Vorig jaar klopte ik af op 1699 km, wat een absoluut dieptepunt was en is. Maar in het najaar was de eerste kentering te zien. Na de grote plassentocht (160 km op een dag) die ik met succes meereed begon het toch te kriebelen en in september en oktober reed ik nog enkele tochtjes, met zelfs een tocht van 120 km zonder ondersteuning. Maar de winter deed me toch weer in elkaar zakken. Maanden deed ik niets behalve een spelletje spelen op de gsm, meehelpen in het huishouden en halftijds werken.
Maar nu blijken we toch vertrokken te zijn voor een betere periode. Toen ik in januari thuiskwam van de 3 koningentocht voelde ik me beter dan ervoor. De maand klopte ik af met 200 km liggend fietsen en ik nam me voor te proberen om elke maand minstens 200 km liggend te fietsen. Tot nu toe werkt het, in maart zit ik al over de 300 km. Meer zelfs, ik heb dit jaar al de helft afgelegd van wat ik vorig jaar in een heel jaar deed. Maar vooral de goesting is, eindelijk, terug aan het komen. En de laatste weken voel ik me na een tocht beter dan ervoor. Ik ben zeer snel mentaal overbelast door prikkels en kan me na een half uur na het opstaan al overprikkeld voelen. Het voelt soms als een hele karwei om aan iets te beginnen, zelfs met fietsen. Maar na een fietstocht lijk ik toch wat rustiger. Ook heb ik meer energie en kan ik meer kracht zetten dan pakweg 2 jaar geleden en zeker meer dan in 2020, toen ik soms gewoon niet meer vooruit kwam. De pedalen gewoon ronddraaien om zo de ondersteuning het werk te laten doen was al teveel.
 |
| knooppunten volgen kan wel eens tegenvallen. |
Ik heb vanaf september 2019 de hele corona periode thuis gezeten (meer dan 2 jaar). Daarna maanden reïntegratie op het werk om daarna direct in te stappen in landingsbaan 50%. Dit laatste is halftijds werken tot aan mijn pensioen. Het is mijn redding want fulltime werken hou ik echt geen 2 weken vol.
Er was gelukkig ook goed nieuws. In die donkere periode leerde iemand kennen waarmee ik ondertussen ook mee in een 'bootje' stapte en verblijf heden ten dage vooral ik het Waaslandse Stekene. In februari vorig jaar kocht ik een nieuwe vouwfiets, een met ondersteuning. Daardoor heb ik ook zo een 1000 km afgelegd. Soms met de moed der wanhoop, soms wou ik gewoon de ogen sluiten en slapen op de fiets. Zo moe voelde ik me soms, zo overprikkeld was ik. Maar het zorgde ervoor dat ik toch eens een tochtje maakte. En wellicht hielp het om beter te worden.
Dit jaar is ook de Sprint 26 (trike) van ondersteuning voorzien. Dit omdat mijn vrouw er mee wil fietsen, maar zonder ondersteuning niet sneller dan 15 km/u komt. Maar, vooral in de winter, ga ik er ook tochten mee maken. Mijn vrouw zie ik niet direct de winterkou trotseren. Nu is de streamer eraf, handiger om in te stappen. Maar in de winter gaat de streamer er weer op. Houd de kou echt tegen op voeten en benen.
Nu maar hopen dat de positieve lijn aangehouden blijft.
