From zero to hero...

Gelieve de titel niet al te ernstig te nemen, want die gaat over mezelf.

Maar in augustus 2010 ben ik opnieuw beginnen fietsen. De eerste 1500 km met de oude Thompson Thunderbird en daarna met een nieuwe Brompton Regis. De rest van het verhaal kennen we al. Na de vouwfiets kwamen nog 3 fietsen, maar het waren ligfietsen. 

In eerste instantie was het de bedoeling van nu en dan een ritje per fiets te maken, korte afstanden, zoals vrienden bezoek, regelmatig naar het werk te fietsen (de andere keren per bus) en ook de fiets eens mee te nemen op de bus en trein. Voor dit doel was de Bromtpon een goede keuze. Maar het liep ff anders. Van in het begin werd het een zowat 100% woon-werk verkeer met de fiets alsook het vrienden bezoek werd op een uitzondering na met de fiets gedaan. Zover zelfs dat het bus abonnement bij het verlopen niet meer werd verlengd. Maar dat was al snel niet genoeg. Er moest en zou meer gefietst worden. Voorjaar 2011 kwam een gps op de fiets en werden grotere afstanden gefietst, maar daar bleek een Brompton net niet de goede oplossing voor. Omdat ik geen "normale" fietsen in vouwvorm vond werd overgeschakeld op ligfietsen, waar langeafstandsfietsen en (beperkt) vouwbaar wel hand in hand gaan. 

Het resultaat daarvan kennen we nu ook. Was het ondoenbaar om 100 km met een Brompton te fietsen, is 200 km (per dag) met een ligfiets geen probleem. Was 50 km per dag met een Brompton (een week lang) een niet te beginnen zaak, bleek 1000 km op 8 dagen met een ligfiets geen probleem. 

Zodoende zijn we dit weekend op een mijlpaal terecht gekomen. Na bijna 4 jaar ben ik op de kaap van de 35 000 km aanbeland. Iets waar ik nooit van heb durven dromen. Iets wat ook nooit de bedoeling was toen ik 4 jaar geleden opnieuw de fiets verkende. 

Maar er is nog meer. Daar waar ik 4 jaar geleden de brug aan het eind van de straat nauwelijks over kon, ben ik nu instaat om stapvoets aan de voet aan de brug te starten en bovenaan de brug boven de 30 km/u te pieken. Zonder dat mijn tong op de buik ligt of de benen protesteren. Wat ook is, jaren geleden liet ik de onderste rekken in de winkel of de bib voor wat ze waren, ik kon er niet aan. Gehurkt zitten hield ik wel geteld 2 seconden vol, een paar seconden meer en ik moest me optrekken of opduwen met de handen, en dan ook nog eens een paar seconden mijn knieën laten bekomen als ik rechtstond. Nu heb ik daar geen problemen meer mee. Ik ga gezwind door de knieën om in de onderste schappen iets te zoeken of te nemen en ik heb geen hulp meer nodig bij het rechtkomen.  

Ook relativeer ik veel meer dan vroeger, nu frons ik veel meer de wenkbrauwen over waar de mens  zoal met bezig is (en begrijp ik hun gezanik niet), en heb ik ontdekt dat alles wel zeer relatief is. Vlaanderen is veel kleiner geworden dan vroeger. Een rit naar Limburg is vanuit Gent toch direct een paar uur met de auto, iets waar velen niet naar uitkijken. Maar met de fiets vanuit Gent naar Genk, Ieper, Roeselare...? Waarom niet.

Of het verhaal van de schildpad en de haas dat ik meemaakte op 5 mei. Toen is er een zwaar ongeval gebeurd op de E40 in Ternat. Het verkeer heeft er zo een 10 uur stilgestaan. Net de tijd die ik nodig had (op dezelfde dag) om vanuit Genk naar Gent per fiets te komen. Een afstand van 189 km. 

Ik zou de persoon die me (onbewust) terug op de fiets heeft gezet toch echt wel een geschenk moeten geven. Hij is wel al enkele keren bedankt, hij is dus wel degelijk op de hoogte van wat hij teweeg heeft gebracht. 

Het fietsen ga ik nu niet meer zo snel opgeven. Ik ben nu wel 4 jaar ouder dan toen ik opnieuw begon. Maar ik voel me toch 10 jaar jonger en ook veel leniger dan 10 jaar geleden en dat zijn 2 goede redenen om door te gaan.

Enkele cijfers: 

Thompson Thunderbird: 1500 km (is weg gegeven en nog in gebruik)

Brompton Regis: 9 402 km

Grasshopper FX: 12 342

Sprint 26: 10 310 km

Toxy Flite: 1 490 km