Van 100 naar 1 in 357 km.

Bij auto's wordt dikwijs gegoocheld met een zo klein mogelijk cijfertje om van 0 naar 100 te komen. Hier is het net omgekeerd, om van 100 naar 1 te komen probeer ik een zo groot mogelijk getal te hebben. Waar het bij auto's gaat over zo snel mogelijk van stilstand naar 100 km/u te komen heb ik het over een volle batterij leeg rijden in een zo lang mogelijke afstand. Dit terwijl de ondersteuning constant gebruikt wordt en ik het eigen lichaam niet overbelast.

In 2015 toen de Orca geleverd werd weet ik dat ik met de meegeleverde batterijlading 260 km haalde. Daarna haalde ik eens 300 km met nog een restlading van 9%. Dat is heel leuk, maar ik reed ik wel de ziel uit mijn lijf en zoveel mogelijk boven de ondersteuning uit. Dat wil zeggen dat ik een kruissnelheid aanhield van 29 km/u en meer (soms tot 35 km/u) en hoofdzakelijk in ECO-stand rijden, waarbij het optrekken steeds zwaar is. Na een tijd reed ik vooral in stand 2. Waarbij het optrekken me beter beviel maar ik steeds weer boven de ondersteuning uit ga rijden omdat ik anders te weinig weerstand ondervind, en los op de trappers liggen trappen kan ik, ondanks de hoge cadans, niet.

Is in de zomer dat snel rijden nogal belastend en een plakkerige bedoening in de winter is het dat nog meer. Het rijdt dan allemaal wat stroever en zweten doe ik dan ook, waarbij het zweten gevaarlijk is omdat je snel kan afkoelen. Sinds november had ik me voorgenomen de snelheid iets te laten zakken en het rustiger aan te doen. Ik kreeg ook verschillende signalen dat het wat rustiger zou mogen. En liet de snelheid zakken tot 25-27 km/u. Maar dan zat ik met een probleem. In eco-stand krijg ik dat net niet goed rond gedraaid waardoor ik dat niet lang vlot kan volhouden. Maar in stand 2 blijk ik dan weer in slaap te vallen omdat ik teveel hulp van de ondersteuning krijg. Waardoor ik dan weer neig naar boven de ondersteuning uit te gaan rijden. Dus 28 km/u en meer, net de snelheid waar ik vanaf wou.

Ik had al een paar keer het gevoel gehad dat ik met de laagste stand net te kort kwam en met de tweede stand net teveel had. Dat was al geopperd aan Fietser.be, Jan en Flevobike.nl, maar telkens weer vond ik nadien dat het toch meeviel.
Maar toen ik eerder dit jaar een paar korte ritjes langs de Schelde kon maken naar een afspraak en daar niet compleet bezweet wou aankomen (wat niet lukte) begon ik echt in te zien dat tussen 2 ondersteuningsgraden in mijn ideale ondersteuning zat. Aangezien stand 2 ideaal is als het wat zwaarder fietsen is en met de eco-stand bijna niets meer deed moest de laatste dus iets omhoog getrokken worden. Ik wou deze naar halverwege tussen de huidige eco-stand en stand 2 in verhogen. Ik weet dat Jan dit kan, Maar voor we eraan begonnen moest ik eerst van Flevobike bevestiging krijgen dat het geen probleem kon geven met de electronica. Tussen de 2 Orca's zit anderhalf jaar en daarin kan veel veranderen. Kijk maar naar de verlichting van mijn Orca (2015) en de nu nieuw geleverde Orca's.

