Het doet er allemaal niet toe.

De titel heeft een nogal negatieve klank, maar negatief is mijn ingesteldheid helemaal niet.

Ik werk nu exact 1 maand fulltime, dit na 13 maand thuis te zitten en daarna een 5 maand durend re-integratietraject op het werk. Ik had verwacht dat ik het zeer zwaar zou hebben, de hulpverlening verwittigde me daar ook voor. Maar ik voelde de tweede helft van augustus dat ik er klaar voor was om terug fulltime te gaan werken. Ik had ook weinig keuze, de werkgever zou een verlenging sowieso niet goedkeuren. Maar uiteindelijk viel het allemaal zeer goed mee. Vanaf week 1 had ik nauwelijks last van extra vermoeidheid. Verder hield ik mijn eigen mentale vermoeidheid en veerkracht strak in het oog en legde ik me naast het werk geen druk op. Want hervallen in het oude leven (het leven voor de burn-out) is gewoon een optie die ik weiger aan te nemen. Wat me verwonderde is dat ik elke werkdag ook naast het werk iets kon doen. Zo was ik een paar keer voor of na het werk (naar gelang de werkuren) brood aan het bakken en zowat elke dag zat ik wel een paar uur aan de naaimachine. De eerste 3 weekends had ik ook telkens een activiteit. 2 Maal les over de naaimachine, een workshop stoffen zakjes maken in het kader van "Plastic Attack".

Het fietsen hield ik, behalve de woon-werk verkeer met de Brompton, bewust zeer beperkt. Dat is uiteindelijk bij een groepstochtje van amper 42 km met de Streetmachine gebleven.

Vanaf nu worden de weekends (hopelijk) rustiger en het is de bedoeling om de weekends vrij te houden om eens te kunnen gaan fietsen. De bak- en naaiactiviteiten zou ik tot de werkdagen proberen te beperken en het fietsen op de werkvrije dagen houden. Kwestie van me weg te houden van de val van obsessief gedrag dat ik al heel mijn leven vertoon en ik duidelijk ook vertoonde in het liggend fietsen.

Het naaien zit nu ff op een laag pitje want de machine is terug naar afzender. In die mate dat de dealer ze terug heeft gestuurd naar de fabrikant (of invoerder) voor herstel, er blijkt blijkbaar toch een en ander echt niet juist te zijn aan de machine. Voorlopig heb ik nu een vervangmachine maar dat is niet hetzelfde als de eigen machine (ook ander model). Maar ik kan verder ook melden dat er nog een machine, meer bepaald een overlock, is besteld. Dit lijkt alweer op obsessief gedrag zoals bij de fietsen, maar toch ga ik er de rem opzetten. Maar de machines gaan elkaar perfect aanvullen waardoor ik sneller, mooier en gemakkelijker zou kunnen werken. Er zitten veel ideeën in mijn hoofd terwijl ik aan enkele projecten bezig ben en ik ook vragen krijg of ik een en ander zou kunnen uitwerken. Maar we werken stap voor stap en ik leg me geen druk op.

Maar naast dit alles zit ik ook geregeld in de Poang naar een (detective) reeks te kijken op Netflix of VrtNu. Dat is bewust, ik heb het mezelf zelfs moeten aanleren. Ik heb het nodig om zo de draaimolen in mijn hoofd eens te verstoren en ff stil te leggen zodat ik mentaal nog meer kan ontspannen.

Al met al gaat het dus goed met mij. Veel beter dan ik had verwacht en gehoopt. En nu na de eerste fulltime maand overwonnen te hebben gaan we rustig verder en bouw ik rustig een nieuw leven uit. Een leven dat niet meer gaat draaien om een ding zoals ik eigenlijk mijn hele leven heb gedaan, zo heeft het jaren rond het boeren gedraaid, dan websites maken, dan rond underground metal muziek, dan rond videomontage en videoclips maken, dan rond 3D animatie, ..., dan rond liggend fietsen. Het obsessieve moet eruit, het genieten moet op de eerste plaats staan, ALTIJD.

Het wordt een leven na een burn-out, een leven na mijn 50-tigste, een bewuster leven. Kortom versie 2.0.

Ik hoop in de (nabije) toekomst opnieuw meer aan te kunnen treden bij ligfietstochten.