Het is ook de eerste keer in zowat een jaar denk ik nog eens mee kon rijden. Tijdens de lente en zomer van 2019 viel het nogal eens op een dag waarbij ik naar een andere activiteit ging, bvb een stoffenbeurs. En na september wou het hoofd niet meer mee. En zonder hoofd fietst het niet zo aangenaam. Met ook niet als je een hoofd hebt zoals het mijne. Toen kwam ook Corona, maar dat maakte voor mij niet veel uit, het hoofd wou toch niet. Maar nu voelde ik me goed genoeg om de fiets buiten te halen voor een groepstocht. En het ging goed, het fietste vlot. Het tempo ligt laag maar toch ik had nergens moeite mee en ik voelde me relatief opgewekt. Ik reed vooral achteraan in mijn eentje zodat het niet te druk werd. De traditionele café stop werd niet overgeslagen. Nu wordt er opgeroepen de lokale horeca te steunen, voor mij was het al de vierde keer na het heropenen van de horeca.
Bij thuiskomst had ik 60 km op de teller en ik keek er vanop dat het zo vlot gegaan was. Het is nog maar een paar weken geleden dat ik bij een tochtje van 40 km na 30 km mijn licht voelde uitgaan en de laatste 10 km naar huis, zowat letterlijk, mocht kruipen. Ik kreeg mijn benen niet meer rond en de snelheid zakte tot een schamele 14 km/u 😵.. Het had niets met het lichaam te maken, ik had geen suikerklop, ook geen honger ofzo, maar de aansturing vanuit de hersenen was er niet meer. Ik moest me er constant op wijzen om te blijven trappen. Want de benen vielen steeds weer stil. Het is niet dat ik geen kracht ofzo meer had, het gewoon ronddraaien van de trappers, bvb achteruit, ging ook niet. Ik herinnerde me daarna dat ik dat met de Orca ook al had meegemaakt. Dat ik mentaal zo uitgeput was dat ik met de ondersteuning op stand 3 met moeite 20 km/u haalde. En toen ook kon ik amper de trappers laten ronddraaien, want eerlijk gezegd, met de ondersteuning op stand 3 hoef je bij de Orca echt niet veel meer te doen dan de trappers doen ronddraaien zodat de motor signaal krijgt z'n werkt te doen.
Dus nu zondag ging het echt goed. Maar amper nadat ik een uur thuis was, had gedouched en wat gegeten, kwam de klop. Ik voelde me weer op zeer korte tijd, kwestie van minuten, doodop worden en kon ik niets meer. Gisteren was het al even erg. Een echte baaldag waarbij mijn hoofd niets wil doen. De druk in mijn voorhoofd is dan op het pijnlijke af en dan probeer ik met iets bezig te zijn om de druk en de mentale uitputting even te vergeten. Dat is dan naaien, eenvoudige zaken starten of afwerken. Naar een film of een aflevering van een serie kijken lukt dan niet want ik kan me niet concentreren. Het resultaat was dat stofdelen, die al een paar weken klaarlagen, werden omgevormd tot een schoudertas.
 |
| de stof is lijnwaad. |
Maar het komt er dus op neer dat ik een halve dag plezier cash mag (lees:moet) betalen met een aantal dagen pure ellende. Als je weet dat ik sinds 1 april nog steeds wacht op 1 goede dag, na 10 weken ben ik gestopt de weken te tellen. Ik mag eigenlijk al beginnen tellen in maanden😞. Had ik ergens in mei eens een halve betere dag, krijg ik nu eens een halve dag waar ik een beetje plezier in beleef. De rekening wordt steevast zeer snel gepresenteerd en ze kan tellen.
Op 12 juli is het molendag en wordt de molentocht nog eens georganiseerd door de ligfietsers. De vorige keer deed ik dat in 1 dag. De totale afstand is dan zo een 120-140 km. Normaal goed te doen in een dag. Maar nu heb ik 2 nachten geboekt in een b&b in Tielt in de buurt van de start. En nog hou ik nu mijn hart al vast hoe mijn hoofd erop gaat reageren. Ook al is de afstand gedeeld in 3, telkens een +40 km, en is de heen rit in mijn eentje. Ik kan nog teveel prikkels binnen krijgen dat mijn hoofd op hol slaat en het voor bekeken houdt. En dan kan ik daar staan met een velomobiel die ik niet meer vooruit krijg omdat mijn hersenen weigeren signaal naar de benen te sturen om ook maar de trappers gewoon rond te doen draaien. Maar het is zomer en de afstanden zijn klein, zo kan ik me ergens een paar uur stilhouden om te wachten tot het weer lukt en toch dezelfde dag arriveren waar ik moet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten