Back to work.

Na 13 en een halve maand ben op 3 april terug aan het werk gegaan. In eerste instantie 2 maand halftijds, wat neerkomt op 2 dagen per week omdat ik in een 4/5de werkritme zit (en de helft van 4 dagen werken is 2 dagen). Ik ben terug aan de slag bij de zelfde werkgever, maar in een andere zone en een andere job.

Na zolang thuis zitten in een totaal andere omgeving terecht komen was wel wat wennen. De eerste dagen waren nogal stressy maar ik werd behoorlijk goed opgevangen door de leidinggevende en de teamleider is iemand die ik al ken van toen ik daar begon te werken (24 jaar geleden). Ook de nieuwe collega's hebben een heel andere mentaliteit. Geen gemekker, gezeur, jaloezie of nijd. Ook kijken ze me op de nieuwe zone niet met de nek aan. Deze week kreeg ik het toch weer moeilijk want het enthousiasme bij mij is wat getemperd. Ook al werk ik weer alleen en heb ik dus weinig mensen direct rondom mij, werk ik op eigen tempo, zijn de personen waar ik direct contact mee heb zeer behulpzaam en is het er duidelijk stiller dan in de vorige locatie van het gebouw. Het geroezemoes (ondanks de oordopjes) en de beweging die ik in de ooghoeken zie blijken toch voor meer mentale belasting te zorgen dat ik gehoopt had.

Maar in mijn privéleven ben ik ook druk bezig aanpassingen door te voeren. Misschien heeft dat er ook mee te maken dat ik me moe begin te voelen. Maar sinds november vorig jaar was ik al bezig met het zoeken naar zaken waar ik thuis over struikelde, vooral in combinatie met de werkomgeving wat me mentaal uitputte. En dat was heel wat. Dus niet alleen op het werk is er een grote verandering, ook privé gebeurt er heel wat. Zo is het aantal fietskilometers drastisch naar beneden gehaald. Begin dit jaar heb ik een duidelijk doel gesteld om een gemiddelde van 500 km/maand te fietsen. In vergelijking met de 1100 km/maand van vorig jaar is dat een hele verandering. Het doel is bewust laag gehouden, als ik dat met de helft overschrijd ga ik nog steeds 4000 km minder fietsen dan vorig jaar. Verder neem ik bewust meer rust waarmee ik bedoel dat ik meer naar series kijk (detectives hebben mijn voorkeur) en dat plan ik bewust in. Zo kan ik de gedachtenmolen ook eens stilleggen. Dat ik een denker (lees: piekeraar) ben is geen nieuws voor mij. Dat ik ook aan het bakken en naaien ben "geslagen" is ook iets dat me bezig houdt en me (toch belangrijk) ook van de fiets weghoudt. En het zijn ook dingen waar ik iets aan heb. Mijn brood mag er zijn (al zeg ik het zelf) en mutsen, hoesjes en tasjes die ik tot nu toe gemaakt heb zijn niet perfect maar ook helemaal geen totale mislukking en dus perfect te gebruiken zonder me belachelijk te maken. Op naai gebied liggen een hoop ideeën op de plank. Daar moet ik alweer bij opletten dat ik niet ga overdrijven. Uit ervaring wil ik wel eens de overdrijvende toer opgaan.

Iets anders dat nu gewijzigd is is dat ik bewust niet meer met de ligfiets ga werken, maar met de Brompton vouwfiets. Enkel en alleen omdat ik daardoor zonder omwegen ga forensen. Wil ik na het werk nog een rondje maken, dan kan het nog steeds, maar ik moet dus eerst naar huis. Dan zie ik of er tijd en goesting is. Is een van beide afwezig, dan wordt het niets. De langere ligfietstochten gaan er wellicht ook, toch gedeeltelijk, uit. Alsook de meerdaagse tochten die ik elk jaar maakte. Ik zal wel nog eens naar Antwerpen of Limburg rijden maar het gaat veel meer bewust overwogen worden. Dat het ligfietstreffen dit jaar in Axel doorgaat is ook een pluspunt. Het is amper 30 km van hier en ik ga elke dag heen en terug rijden en dus thuis slapen, wat me ook meer rust zal geven.

We volgen het verder op en zien hoe het loopt. Of er nog veel nieuws "gepubliceerd" wordt over de burn-out en de gevolgen zullen we wel zien. Indertijd was het opzet een ligfietsen blog en dat blijft zo.
Maar we zijn duidelijk bezig aan mijn versie 2.0. Oftewel ik had een leven voor mijn 50 en bouw nu een nieuw leven op na mijn 50-tigste. Mijn 50-tigste levensjaar was een overgangsjaar, het jaar van de burn-out en de herontdekking van mezelf.