Geen nieuws goed nieuws? VERGEET HET.

Hoe ervaar je de Corona crisis als je tegen een depressie aan het vechten bent?

Toen half maart plots alle (non food) winkels moesten sluiten en veel fabrieken/kantoren dicht gingen dacht ik dat ik er beter ging van worden. Plots werd het heel erg stil op straat en dat zou toch wel een positief effect op me moeten hebben. De eerste week merkte ik er niets van maar exact een week nadat alle winkels sloten, dus op woensdag namiddag, werd het in een korte tijd heel erg helder in mijn hoofd. Tot dan toe had ik maximum 3 dagen op rij gehad die positief waren, telkens gevolgd door minstens evenveel negatieve dagen. Maar de teller begon op te lopen. 3 dagen werden er 4 en 4 werden er 5 om uiteindelijk de volgende woensdagvoormiddag 7 dagen te kunnen aankruisen. Maar toen in de namiddag ging plots en heel erg snel het licht uit. We maken er ons geen zorgen om, positieve dagen worden uit ervaring terug betaald met negatieve dagen. Toen het een dag of 6-7 duurde maakte ik me nog geen zorgen. Maar 1 week werden er 2, werden er 3, tot dan plots in week 4 ik op vrijdag opstond met een opgewekt gevoel. Hmm... zijn we weer vertrokken? Dat viel dan toch erg tegen toen toen ik plots rond 11u30 in de voormiddag de energie gewoon van mij af voelde vallen. Het duurde hooguit 15 minuten om van een opgewekt gevoel weer in zak en as te weg te zakken. Als we die halve dag niet meetellen werden 3 weken er 4, werden er 5 en u zijn we over de helft van week 6.

De dagen zijn hard, keihard. En ik begrijp het niet erg goed. In februari en maart had ik regelmatig goede dagen en eind maart zelfs 7 dagen om dan plots helemaal weg te zakken. En weggezakt ben ik. Na 3 dagen van de eerste week had ik het zo zwaar dat ik niets meer kon. Letterlijk niets, het laatste dat ik normaal nog kan is patience spelen op de computer. Zelfs dat lukte niet meer. Ik was niet wakker en ik sliep niet. Ik kon niet in een zetel zitten en niet in bed liggen. Niet rechtstaan of op een stoel zitten. Als ik een aflevering van een reeks opzette wist ik halverwege de aflevering niet meer wat er opstond en nadien kende ik het verhaal al niet meer. Ik was er zowat klaar voor om met mijn hoofd tegen de muur te staan bonken van ellende.

Behalve deze 3 ellendige dagen slaagde ik er de eerste weken wel vrij goed in om regelmatig te gaan fietsen langs de Schelde. De eerste dagen moest ik me wel inhouden om niet plots weg te hollen vanwege de drukte. Maar na een paar dagen ontdekte dat het op de middag (tussen 12 en 14 uur) zeer rustig was. Wat me nog steeds verontrust is dat ik nog steeds niet ver kan fietsen. 25km per dag is zowat het maximum haalbare op een deftige snelheid (en dat is dag ook nog relatief) en dat ik na 4 dagen echt wel 2 rustdagen nodig heb. Maar na 3 weken ging dat licht ook nog eens uit. Ik kan me nauwelijks nog buiten krijgen, zowel om te fietsen of te wandelen. Noodzakelijke boodschappen lukken wel (het is dan naar buiten of geen eten) en de laatste 2 weken ga ik enkel nog fietsen als het nodig is voor boodschappen.

Hoe het allemaal komt begrijp ik niet echt. Al lees ik overal dat de communicatie over de maatregelen eerder een krommunicatie is. Voor mezelf vond en vind ik het zeer duidelijk, ik weet wat kan en niet kan. Maar ergens moet een onduidelijkheid (over de toekomst?) toch ergens aan mij vreten.

Volgende week heb ik een afspraak met de hulpverlening. De vorige keer was begin maart, net op tijd voor de alle afspraken werden afgezegd. Maar toen konden we nog niet voorspellen dat het kort daarop zo erg ging worden met mijn mentale toestand.

Maar we vechten verder, is het niet tegen de depressie dan is het tegen mezelf.