Roeien en mooi weer.

Er wordt weinig aandacht aan besteed, maar ik roei ook rustig verder. De laatste 2 maand iets te rustig, amper een ritje per maand van zo een 20 km. Maar het had te maken met, eerst tussenribspier blessure, daarna een nodige rustperiode en nog later iets teveel regen- en windweer. Uiteindelijk had ik de voorbije week 3 mooie dagen, maar raakte een ventiel kapot en er bleek geen (goede) reserve binnenband voorhanden.
Maar gisteren kwam alles bij elkaar, mooi weer, een goede binnenband en zelfs een nieuwe buitenband (de oude was aan vervanging toe). Alleen zaten een paar plannen in de weg. Deze laatste werden kordaat opzij geschoven en na het marktbezoek en kokeneten werd de roets uit de box gehaald voor de reguliere 20 roeikilometers.

Uiteindelijk zijn we dit jaar reeds 686 km ver geroetst.
Wat ik nu ontdek is dat ik verwonderd ben over mijn kunnen op de roets. Iets waar ik in het begin voor vreesde is helemaal niet uitgekomen. Ik ben er behoorlijk behendig mee geworden, in de omgeving waar ik er mee actief ben is er maar 1 plaats meer waar ik te voet ga. Alle andere (vooral kruispunten en hekkens) worden nu al rijdend genomen.

De saskes: ik blijf er te voet overgaan.

Een keer op een maand roeien is veel te weinig. Ik voel het aan de buikspieren de dag erop. Niet dat het nu nog pijnlijk is (zoals in het begin) maar ik voel ze wel, en ik had dat niet als ik veel frequenter roeide (tot 3 keer per week). Zorgen voor een regelmatig "roeibeleid" is nodig. Natuurlijk moet alles meezitten, het weer, de roeifiets is en blijft mijn mooiweer fiets en er moet tijd zijn (ik moet ook nog gaan werken, ...)

In het verkeer voel ik me er vrij veilig op. Niet dat ik veel in het verkeer roei, maar ik ga niet meer de rustige dagen opzoeken om te gaan roeien, wat eigenlijk alleen op het jaagpad is. Maar de aanloop ernaartoe moet tussen het verkeer en daar heb ik nu geen schrik meer van.

Rustig maar vlot laverend langs een auto het kruispunt op. 

Verder was het gisteren wel heerlijk roeien, zo lekker met zijn 2, want mijn schaduw was mee.

Veel mensen denken het zeer ver te moeten gaan zoeken, maar als je je ogen openhoud kan je zien dat er in je buurt ook wel echt mooie omgevingen zijn. Je moet alleen maar kijken (en eens uit je auto komen)

Gentbrugge voorbij de "saskes".

Jahoor, het is echt wel 28 november 2015.

Wat me wel opvalt, ook tijdens eerdere Orcaanse ritten de laatste weken, is dat er zeer weinig wielertoeristen te zien zijn, in de zomer kom je die het hele weekend door tegen, de grote groepen vooral op zondagochtend, maar de alleenrijders of per 2-3 zie je het hele weekend door en ook tijdens de week. Dit is nu amper het geval. Wel behoorlijk wat lopers, joggers en wandelaars. Maar ook gewone fietsers, gepakt-gezakt en vooral stevig gekleed hebben die blijkbaar veel minder schrik van de winter. Ook en dat valt me ook op, veel ouders met kinderen hebben geen schrik buiten te komen. Zo zag ik vorige weekend tijdens de regen wandelaars met kinderen op hun loopfiets en zelfs een koppel dat op weg was met de kinderen in het zitje op de bagagedrager en dit in de regen bij vrij lage temperaturen. Het deert hun blijkbaar allemaal niet. Ik moet toegeven dat ik me toen wel een beetje een luxebeest vond in de Orca, lekker beschermt tegen regen en kou. 

Tijdens het bijschrijven van de kilometers blijk ik gisteravond (met de Orca) in regen, wind en duisternis de 10 000 liggende kilometers voor dit jaar overschreden te hebben. Het zal maar een kleine moeite zijn om 11 000 km te halen, maar dan wel met de kilometers van de Brompton inbegrepen (die staat op een kleine 500 km).

Tot slot nog een typisch voorbeeld van het Vlaams fietsbeleid. Dit stuk fietspad werd hooguit een paar jaar terug aangelegd, dus nog vrij recent, maar toch moeten paaltjes zorgen dat er geen deftige doorgang is bij een fietsoversteekplaats.