De rekening van 2017 is gemaakt.

Ok, hier ben ik ook, de zoveelste in de rij, met een terugblik en cijfertjes over het op enkele uren na afgelopen jaar en een blik op de toekomst.

Hier is het in elk geval een bewogen jaar geweest. Een met weinig ups maar veel downs, een beangstigend down jaar zelfs. Het begon allemaal de eerste helft van de eerste maand. Een bom ontplofte, er bleek iets fout met mij te zijn, al heel mijn leven. Maar pas nu, het jaar dat ik 50 wordt, blijkt de rek er zover uit dat het niet meer verder kan, dat ik tegen het maximum van mijn eigen kunnen aanloop. De eerste onderzoeken werden gedaan en nog voor de officiële diagnosestelling donderde in finaal de diepte in. Een depressie ("nee, het is een burn-out" verbeterde een zorgverlener me steeds weer) zoals ik ze nog niet heb meegemaakt.

Het zwaartepunt zat in de zomer, ik deed toen nog 2 dingen:
- in bed liggen naar het plafond kijken.
- op een fiets liggen naar mijn voeten staren.

Geen van beide stond me aan, geen van beide kon ik missen. Ik lag dus veel, gelukkig niet altijd in bed of sofa, maar ook buiten op 2 of 3 wielen. In september kwam de finale slag of was het net voor de eerste tekenen van wederopstanding. Maar toen ik van een rit (een 5 daagse van 600km) naar Maasmechelen terug thuis kwam recupereerde mijn lichaam niet meer. Het was me al opgevallen dat ondanks alles mijn lichaam zeer goed recupereerde. Maar toen brak die veer ook. Dat ik het rustiger aan moest doen besefte ik al langer, maar het ook effectief doen is nog wat anders. Maar de hulpverlening begon met grenzen te stellen waar ik me niet zozeer aan "mocht" houden, maar veel meer MOEST aan houden. Oktober werd een (zware) overgangsmaand en in november kwamen de eerste tekenen van verbetering. Nu eind december gaat het vrij goed en begin ik nieuwe grenzen op te zoeken en af te bakenen. Grenzen die niet meer zover liggen als vroeger. Ook leren niet alleen naar mijn lichaam te luisteren maar ook te herkennen wat het aangeeft en leren gepast reageren.

Naast een bewogen jaar is 2017 ook een jaar geweest van een ontdekking bij mezelf waar ik niets van vermoedde. Maar het is ook het eerste jaar van het volgende deel van mijn leven. Ik ga moeten leren "het verleden" af te sluiten en achter te mij laten en de toekomst op een andere manier te benaderen en niet te laten aansluiten op het verleden. Als ik een herhaling van 2017 wil vermijden is Anders GAan LEVen wat ik ga moeten doen. Of ik nu wil of niet het is enige goede optie.

Hoe de toekomst eruit gaat zien is nu echt koffiedik kijken. In januari moeten enkele beslissingen (voor mij, niet door mij) worden genomen en deze zijn bepalend voor de rest van het jaar en de komende jaren. Verder gaat het leerproces verder om mezelf een leven aan te meten dat passend is voor mij, maar wat ook (nog) verder van de ratrace af zal staan. Want een ding is zeker, de ratrace waar de mensheid in verzeild geraakt is iets dat ik niet aankan.

Het leven in 2017 heeft ook wel mooie momenten gehad. De baby die eind 2016 werd geboren, en mijn petekind werd, zien opgroeien van een klein hoopje mens dat de eerste keer in mijn armen al na een enkele seconden in slaap viel maar dat nu vindt dat ik geen bril nodig heb, steeds weer controleert of ik echt geen pruik draag en graag mijn oren zou willen uit mijn hoofd draaien.

Uit pure verveling en ellende heb ik ook nieuwe dingen geleerd:
- Om te beginnen leren tasjes maken om de plastic tasjes, die ik al jaren zomin mogelijk probeer te gebruiken, volledig te kunnen bannen. Deze worden gemaakt uit oude shirt, handdoeken, zelfs broekspijpen. Alles met de hand genaaid.
- Ik leerde ook koekjes bakken. Eerst speculaas en daarna ook zandkoekjes.
- Toen leerde ik broodbakken. Na verschillende pogingen die beter konden (verrassend genoeg ben ik nooit finaal de mist in gegaan) ging het plots vrij snel de "perfecte" kant op. Er kwam een foodprocessor in huis die het kneden op zich neemt maar verder in de keuken ook een grote hulp is.
- En uiteindelijk bak ik nu ook cake.
 