Na het positief antwoord van Flevobike reed ik naar Jan (zowat om de hoek). Daar werd in eerste instantie de ondersteuning van de eco-stand verhoogd van 50% naar 75% (stand 2 is 100%). Tijdens de testrit van 30 km bleek het wel voldoende te zijn op de vlakke weg. Ik kon het gemakkelijk volhouden en had nog een ligt overschot zodat ik nog kon versnellen, maar de eerste brug die ik over moest wist ik dat er meer nodig was, want deze op een deftige manier naar boven rijden bleek nog steeds niet zo gemakkelijk, later aan een paar kruispunten bleek het vertrekken ook nog steeds een minpunt. Maar ik was al aan het denken aan wat ik had gezien op het scherm van de pro display waarmee de instellingen aangepast werden. Daar zijn namelijk curves te zien en per 5 km kan je deze aanpassen. Als we dan de curve aanpassen met meer ondersteuning vanaf 5 km/u tot en met 15 km/u (boven het niveau van stand 2) om dan af te zwakken naar de nieuwe instelling zou het een hele verbetering kunnen zijn. Na de testrit reed ik terug naar Jan, we pasten de instelling aan en de direct volgende testrit voelde veel beter aan. Een brug of een kruispunt zijn nu deftig te nemen. Dat wil zeggen zonder me lam te duwen kom ik op snelheid en eens boven de 15 km/u begint de ondersteuning af te zwakken, op 20 km/u staat ze op het niveau van stand 2, om bij 25 km/u en 27 km/u op 75 % te staan. Daardoor is de snelheid van 25-27 km/u heel goed aan te houden.

In eerste 126 km zitten nauwelijks enkele km jaagpad.

Maar de verandering van de instelling heeft nog een ander, verrassend positief, effect. Namelijk dat de actieradius veel groter is geworden. Toen ik bvb in september vorig jaar naar Dronten reed had ik 197 km te fietsen tussen Essen en Dronten. Ik reed de hele tijd in stand 2 behalve op een lang stuk jaagpad reed ik in eco-stand, welke toen heel zwaar aanvoelde maar ik moest batterij sparen want ze liep me iets te snel leeg, en ik kwam in Dronten aan met nog 9% batterijlading bij 197 km op de teller. Met de testritjes en nog een paar ritjes nadien had ik met 100 km nog ruim 67% batterijlading over. Welke al zeer verrassend was, dit met een gedeelte nog in stand 2 gereden en de instellingen werden tussendoor nog gewijzigd. De batterij werd volledig opgeladen en eerst werd er naar Tielt gereden voor een WOL-tocht. Na 126 km, met nauwelijks enkele kilometers jaagpad bleek de batterij nog 66% geladen te zijn. Dat was verrassend veel. Na nog enkele ritten bleek dat het verbruik van de batterij gedaald is van vroeger zo een 20 km per 10 % batterijlading (dat was mijn richtlijn bij langere ritten) naar 30 tot 36 km per 10% batterijlading. Na de eerste 126 km is er vooral op het jaagpad gereden, maar ook in felle wind waarbij de snelheid om veiligheidsredenen verlaagd werd naar 20 km/u. Een andere keer werd maar 20 km/u gehaald vanwege regen/donker combinatie waarbij het zicht zeer beperkt was. Ook stukken slecht jaagpad waar traag moet gereden worden vanwege putten werden voor een keer niet, zoals gewoonlijk, omzeild om toch een zo juist mogelijk beeld te krijgen ipv een opgesmukt beeld welke in andere vormen van mobiliteit dikwijls worden gebruikt.

De kruissnelheid ligt nu tussen de 25 en 27 km/u ietsje trager dan vroeger, maar het rijdt rustiger en de gemiddelde bewogen snelheid lijdt daar nauwelijks onder. Dat had ik vorige zomer reeds gemerkt toen ik en Jan in ware tijdrit stijl van Gent naar Essen raceten, maar 2 dagen later ik trager terug moest vanwege een te uitbundige avond ervoor. Het gemiddelde naar Essen lag op 26 km/u. De terugweg lag op iets meer dan 24 km/u. Over een afstand van 85 km kwam dit overeen met 15 minuten verschil in tijd. Maar bij het een rij ik me lam, bij het ander doe ik het rustig aan. Waarna ik me wel afvroeg waar ik mee bezig was. De ziel uit je lijf rijden om hooguit 15 minuten te winnen, die je daarna dubbel verliest omdat je veel meer moet recupereren. Bij een wedstrijd telt elke centimeter en elke seconde maar aangezien ik geen wedstrijden rij...

Hiermee heb ik dus een "long range" instelling waarmee ik aan een matige maar toch deftige snelheid lange afstanden kan afleggen zonder me zelf helemaal uit te putten.