Back to (the new) normal.

Het werkjaar zit er sinds vandaag 13u50 op. Het is een kort jaar geweest. Ik ben pas begin april begonnen met werken, eerst 40%, vanaf juni 50%, vanaf september 100%. Maar ik heb het gehaald en de tijdens de laatste week (van 4 dagen) had ik een echt goed gevoel. 's Avonds wel moe, maar sinds kort slaap ik weer zoals vroeger en terug zonder slaapmiddelen.
Alles lijkt op zijn plaats te vallen. Eerst het werken, daarna het combineren van werken en privé en nu lijkt ook de laatste puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ik had geen idee of ik ooit nog met de ligfiets zou forensen. Soms zag ik het zitten, andere momenten stond ik er zeer huiverig tegenover. Anderzijds op andere tijdstippen bleek ik ook weinig liggend te fietsen. Er bleek altijd wel iets in de "mentale" weg te staan. De laatste anderhalve maand ook nog migraine eens per 2 weken. Hoewel de eerste keer het ergst was en de 4-de keer reuze meeviel.
Maar soms heb je een duwtje nodig. Soms is een klein duwtje nodig om de volgende stap te zetten. Zo een duwtje kwam dinsdagochtend. Toen ik met de Brompton vertrok bleek deze voor geen meter vooruit te branden. Op het eerste zicht was er niets te zien, alhoewel rond 5 uur in de ochtend is er nooit veel te zien, maar toen ik manueel ging checken bleek de achterband veel te plat te staan. Niet normaal als de banden 2 dagen eerder op druk zijn gezet. Dit bleek net het zetje te zijn dat ik nodig had. Ik kon direct draaien en naar de ligfietsen stalling rijden. De Grasshopper werd uitgehaald en met de hand de bandendruk gecontroleerd. Voor meer was het veel te donker (geen verlichting) maar ik kon deze niet indrukken. Dat is dus minstens 3 bar druk. Ondanks dat ik met gewone schoenen reed was het zalig naar het werk fietsen. Na het werk werd direct de bandendruk van de trike en de Grasshopper gecontroleerd en op druk gezet. Want ik ging niet meer met de Brompton werken, dat  was nu wel duidelijk. Maar de sluimerende behoefte om te fietsen begint nu ook naar boven te komen en het is nu zeker dat ik de komende 2 weken wel vaker ergens op het jaagpad ga liggen.
Het lijkt nu dat naast het bakken van brood dat zijn vaste plaats in mijn voeding heeft gevonden en het naaien me plezier in de vrije tijd bezorgd nu ook het (lig)fietsen zijn plaats gaat zoeken in mijn nieuwe "leven". Het zal niet meer zo intens zijn als vroeger, maar hopelijk met nog meer plezier dan eerder en dat mijn leven wat rijker en gezelliger gaat worden. Maar ook een veel bewuster leven.

Het idee van naaien tijdens de week en fietsen in het weekend wordt overboord gegooid, het heeft trouwens toch niet echt gewerkt. Maar het liggend forensen met nu en dan eens een ommetje (bvb de vrijdagmiddag na het werk een pint gaan drinken) en verder naaien als het uitkomt, soms een uur (of minder), soms een halve/hele dag, naargelang het weer en zin (ik heb ideeën en hier en daar zelfs al de vraag of ik iets kan maken) en verder leven: een keer broodbakken en film kijken, ook 2 zaken die me rust geven.

Het gaat dus goed met mij. Naar de omstandigheden zelfs uitstekend, dat vernam ik eerder deze week ook toen ik op controle ging. Ik monitor me constant: waar val ik over, waar voel ik me goed bij, wat irriteert me, ...

Als het dus goed is, is de ligfietser terug. Niet meer zo obsessief als in de vorige versie en we houden het vanaf nu bij een ‹ 10 000 km/jaar. Iets wat ik dit jaar ruim gehaald heb, wat uiteindelijk zeer positief is.

Nu heb ik 2 weken om te bekijken hoe we naar de toekomst gaan. Pas op 7 januari word ik weer op het werk verwacht.