Hoe ervaar je de Corona crisis als je tegen een depressie aan het vechten bent?
De dagen zijn hard, keihard. En ik begrijp het niet erg goed. In februari en maart had ik regelmatig goede dagen en eind maart zelfs 7 dagen om dan plots helemaal weg te zakken. En weggezakt ben ik. Na 3 dagen van de eerste week had ik het zo zwaar dat ik niets meer kon. Letterlijk niets, het laatste dat ik normaal nog kan is patience spelen op de computer. Zelfs dat lukte niet meer. Ik was niet wakker en ik sliep niet. Ik kon niet in een zetel zitten en niet in bed liggen. Niet rechtstaan of op een stoel zitten. Als ik een aflevering van een reeks opzette wist ik halverwege de aflevering niet meer wat er opstond en nadien kende ik het verhaal al niet meer. Ik was er zowat klaar voor om met mijn hoofd tegen de muur te staan bonken van ellende.
Behalve deze 3 ellendige dagen slaagde ik er de eerste weken wel vrij goed in om regelmatig te gaan fietsen langs de Schelde. De eerste dagen moest ik me wel inhouden om niet plots weg te hollen vanwege de drukte. Maar na een paar dagen ontdekte dat het op de middag (tussen 12 en 14 uur) zeer rustig was. Wat me nog steeds verontrust is dat ik nog steeds niet ver kan fietsen. 25km per dag is zowat het maximum haalbare op een deftige snelheid (en dat is dag ook nog relatief) en dat ik na 4 dagen echt wel 2 rustdagen nodig heb. Maar na 3 weken ging dat licht ook nog eens uit. Ik kan me nauwelijks nog buiten krijgen, zowel om te fietsen of te wandelen. Noodzakelijke boodschappen lukken wel (het is dan naar buiten of geen eten) en de laatste 2 weken ga ik enkel nog fietsen als het nodig is voor boodschappen.
Hoe het allemaal komt begrijp ik niet echt. Al lees ik overal dat de communicatie over de maatregelen eerder een krommunicatie is. Voor mezelf vond en vind ik het zeer duidelijk, ik weet wat kan en niet kan. Maar ergens moet een onduidelijkheid (over de toekomst?) toch ergens aan mij vreten.
Volgende week heb ik een afspraak met de hulpverlening. De vorige keer was begin maart, net op tijd voor de alle afspraken werden afgezegd. Maar toen konden we nog niet voorspellen dat het kort daarop zo erg ging worden met mijn mentale toestand.
Maar we vechten verder, is het niet tegen de depressie dan is het tegen mezelf.
De lockdown is een verraderlijk beestje. je leest (en ik voel het zelf ook) dat het gemis aan externe stimuli (al was het maar een kort babbeltje in een café waar je stopt tijdens het fietsen, of de wekelijkse afspraken in sportclub, collega's op het werk, ...) begint te wegen. Na een eerste positieve invloed begint het negatieve bij mij nu ook door te wegen...
BeantwoordenVerwijderenSterkte in elk geval, je bent zeker niet alleen.
Jammer om dit te lezen. Ik had gehoopt dat deze periode jou net ging helpen, maar blijkbaar (jammer genoeg) is dit niet het geval. Ik ga geen advies proberen geven (want ik heb er toch geen verstand van) behalve dan: niet opgeven en niks forceren!
BeantwoordenVerwijderenIk kan je ook enkel maar sterkte en beterschap toewensen Ronny, ook ik heb totaal geen kijk op jouw situatie..........Ik hoop wel voor je dat er een weg terug is naar meer "goede" dagen, ondanks alles is er nog genoeg moois op de wereld om van te genieten, zelfs hele kleine dingen kunnen voor het individu van grote betekenis zijn..
BeantwoordenVerwijderenGeen goed nieuws? Wat dacht je van de afgelasting van de Formule 1 races in Zandfoort en idem dito het Songfestival?! ;-)
BeantwoordenVerwijderenHallo Ronny, sterkte. Het is idd niet gemakkelijk.
BeantwoordenVerwijderenDat was ook al voorspeld door een militair aan het begin van de lockdown. In militaire kringen zijn de gevolgen die we ondervinden goed bekend. Denk aan langlopende opdrachten,ver van huis.
Die onzekerheid over toekomst is herkenbaar. Ik worstel daar soms ook wel mee. Heb mijn familie voor het laatst eind gebruari gezien en mag simpelweg de grens niet over. Mijn moeder loopt al paar weken met zo'n verdacht kuchje in de rondte met beetje koorts. Gelukkig redden mijn ouders zich nog goed. Maar toch. Mijn werk in de automotive is op dit moment heftig te noemen. Mocht de gemiddelde schade aan de maatschappij 30ù zijn, dan zal het bij ons iets meer zijn denk ik.
Dus volop onzekerheid. Maar probeer mij dan toch te her-programmeren. Vrijwel elke werkdag begin ik met een corona fietsrondje. 2 trajecten, geen bal aan, te kort. Maar het verbind je wel met de toch nog bewegende samenleving.
Daarna ga ik aan het werk, en dan vliegt de tijd. Voor ik het weet is het 19.00 uur.
Bij mij hielp 2 weken geleden een fietstochtje met Luki enorm. Wekelijks op zelfde tijd bij bakker om brood te halen werkt ook goed. Ook iemand met fietspech (veilig) helpen is goed voor het gemoed. Dus pomp mee in de Orca en zoek ze maar op. Heb je al mondmaskers gemaakt?
Het is nu 06.50 uur. Nog even een koffietje en dan ga ik beginnen aan mijn corona rondje. En ik stop even bij een collega voor de deur. Hij mopperde wel dat 07.30 vroeg is. Kijk, daar haal ik dan weer mijn lol uit.
Sterkte Ronny! Het is een rottijd. Zelf ben ik door mijn ongeval in een soort lockdown terecht gekomen. Het gaat nu wat beter, maar ik zal de komende maanden rustig aan moeten doen. Het frustreert mij, maar ik heb geen keuze. Ik kan alleen maar hopen dat jij uit jouw dal komt. Nogmaals veel sterkte!
BeantwoordenVerwijderen