Als je begint te ligfietsen is het alsof je opnieuw moet leren fietsen. De houding en gevoel is anders, en niets is wat het lijkt. De eerste maanden maakte ik heel veel progressie, dat is nu ook niet zo moeilijk, maar daarna stagneerde ik. Maar na de winter, een periode waarin ik veel met de trike op zwier was bleek ik me bijzonder zelfzeker te voelen op de Grasshopper met veel kilometers tot gevolg. De reden was dat ik met de trike het verkeer rondom mij veel beter had leren inschatten zonder mij te moeten bekommeren om mijn evenwicht. Maar na een paar maand (maart-april) van euforie ging het begin mei plots mis, heel erg mis zelfs. In een bocht die bezaaid lag met steentjes, die ik veel te laat opmerkte (die steentjes, niet de bocht), ging ik in volle vaart (voor mij is dat 25 km/u) onderuit, keihard onderuit zelfs. Het was zo erg dat ik plots schrik had om op 2 wielen te gaan liggen. Niet dat ik niet meer "Grasshopperde" maar toch, steeds zat er wat schrik in de broek. Het bochtenwerk ging minder goed, starten (en vooral) stoppen leek me plots veel moeilijker. Je moet me niet vertellen wat er scheelde: "wie schrik heeft krijgt ook slaag" dat weet zelfs ondergetekende. Waar ik vooral problemen mee had was dat mijn voet nogal eens durfde wegschuiven (nieuwe schoenen brachten maar gedeeltelijk soelaas) en ik daarmee bij het stoppen mijn evenwicht dreigde te verliezen.
Maar na de zomer is daar allemaal verandering in gekomen. Plots rij ik veel slagvaardiger met de Grasshopper. Stoppen en starten gaat veel beter dan vroeger, het bochtenwerk is veel beter (minder schrik om onderuit te gaan) en ik voel me meer (lees VEEL meer) zelfzeker, zonder overmoedig te zijn, liggend op 2 wielen.
Hoe komt die nu allemaal... het zit in de WOL-soeptocht van 25 oktober. Daarin reden 2 jonge mensen mee die me de ogen hebben geopend. Het gemak waarmee die 2 tussen ons door laveerden en hun stop en starttechniek, die zo vanzelfsprekend en ontspannen leek, deed me nogal opkijken. En vooral de jongste van de 2 zusjes gaf me het nakijken. Het is niet zo dat ik hun manier van fietsen heb gekopieerd, maar ik heb er toch iets van opgestoken waardoor ik mijn voet toch net iets anders op de grond plaats waardoor ik nu rustig en stabiel tot stilstand kom. En daar waar ik vroeger schrik had om in de regen (op 2 wielen) te fietsen vanwege het gemakkelijk wegglijden van de voet bij stoppen, maakt me dat nu niets meer uit, die voet glijdt nooit meer weg. En met die stabiliteit kan ik dan weer sneller en gemakkelijker vertrekken waardoor ik minder klungelend (zo voelde het toch aan) op snelheid kom.
Het is ook zo dat ik niet alleen tijdens de tocht kon leren. Doordat ik de tocht ook gefilmd heb (zowel naar voor als naar achter), kon ik nadien tijdens de montage van de video ook nog eens -tig keer bekijken hoe ze hun "stalen ros" in bedwang houden.
De bewuste jongeren tijdens een "energie" pauze.
Onderstaande foto is genomen uit de video-opname van de naar achter gerichte camera. De seconden voor dit beeld waren een lesje in stoptechniek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten