleek echt ruim te zijn met zat tijd.

Anderzijds is weer eens bewezen dat de vrijheid van de auto toch niet zo vrij is als velen denken. Naast mij is er nog een ander koppel van Gent naar Neerpelt gereisd. Zij deden het met de auto. Daar waar ik op vrijdagmorgen ben vertrokken, zijn zij op donderdagavond vertrokken. Ik had een overnachting (B&B) van vrijdag op zaterdag, zij een overnachting (bij familie) van donderdag op vrijdag. Uiteindelijk zijn we evenlang weggeweest.
De reden dan ze op donderdagavond vertrokken was de schrik voor de vrijdagmorgen files. Wellicht beseffen ze het niet, maar daar ging dus hun zogenaamde "vrijheid".

De nachtelijke rit heeft me wel gelijk gegeven wat het veranderen van het voorlicht (van de Brompton) betreft. De 18 km bleek voor ruim 90 % uit wegen te bestaan zonder straatverlichting. Het zou leuk geweest zijn, op onbekend terrein met een kaarsje van een voorlicht. Nu kon ik rustig doorrijden zonder schrik voor onzichtbare obstakels.