Mentaal gecrashed, alweer.

Vanaf 2017 is het veel stiller geworden op de blog. Sinds de burn-out toen werd het hier helemaal anders ook werden minder berichten geplaatst. Soms vraag ik me af of het er echt wel toe doet. En het weinig posten verteld me ook iets over mijn mentale gezondheid sinds 2017.
Onlangs merkte ik ook dat het laatste bericht ook alweer gepost is eind juli dit jaar. Niet dat er niets te melden valt, maar in september ben al (alweer) mentaal helemaal onderuit gegaan. In 2017 heb ik meer dan eens gezegd: "als ik het enigszins kan vermijden: dit nooit meer". Maar zo langzaam en geniepig kwam het terug zodat ik er totaal geen benul van had. En toen het hoofd vol was was het over en uit. En dat laatste blijkt heel snel te gaan. In september had ik voor de eerste keer in mijn leven zona. Ik heb al veel langer wel eens koortsblaasjes en hetzelfde virus veroorzaakt zona. Ik weet dat dit virus zich manifesteert als ik vermoeid ben, ook mentale vermoeidheid. Maar zelfs dan had ik nog geen vermoeden. De zona was zeer snel weg, maar het recupereren daarna ging niet meer. En 2 weken later wist ik dat het licht helemaal uit was.

Ook al is er veel veranderd in mijn leven, ik kon het blijkbaar niet tegenhouden. Sinds begin oktober zit ik alweer thuis. Het gaat dus niet goed met mij. Ik heb nu en dan eens een redelijke dag. Maar het is elke dag weer afwachten wat het wordt. Het is niet omdat ik 's ochtends in redelijke staat wakker wordt dat het de hele dag zo blijft. Het is niet omdat ik een 'relatief goede' dag heb (zoals gisteren) dat de dag er op ook redelijk is. Vandaag is het alweer veel minder. Gisteren ben ik na een week opnieuw ff gaan fietsen en vandaag eindelijk de moed en zin om eens iets te schrijven.
Fietsen doe ik ook heel weinig. Tot en met september slaagde ik erin het idee om 500 km per maand te fietsen te halen, maar in oktober lukte het helemaal niet. En november is ook al niet veel. Op 10 november fietste ik wel mee in Liereke Plezierke. Met de roets dan nog. Maar we reden met een busje heen en terug. Maar de 60 km roetsen was veel zwaarder dan ik verwachtte. De eerste 25 km gingen vlot. Daarna ging het bergaf met mij en de laatste 15 km was het letterlijk kilometers aftellen op de gps. Dat ben ik niet gewoon, dat ik niet eens deftig 50 km kan fietsen/roetsen. Enige dagen eerder had ik al ervaren dat 40 km met de Orca ook niet zo vlot ging als ik had verwacht.

 

Verder is het elke dag afwachten en probeer ik samen met de hulpverlening mezelf weer overeind te krijgen. Dat het niet eenvoudig is daar heb ik al ervaring mee. Maar het is nu wel moeilijker dan vorige keer om elke dag weer de energie op te brengen om aan mijn mentale gezondheid te werken.