100 km in 2 dagen en compleet leeg gereden.

Het is al lang geleden dat ik zo leeg gereden was als gisteravond. Het is ook al een hele poos geleden dat ik nog ruim 100 km fietste in 2 dagen.

Met het mooie weer van voorbije weekend wou ik eens weten wat ik nog kon. Ik werd extra gemotiveerd doordat een van mijn favoriete cafe's een "take away & go away" organiseerde. Zo kon ik eindelijk nog eens een van mijn favoriete bieren smaken. 

Ik heb nauwelijks nog snelheid en daar wou ik me niet in forceren. Ook is traag rijden een voordeel op een druk jaagpad. Hoewel ik vond dat het nog meeviel, in maart/april 2020 was het veel erger. De eerste dag reed ik met de sprint 26, de snelheid lag ergens tussen 15 en 20 km/u. De heenrit naar Berlare werd iets trager gereden dan de terugrit. Dit vanwege de tegenwind tijdens de heenrit. 

Maar al bij al reed het vrij vlot, afgezien van de snelheid die veel trager ligt dan vroeger.

De tweede dag reed ik met de Grasshopper. Het vertrek viel nog mee, maar al snel merkte ik dat heel mijn lichaam de rit van gisteren echt niet verteerd had. Aangekomen in Berlare (26 km) bleek ik minutenlang nodig te hebben om te bekomen. Een stop was helemaal geen overbodige luxe. Ook voor de eerste keer kwam er een andere ligfietser langs gereden voor een praatje. Blijkt die in een buurdorp te wonen, dus hooguit een paar km van mijn woonplaats, en was een rondje aan het fietsen.

De terugrit naar huis, dat is gewoon rechtsom keren, was een ander paar mouwen. Vanaf de eerste meter draaide het voor geen meter. Ook al had ik meer wind mee dan tegen, elke kilometer was zwaar fietsen. 2 Keer kon ik mijn "wagentje" aanpikken aan een andere fietser. De eerste keer kilometers lang aan 16 km/u me laten meevaren. Daarna een 5 tal km aan 19 km/u kunnen aanpikken en na die laatste 5 km was ik nog 500 m van huis. Dat was maar best ook, ik kon echt niet meer. Na het stallen van de fiets strompelde ik mijn appartement in en 3 uur later was ik nog aan het bekomen. Ondertussen was ik al gedouched en had ik gegeten. De vorige keer dat ik zo thuis kwam is van zomer 2020 toen ik van Essen terug kwam. Dat was toen 85 km afzien. Zeker de laatste 30 km. Dat was meteen ook de langste tocht die ik maakte in anderhalf jaar. 

Ik ben dus nog lang niet de oude en ik weet en voel ook dat de mentale problemen aan de basis liggen van de fysieke terugval. Van tochten zoals in juli 2019 waarbij ik 130 km (Gent - Antwerpen langs de Schelde) fietste naar Essen, dag 2 de Groteplassen tocht: 160 km en dag 3 de 130 km terug naar huis kan ik voorlopig alleen maar dromen. Toen wist ik ik niet dat ik 2 maanden later de mentale diepte ging zien.

Het enige dat ik niet kwijt ben is mijn doorzettingsvermogen. Ik blijf vechten, en dat is belangrijk in de strijd tegen de depressie.