Op dat gebied wil ik verder blijven gaan, de reden is dat iets bakken/koken dat je smaakt heerlijk is, tasjes maken die je kunt gebruiken (op de korte keten markten krijg ik daar zeer positieve reacties op), en mijn petekind (en haar zusje) zien opgroeien is ook heerlijk. En het houdt me ook meer van de fiets.

Met dat laatste ben ik wel ver over de vooropgestelde doelen gegaan. Ik had tot doel gesteld dat ik het wou houden bij 10 000 liggende kilometers. Mja, pech, ik ben daar los over gegaan. Te ver over gegaan. De records sneuvelden aan sneltempo en dat was niet steeds iets om trots op te zijn. De dagafstand werd (2 keer) verpulverd, het aantal keer + 200km als dagafstand moest eraan, de maandafstand werd gebroken, het aantal maand + 1000 km moest eraan geloven en als laatste moest het jaartotaal eraan geloven. Het enige dat overeind is gebleven is het aantal km in 8 dagen (toch nog iets dat overeind is gebleven). De laatste maanden van 2017 heeft de Orca ook bewezen wat hij waard is. Omdat mijn lichaam niet meer zo goed recupereerde reed ik vanaf oktober veel meer met de Orca. En niet meer met de ondersteuning in eco-stand maar stand 2 zodat het lichaam meer rust kreeg. De andere fietsen werden ook gebruikt maar de Orca kwam meer op de voorgrond, ook al reed ik (verplicht-bewust) kortere afstanden. Iets waar ik in de toekomst ook meer rekening mee moet houden. Een meerdaagse tocht naar Antwerpen, Nederland of Limburg kan wel. Maar tussen deze tochten door me rustiger houden met kortere tochten hier in de buurt (langs het water) dan steeds weer die lange afstanden te willen maken (beter elke dag 30km dan eens om de 3dagen 100/150km kreeg ik als dwingende raad).

We gaan nu toch enkele grafiekjes geven:

Bij de fietsen zien we dat de Orca veel is gebruikt, we weten ondertussen ook hoe dat komt. Aan de andere zijde zien we dat de Grasshopper en Sprint 26 zeer weinig zijn gebruikt. De reden is niet ver te zoeken. Het zijn de favoriete forensfietsen en aangezien ik amper 5 weken gewerkt heb zijn ze weinig gebruikt en dan nog vooral buiten het forensen.

Bij de maanden zien we voor de zomer een rustige start waarbij de eerste maanden het vooral bekomen was van de schok en het in een depressie duikelen. In april had ik ook nog eens last van een knieblessure. Na de zomer is maar een zeer zachte daling te zien met aan het eind nog steeds een behoorlijk aantal kilometers.

Het aantal kilometers per jaar toont een hele mooie grafiek vanaf de start. Een piek in 2012 (het eerste volledige jaar ligfietsen) en daarna een herstel naar een "normaal" fietsgedrag. Dat de jaren daarna een "rustige" stijging had naar een piek die compleet over de top is. De bedoeling is om het in 2018 rustiger aan te doen en zo de neerwaartse trend te genereren die in 2017 al moest gemaakt zijn. Het zou beter zijn als ik de kaap van de 10 000 km niet overschrijd. Maar veel zal afhangen wat januari brengt, daarin worden stappen gezet die bepalend zijn voor de toekomst.

---

Op de blog Kampeerwijzer staat een artikel dat ik zeer goed begrijp. Ik probeer al jaren de ratrace te ontlopen (maar dat lukt niet zo gemakkelijk) en in mijn hobby's ga ik snel overdrijven (besef ik al langer dan vandaag). Het is nooit om te tonen dat ik beter ben dan een ander. Ik weet al langer dat ik steeds weer mezelf probeer te bewijzen tegenover mezelf, enkel en alleen tegenover mezelf. Iets wat helemaal niet nodig is, maar desondanks doe ik het steeds weer. Het heeft veel te maken met de jeugd die ik heb gehad en het blijft me maar achtervolgen. Ik hoop dat ik het vanaf nu (we werken eraan) meer achter me kan laten. Ik weet ook dat ik aan mijn vrienden niets hoef te bewijzen, ik ben goed zoals ik ben.